บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 108

เมื่อผู้หญิงสองคนนั้นจากไป หยวนชิงหลิงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก กล่าวขอบคุณแม่นมสี่ “แม่นมขอบคุณที่ช่วยชีวิต”

แม่นมสี่กล่าวอย่างเรียบเฉย “พระชายาจี้เป็นคนที่เล่ห์เหลี่ยมลึก พระชายาก็อยู่ห่างๆนางหน่อย”

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วกล่าว “นางเป็นคนที่เล่ห์เหลี่ยมลึก? กลับรู้สึกว่านางล่อกแล่ก”

แม่นมฉีหัวเราะ “ล่อกแล่ก? นั่นเพราะแกล้งทำ”

หยวนชิงหลิงแปลกใจ “แกล้งทำ? ทำไมต้องแกล้งทำ?”

“คนเราล้วนรู้จักปกป้องตัวเอง” นางรินชาให้หยวนชิงหลิงหนึ่งแก้ว นั่งลงแล้วกล่าว นิสัยของพระชายาฉีก็คือ อาศัยที่ตัวเองเป็นคนฉลาด คิดว่าตัวเองสามารถควบคุมทุกอย่าง นางไม่ใช่คนอันตราย หากจะให้พูดถึงสิ่งที่ต้องกังวล ก็เพราะนางเป็นคนของตระกูลฉู่ แต่พระชายาจี้ไม่เหมือนกัน พระชายาจี้เป็นมีความรู้รอบด้านแต่เด็ก เป็นคนมีความรู้สูง นางเป็นที่ปรึกษาที่อยู่เบื้องหลังของอ๋องจี้ พระชายาทราบหรือไม่ว่าสิ่งที่น่ากลัวของพระชายาจี้คืออะไร?

หยวนชิงหลิงถาม “คืออะไร?”

“ก็คือนางที่เก่งขนาดนี้ กลับยินดีที่จะสร้างไมตรีจอมปลอมกับคน ยินดีลดฐานะของตัวเอง ถึงขนาดไม่ใส่ใจเรื่องหน้าตา เช่นนี้แล้วมันง่ายที่จะทำให้ศัตรูมองข้ามเขา นึกว่าเขาเป็นคนที่ล่อกแล่ก เมื่อกี้พระชายาก็คิดเช่นนี้ไม่ใช่รึ?”

หยวนชิงหลิงฟังจนรู้สึกใจสั่น ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วกล่าว “ในบรรดาพระชายาของอ๋องแต่ละคน ไม่มีคนที่จริงใจเลยเหรอ? “

“ก็ไม่ขนาดนั้น พระชายาซุนนั้นไม่เลว ก็แค่หยิ่งผยองไปหน่อย แต่หากสนิทแล้ว ก็ไม่มีอะไร?”

อ๋องซุนจอมตะกละ ก็คงไม่แต่งงานกับผู้หญิงเจ้าเล่ห์ทะเยอทะยานหรอก

คนประเภพเดียวกันมักจะอยู่ด้วยกัน

เพียงแต่ อ๋องฉีนั้นก็เป็นคนที่ความคิดเรียบง่าย เมื่อแต่งกับฉู่หมิงชุ่ย อนาคตต้องลำบากแน่ ก็คงมีแต่คนโง่อย่างอ๋องฉู่ที่ถูกฉู่หมิงชุ่ยหลอกได้

หยวนชิงหลิงที่คิดเช่นนี้ หัวเราะเจื่อนๆไปสองที ไม่ ยังมีอีกคน ก็คือท่านอ๋องของนาง

อันที่จริงอ๋องซุนมาถึงนานแล้ว เดิมเขาอยากมาแต่เช้าเลย ก่อนที่จะออกมานั้นมีเรื่องทำให้เสียเวลา เดิมเขานึกว่ามาถึงแล้วก็จะได้กินกับข้าวที่เขาสั่งไว้เมื่อวาน คิดไม่ถึงพี่น้องคนอื่นๆก็อยู่ตรงนี้ด้วย ไม่เข้าไปทักทายก็ไม่ดี

“ท่านพี่รอง ไม่เจอกันหลายวัน ทำไมรู้สึกว่าท่านตัวกลมขึ้นมาอีกแล้ว?” ฉีอ๋องกล่าวอย่างตลก

อ๋องซุนกลอกตามองบน เสียงสั่นเล็กน้อย “เจ้าตาบอดหรือไง?”

“พูดเล่นไม่ได้ด้วย?” อ๋องฉีหัวเราะกล่าว

หยู่เหวินเห้ามองอ๋องซุน “ท่านพี่รองเมื่อวานเคยมาแล้วไม่ใช่รึ”

เมื่อวานเขายุ่ง กลับมาถึงที่จวนได้ยินคนในจวนพูดว่าอ๋องซุนมาที่นี่

“เมื่อวานมาแล้ววันนี้มาไม่ได้เหรอ?”

“น้องรองต้องมาอยู่แล้ว เสด็จพ่อได้ประทานพ่อครัวสองคนให้กับจวนอ๋องฉู่ น้องรองก็รีบมาแล้วไง?” อ๋องจี้พูดอย่างหน้าซื่อใจคด

อ๋องจี้มีดวงตาสามเหลี่ยม เวลาหรี่ตาจะมีแสงที่คมกริบ ริมฝีปากบาง ดังนั้นเลยทำให้คนรู้สึกว่าเป็นคนปากร้ายใจดำอยู่เป็นประจำ

อ๋องซุนไม่ชอบท่านพี่คนนี้มากที่สุด ถามหยู่เหวินเห้าโดยตรง “กินข้าวกันหรือยัง? ข้ายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย”

อ๋องซุนไม่กลัวที่จะล่วงเกินคนอื่น เขาไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น นอกจากกินก็ไม่มีอย่างอื่นที่ชอบ ไม่คุ้มค่าที่เลยที่คนอื่นจะคิดไม่ดีกลับเขา

ฉู่หมิงชุ่ยได้เข้ามาในเวลานี้ หลังจากทำความเคารพแล้วก็ไปนั่งข้างกายอ๋องฉี สายตาลอยไปที่ตัวของหยู่เหวินเห้า หยู่เหวินเห้าตอบคำถามที่อ๋องซุนถามเรื่องกินข้าว เห็นฉู่หมิงชุ่ยเข้ามา มองไปแวบเดียว แล้วกล่าว “ท่านพี่รองอยากจะทานอะไร ข้าจะสั่งคนไปเตรียม”

“ข้านั้นกินง่ายมาก เอาผักเป็นหลัก จากนั้นก็ของเนื้อสัตว์สักสองสามอย่าง” อ๋องซุนกล่าวตามความจริง

หยู่เหวินเห้าก็ลุกขึ้นเดินออกไป

ฉู่หมิงชุ่ยผิดหวังมาก

ทั้งสองคนไม่แม้กระทั่งที่จะได้สบตาทักทายกัน เขาเปลี่ยนไปแล้วเหรอ?

อ๋องฉีกุมมือนางเอาไว้ กระซิบถาม “ท่านพี่สะใภ้ห้าไม่เป็นไรมากใช่มั้ย?”