บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1086

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “นอนไม่ค่อยหลับ แต่ไม่เป็นไร ค่อยกลับไปนอนก็ดีขึ้นแล้ว เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? บาดแผลยังเจ็บไหม?”

หมันเอ๋อมองดูอ๋องชุนแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่เป็นไรแล้ว บาดแผลเล็กแค่นี้ ไม่เอามาใส่ใจหรอก เขาเป็นกังวลมากไปเอง”

อ๋องชุนเห็นตอนที่หยวนชิงหลิงเปิดบาดแผล เห็นเลือดนองบนบาดแผล น่ากลัวอย่างมาก ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นกังวลมากไปที่ไหน? หากบาดแผนลึกกว่านี้อีก เกรงว่าคงจะกระดูกหักแล้ว”

หมันเอ๋อพูดขึ้นว่า “แต่กระดูกก็ยังไม่หักไม่ใช่หรือ? เจ้าเป็นกังวลมากไปเรื่อยยังไม่ยอมรับ”

หยวนชิงหลิงฟังทั้งสองคนเถียงกันไปมา ดูสนุกสนาน อารมณ์จิตใจก็ค่อยสบายขึ้นบ้าง

จัดการบาดแผลเสร็จเรียบร้อย อะซี่ก็มาแล้ว หยวนชิงหลิงให้อะซี่พาทังหยวนไปจัดการเรื่องร้านแลกเงิน ตั๋วเงินที่ท่านชายสี่ให้ ก็เอากลับคืนไปให้เหมือนเดิม อบรมสั่งสอนเขาอีกรอบ ว่าจะรับของของคนอื่นไปเรื่อยไม่ได้ โดยเฉพาะเงิน

ถึงแม้ทังหยวนจะเสียดาย แต่ท่านแม่ห้ามอย่างเข้มงวดขนาดนี้ เขาก็ไม่กล้าขัดขืน ทำได้เพียงตามอะซี่ออกไป เอาตั๋วเงินคืนกลับไป

ท่านชายสี่พูดกับอะซี่อย่างเรียบเฉยว่า “นางกระต่ายตื่นตูม ตระหนกเห็นเป็นเรื่องใหญ่ ก็แค่เงินนิดเดียวเองไม่ใช่หรือ? ข้าก็แค่อยากซื้อของเล่นให้กับเด็กๆ ก็ไม่รู้ว่าควรที่จะซื้ออะไร จึงเอาเงินให้กับเขา”

อะซี่หัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านชายสี่ ปกติแล้ว พวกเราซื้อของเล่นให้กับเด็กๆ ล้วนไม่เกินไป่เหวินเฉียน ท่านให้หมื่นตำลึงไปง่ายๆแบบนี้ เป็นการตัดทางของพวกเราเลยนะ ต่อไปพวกเราจะยังส่งของอะไรได้อีก?”

ท่านชายสี่รับตั๋วเงินกลับคืนมาอย่างเชื่องช้า ส่ายหัวพร้อมพูดว่า “พวกคนจน”

“เทียบกับท่านชายสี่ ในเป่ยถังนี้ ใครไม่ยากจนบ้าง?”

ท่านชายสี่พูดขึ้นว่า “ร่ำรวยตั้งแต่เด็ก ต่อไปก็จะไม่หวั่นไหวเพราะเงิน การอบรมสั่งสอนทางด้านนี้ หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ?”

“ลูกเป็นของพี่หยวน ควรที่จะสั่งสอนยังไง ท่านให้นางเป็นคนจัดการเองเถอะ”

อะซี่พูดพร้อมกับพาทังหยวนกลับไป หมาป่าของซาลาเปาก็ตามกลับไปด้วย ทำให้ท่านชายสี่หงุดหงิดอย่างมาก อาจารย์สอนไว้ว่าเงินทองสามารถทำได้ทุกอย่าง ทำไมที่นี่ถึงใช้ไม่ได้?

ส่งตั๋วเงินกลับคืนไปแล้ว อะซี่มาแจ้งให้หยวนชิงหลิงทราบ หยวนชิงหลิงนั่งอยู่ในห้องอย่างไม่สงบสุข จึงพาตอเป่าไปเดินเล่นในลาน มาถึงหน้าประตู กำลังคิดจะถามคนเฝ้าประตูว่าเมื่อคืน ทังหยางออกไปตอนกี่โมง

กลับคิดไม่ถึงว่าเมื่อถามแล้ว คนเฝ้าประตูกลับบอกหยวนชิงหลิงว่า เมื่อคืนใต้เท้าทังไม่ได้ออกไปไหน

หยวนชิงหลิงอึ้งไปสักพัก หากใต้เท้าทังจะออกไป มีสามประตูที่สามารถออกไปได้ ประตูแรกคือประตูหลัก ประตูที่สองคือประตูหลัง ประตูที่สามคือประตูเรือนของเขา ทางด้านซ้ายเรือนของเขาเปิดประตูไว้หนึ่งข้าง สามารถตรงออกไปได้เลย

แต่ปกติใต้เท้าทังจะออกไปทางประตูหลักของจวนตลอด โดยเฉพาะเมื่อจะออกเดินทางไกล เขาจะต้องไปจูงม้า ม้าทั้งหมดล้วนอยู่ในคอกม้าจวนอ๋อง จูงม้าออกมาจากคอกม้า หากเดินมาทางประตูหลักเป็นระยะทางที่ใกล้ที่สุด

ไม่มีเหตุผลที่ใต้เท้าทัง จะต้องจูงม้าออกไปทางประตูหลังมั้ง? และตอนกลางคืนประตูหลังก็จะปิดอยู่ตลอด ยังจะต้องไปขอกุญแจจากแม่นมฉี ยิ่งไม่จำเป็นต้องจูงม้ากลับไปที่จวนของเขาก่อน แล้วค่อยออกไป

ใต้เท้าทังทำอะไรเรียบร้อยมาตลอด โดยเฉพาะเรื่องสำคัญ ยิ่งไม่ทำอะไรที่ยอกย้อนเช่นนี้แน่