บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1088

หยู่เหวินเห้าเดินทางมาทางทิศตะวันตก จนถึงวันนี้ ไม่มีการซุ่มโจมตีตลอดทาง คนที่น่าสงสัยก็ไม่ปรากฏ

สวีอีก็รู้สึกแปลกมาก คิดว่าบางทีฝ่ายตรงข้ามอาจจะกลัวพวกเขา ไม่กล้าลงมือ คิดว่าเดินทางย้อนกลับดีไหม

แต่เมื่อเข้าไปในเขตเมืองหยุนฝู หยู่เหวินเห้าเห็นว่าที่นี่เป็นสถานที่ควรลงมือที่สุด

เพราะเมืองหยุนฝูนี้ล้อมรอบไปด้วยภูเขาสามด้าน อีกด้านหนึ่งเป็นแม่น้ำ เข้าไปในเมืองหยุนฝู เท่ากับเข้าไปให้ถูกโจมตีอย่างผู้แพ้ หากฝ่ายตรงข้ามมีความตั้งใจที่จะลงมือ สามารถลงมือที่นี่ได้ หากผ่านเมืองหยุนฝูไปแล้วยังไม่ลงมือ การมาในครั้งนี้ก็ถือว่าสูญเปล่าแล้ว

และในเมืองหยุนฝูสำหรับนักฆ่า ยังมีข้อได้เปรียบอย่างที่สุดอย่างหนึ่ง นั่นก็คือภูเขาหินเหล่านี้ไม่มีหญ้า กลับกันคือ ล้วนเต็มไปด้วยป่าทึบ หรือแม้แต่เมื่อต้องการหิน ยังต้องตัดไม้เสียก่อนถึงจะเอาได้

ป่าทึบหนาแน่น นักฆ่าก็ง่ายต่อการซ่อนตัว ไม่สามารถที่จะพบเจอได้ง่าย หลังจากลงมือสำเร็จแล้วก็สามารถหลบหนีไปทางน้ำ หากสามารถคาดเดาได้ถึงเส้นทางของเขา ซุ่มโจมตีอยู่ในเมืองหยุนฝู เป็นตำแหน่งที่เหมาะสมอย่างที่สุด

เขาเดินทางเข้าที่พักคนเดินทางอย่างเอิกเกริก เจ้าเมืองของเมืองหยุนฝูออกมาต้อนรับ ถูกหยู่เหวินเห้าไล่กลับไป บอกว่าจะเที่ยวชมทิวทัศน์บนภูเขาเมืองหยุนฝู เขาไม่ต้องอยู่ด้วย

เจ้าเมืองได้ยินเช่นนี้ ก็รีบพูดเตือนขึ้นว่า “ฤดูกาลนี้ หากองค์ชายรัชทายาทจะเข้าไปในภูเขา จะต้องมีคนไปด้วย ในแถบภูเขาหินนี้มีงูเหลือมยักษ์กับสัตว์ดุร้ายเป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะหลังจากที่อากาศเริ่มอุ่น งูเหลือมและสัตว์ร้ายที่จำศีลจะออกจากภูเขา อันตรายอย่างมาก”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “รู้แล้ว เจ้ากลับไปเถอะ”

เขาไม่เข้าไปในภูเขา แต่ในเมื่อจะหลอกล่อให้ศัตรูออกมา ก็ต้องไปในสถานที่ค่อนข้างเปลี่ยว ดังนั้นหลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว ก็พาคนจำนวนหนึ่งไปยังแถวๆภูเขา

ที่จริงหลังจากเข้ามาในเมืองหยุนฝู ในใจทุกคนต่างก็มีความรู้สึกอย่างหนึ่ง รู้สึกได้ถึงความอันตราย คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ จะมีความอ่อนไหวต่อการรับรู้ถึงอันตรายอย่างมาก ในอากาศดูเหมือนจะเต็มไปด้วยลมหายใจของนักฆ่า

หลังจากที่หลายคนออกไปแล้ว ก็เดินไปรอบด้านข้างภูเขา ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ฟ้าแลบฟ้าร้อง ฝนตกหนักในช่วงต้นฤดูร้อน ดูเหมือนกำลังจะตกลงมาอย่างหนัก

“องค์ชาย อันตรายเกินไปไหม?” สวีอีรู้สึกว่าอากาศแบบนี้ผิดปกติ อาจจะเป็นเพราะฟ้าร้องทำให้ตกใจ เขารู้สึกว่ามีอันตรายล้อมรอบ

เสี้ยวหงเฉิงก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ มองไปรอบๆด้วยสายตาเย็นชา มีคนเร่งรีบเดินบนท้องถนน รู้ว่าฝนจะตกหนักแล้ว ต้องหาสถานที่หลบฝน นางพูดขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาท เรากลับไปกันก่อนไหม ฝนกำลังจะตกหนักแล้ว”

ในขณะที่กำลังพูด ฝนเม็ดใหญ่ก็ตกลงมาจากฟ้าจริงๆ

หยู่เหวินเห้า ก็คิดว่าหากต่อสู้กันท่ามกลางฝนตกหนัก มีปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้มากเกินไป รอฝนหยุดตกก่อน หรือพรุ่งนี้ค่อยออกมา

เขาออกเดินทางมาในครั้งนี้ ตอนนี้เมื่อคิดดูแล้ว ที่จริงก็ค่อนข้างใจร้อนเกินไป เหมือนโดนบีบบังคับไปในมุมมืดที่ไม่รู้จัก โดนโจมตีเป็นบางครั้ง เขากลับไม่รู้ว่าศัตรูคือใคร

ถูกแต่งตั้งให้เป็นองค์ชายรัชทายาทมานานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่จิตใจสับสนกระวนกระวายขนาดนี้ การเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย เหมือนกำลังท้าทายเส้นตายของเขา ทำให้เขาหงุดหงิด ตอนนี้ถูกฝนตกกระหน่ำใส่ ค่อยรู้สึกได้ถึงความใจร้อนของตนเอง

ฝนกระหน่ำมาท่ามกลางเสียงฟ้าร้อง พวกเขาหลายคนหลบไม่ทัน จึงต้องเข้าไปหลบฝนอยู่ในร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง