บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1089

นักฆ่าค่อยๆประชันชิด คนของพวกเขาส่วนมากล้วนได้รับบาดเจ็บ ด้านหน้าเสี้ยวหงเฉิงเปื้อนไปด้วยเลือด ถูกฝนตกหนักซัดกระหน่ำล้างไปในทันใด

หยู่เหวินเห้าเห็นว่าการต่อสู้แย่ลงเรื่อยๆ ในใจรู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน ในใจไม่คิดอะไรอีกต่อไป คิดแต่ว่าสามารถฆ่าได้คนหนึ่งนับว่าคนหนึ่ง จึงเหวี่ยงดาบสู้ต่อไป ทุกคนเห็นเขาไม่ล่าถอย ต่างก็ฮึดสู้ขึ้นมา คนที่อยู่ล้วนมีฝีมือการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง โดยเฉพาะสวีอีกับหยู่เหวินเห้า มีวิชาดาบที่ยอดเยี่ยมมาก ภายใต้การถูกล้อมไว้เช่นนี้ ยิ่งแสดงถึงความได้เปรียบ ดาบฟันฉีกแยกม่านฝน ฝนโปรยปรายเหมือนมีด ฆ่าหลายคนติดต่อกัน

แต่ยังไงฝ่ายตรงข้ามก็มีจำนวนคนเยอะ และเหมือนล้วนเป็นหน่วยกล้าตาย ต่อให้พวกเขารวมตัวกันสู้ ก็ต้องฆ่าพวกเขาให้ได้ก่อนถึงจะพอใจ

สวีอีสิ้นหวัง หันไปถามเสี้ยวหงเฉิงอย่างโมโหว่า “คนของเจ้าล่ะ? คนของเจ้าไปไหนแล้ว?”

เสี้ยวหงเฉิงทำได้เพียงกัดฟันสู้กับศัตรู ไม่สนใจสวีอี แต่ในใจก็ยังคงกระสับกระส่ายกระวนกระวาย คิดว่าคนของตนเองจะตายอยู่ในมือของศัตรูทั้งหมดแล้ว รู้สึกหมดหนทางจนปัญญาไม่รู้จะทำอย่างไรดีขึ้นมาในทันใด ตนเองมีชีวิตอยู่ก็ไม่สามารถที่จะสู้หน้าพวกนาง สามารถฆ่าเท่าทีฆ่าได้ ต่อให้ตายอยู่ที่นี่ ก็นับว่าเป็นคำอธิบายได้

นักฆ่ากว่าร้อยคน ล้อมโจมตีเข้ามาเรื่อยๆ ฝนยังตกกระหน่ำอย่างเดือดดาล ทุกคนเปียกไปหมดทั้งตัว ทั่วทั้งตัวแทบไม่รู้ว่าคือเลือดหรือน้ำฝน รู้เพียงว่าภายใต้ฝนที่ตกกระหน่ำ ภายใต้การตอบโต้โจมตี แรงกายค่อยๆหมดลง

หลังจากหยู่เหวินเห้าฆ่าคนได้อีกนับไม่ถ้วน ที่สุดก็สามารถหาทางออกได้ พาทุกคนวิ่งหนีไปทางภูเขา

นักฆ่าไล่ตามหลังอย่างไม่ลดละ ในระหว่างสะดุดโซเซ เสี้ยวหงเฉิงล้มลงพื้น

เดิมลู่หยวนวิ่งออกไปได้แล้ว เมื่อหันกลับมามอง เห็นนักฆ่ารุมล้อมมา เขาไม่ลังเลเลยสักนิด กระโดดเข้าไป ดาบฟันตรงหลังลู่หยวน ค่อยรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดตกใจ ทันใดนั้นก็ถูกน้ำฝนเย็นเฉียบที่ตกกระหน่ำปกคลุม เขากัดฟัน มือข้างหนึ่งดึงเสี้ยวหงเฉิงขึ้นมา ตะโกนลั่นออกมาว่า “วิ่ง”

ดวงตาเสี้ยวหงเฉิงแดงก่ำ กระโดดขึ้น ถือดาบแทงตรงเข้าไปที่หน้าอกชายคนนั้น ดาบแทงทะลุหน้าอกของอีกฝ่าย เลือดสดกระเด็นไหลออกมา แต่ในขณะเดียวกันก็มีดาบพุ่งทะลุม่านฝนมา เกือบที่จะแทงทะลุคอของเสี้ยวหงเฉิงแล้ว

หยู่เหวินเห้ากระโดดเตะดาบทิ้ง เขาหันกลับมา นักฆ่าทั้งหมดล้วนพุ่งตรงมาหาเขา ทันใดนั้น คมดาบเหมือนดั่งฝน กลุ่มคนตรงหน้าที่ถูกสายฝนบดบัง ช่วยไว้ไม่ทัน ได้ยินเพียงเสียงเสี้ยวหงเฉิงร้องขึ้นอย่างตกใจ ทุกคนพุ่งไปข้างหน้า กลับเห็นหยู่เหวินเห้าตกอยู่ในตาข่ายคมดาบ ไม่สามารถที่จะตอบโต้ต้านทานได้แล้ว

ทันใดนั้น สายฟ้าฟาดผ่าลงมา ฟ้าแลบบนท้องฟ้า แตกแยกเป็นเหมือนต้นไม้ไฟดอกไม้เงิน ระหว่างแสงวูบวาบ ก็ได้ยินเสียงสั่นสะเทือนบนภูเขา เหมือนดั่งแผ่นดินไหว จากนั้น ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ ท่ามกลางฟ้าร้องเช่นนี้ ท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำเช่นนี้ เสียงร้องไห้นี้เหมือนดั่งไฟฟ้า ดังกังวานเสียดฟ้า ทำให้รู้สึกสยองขวัญยิ่งนัก

ทันใดนั้น มีบางอย่างพุ่งออกมาจากภูเขาอย่างรวดเร็ว ตอนแรกมีแค่หนึ่งตัว ต่อมามีสามสี่ตัว ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ยังไม่ทันเห็นชัดเจนว่าคืออะไร สิ่งเหล่านั้นก็กระโจนพุ่งเข้าหาบนตัว บนหน้าพวกนักฆ่า แล้วก็กัดอย่างแรง

เมื่อสายฟ้าฟาดผ่าอีกครั้ง แสงสว่างวูบวาบ ค่อยมองเห็นชัดเจนว่าที่กระโดดเข้าไปกัดคนพวกนั้นคือแมวป่า เป็นแมวป่าที่ดุร้ายอย่างที่สุด

กรงเล็บของพวกมันคมอย่างที่สุด และกระโดดได้อย่างคล่องแคล่วที่สุด ถึงแม้จะถูกจับได้ ร่างกายเคลื่อนไหวอย่างปราดเปรียว ย้อนกลับไปกัดคอนักฆ่า กรงเล็บข่วนใบหน้า ดวงตา ริมฝีปาก เมื่อข่วนแล้ว เลือดไหลไม่หยุด

เสียงร้องไห้ที่น่ากลัวนั้นยังคงร้องต่อไป ดังก้องอยู่กลางอากาศ เสียงร้องไห้นี้ดูเหมือนจะกระตุ้นแมวป่าเหล่านี้ พวกมันเหมือนบ้าคลั่ง และพวกมันทำร้ายเพียงนักฆ่า ไม่ได้กัดทำร้ายพวกหยู่เหวินเห้า

การเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้พวกหยู่เหวินเห้าต่างอึ้งไปชั่วขณะ เริ่มแรกพวกเขาก็ค่อนข้างหวาดกลัว แต่เมื่อเห็นแมวป่าทำร้ายเพียงพวกนักฆ่า ไม่ทำร้ายพวกเขา ค่อยวางใจ