บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1096

หลังจากที่ฮูหยินเหยาตกลง อะซี่ก็ไปที่จวนอ๋องหวยอีกครั้ง เกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรนางก็ยังต้องถามพระชายาหวยให้แน่ใจ

เพราะว่าพี่หยวนต่อต้านเรื่องนี้อย่างมาก ทำให้ตอนนี้นางจึงเริ่มลังเลตัดสินใจไม่ถูกขึ้นมาแล้ว

หรงเยว่พูดว่า "การที่พระชายารัชทายาทจะต่อต้านมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว นางไม่เก่งเรื่องการวางแผนกลยุทธ์ ย่อมไม่เห็นด้วยกับการใช้ชีวิตคนมาเป็นเดิมพัน ถ้ารัชทายาทรู้เรื่องนี้ ก็ไม่แน่ว่าอาจเห็นด้วย แต่...เรื่องนี้มันก็พูดยาก เพราะเป็นวิธีการที่เสี่ยงมากจริง ๆ ด้วยสถานะของเขาย่อมไม่เหมาะจะทำเรื่องแบบนี้ เพราะถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริง ๆ คงกลายเป็นเรื่องที่ต้องละอายแก่ใจต่อจวิ้นจู่ทั้งสองมากแน่ ๆ”

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าจะคุ้มครองนางให้ปลอดภัยไม่เกิดการสูญเสียได้? ” อะซี่ก็มีท่าทางตื่นตระหนกขึ้นมาบ้างแล้ว

หรงเยว่ตอบว่า: "อะซี่ พูดกันตามตรงเลยนะว่านี่เป็นเพียงโอกาสเดียวเท่านั้น มันไม่มีทางที่จะปลอดภัยอย่างแน่นอน แต่ถ้าเจ้าทำตามบรรทัดฐานนี้ อย่างน้อยเจ้าก็ยังพอจะดึงส่วนหนึ่งของสายลับออกมาได้ แล้วก็มีโอกาสสูงมากที่จะช่วยใต้เท้าทังออกมาได้ด้วย ข้าเองเห็นด้วยกับวิธีการนี้ ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นชีวิตของฮูหยินเหยาในสายตาหรอกนะ แต่ว่าเราอยู่ในจุดหัวเลี้ยวหัวต่อที่เป็นตายเท่ากัน ฐานะของเราไม่เท่ารัชทายาทกับพระชายารัชทายาท พวกเราไม่มีอะไรที่ต้องพะวักพะวงมากมายเรื่องนี้มีแต่พวกเราที่ทำได้ อะซี่ อย่าเอาทุกอย่างมาแบกไว้จนเป็นภาระทางใจ ถ้าล้มเหลวขึ้นมาล่ะก็ ข้าจะแบกรับมันไว้อย่างสุดกำลัง จะไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเจ้า"

อะซี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าตัวเองก็คิดอะไรอย่างอื่นไม่ออกแล้วจริง ๆ ตอนนี้มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว ก็คงทำได้แค่ฟังพระชายาหวยเท่านั้น

"เอาล่ะ เรามาเตรียมการกันเถอะ" อะซี่เอ่ยชวน

“ข้าจะออกไปเตรียมการอย่างลับ ๆ ไว้ก่อนขั้นหนึ่ง ข้าจะส่งคนที่มีฝีมือชั้นยอดที่สุดไป”

"คนที่มีฝีมือชั้นยอดที่สุด เป็นใครกันรึ?”

หรงเยว่มองนาง ตอบว่า "ท่านชายสี่!"

“ท่านชายสี่? เขาจะเต็มใจรึ?”

“เขาต้องเต็มใจ ไม่อย่างนั้นข้าจะตามรังควานเขาจนกว่าจะตายไปข้าง เจ้ารอฟังข่าวจากข้าก็พอ” หรงเยว่พูดจบก็ไม่มัวชักช้า รีบออกไปเตรียมการทันที

แต่ไหนแต่ไรมา นางเป็นคนที่ทำงานใหญ่มาโดยตลอด นางรู้ดีว่า ณ จุดนี้ไม่อาจทำอะไรที่มันคลุมเครือได้ ปกติแล้วย่อมไม่อาจไปร้องขอความช่วยเหลือจากท่านชายสี่ได้ แต่ถ้าหากเห็นแก่สถานะของพระชายารัชทายาท เขาจะต้องยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างแน่นอน

เมื่อมาถึงจวนเหลิ่ง ทันทีที่พูดให้ท่านชายสี่ฟังสีหน้าท่าทางของท่านชายสี่ก็ดูจริงจังขึ้นมา ดวงตาเป็นประกายเย็นเยียบ "ให้มีแค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ อย่าให้มีครั้งหน้าอีก!"

“ตามนั้น!” หรงเยว่ตบโต๊ะ“พวกเราไม่ได้ร่วมมือกันเคลื่อนไหวนานมากแล้วสินะ เหมือนเช่นที่เคยทำมา ข้าอยู่ส่วนหน้า ให้เจ้าปิดท้าย”

ท่านชายสี่ใช้ชีวิตที่ปกติธรรมดามานานพอสมควรแล้ว สำนักเหลิ่งหลังตอนนี้ก็รับภารกิจไม่ค่อยมากเท่าเมื่อก่อน เขาออกมาใช้ชีวิตที่เกษียณแล้วพักใหญ่ ๆ แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีกิจกรรมที่ตื่นเต้นท้าทายมากระตุ้น หัวใจของชายชราทนรับสิ่งเร้าขนาดนี้ไม่ไหว จึงกลับไปนอนพักต่ออีกครู่หนึ่ง

อันที่จริง สำนักเหลิ่งหลังควรค่อย ๆ เข้ามาแทนที่สำนักเหมยแดง แล้วกลายเป็นผู้ช่วยที่ทรงพลังที่สุดของจวนอ๋องฉู่

ท่านชายสี่คิดอย่างนั้นมาตลอด ไม่ใช่เพราะเขาโลภอยากสร้างผลงานเอาหน้า แต่เพราะว่าหากสำนักเหลิ่งหลังไม่ยอมรับภารกิจนาน ๆ เข้า คนในสำนักจะเฉยชา เกียจคร้าน แล้วจะค่อย ๆ กลายเป็นสำนักที่ถดถอยไร้ประสิทธิภาพไปในที่สุด

ด้วยเหตุนี้เอง ฮูหยินเหยาจึงไปที่บ้านของใต้เท้าทังตามลำพัง แล้วชี้หน้าด่าทอฮูหยินทังอย่างเผ็ดร้อนว่า “เจ้าแอบซ่อนความคิดชั่วร้ายอะไรอยู่กันแน่? ถึงได้มายุแหย่ให้ข้ากับพระชายารัชทายาทแตกคอกัน ใครที่มีเจตนาร้ายแอบแฝง มันก็เจ้าทั้งนั้นล่ะ! ข้าขอเตือนเจ้าไว้เลยนะ ถ้าเจ้ายังกล้าพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าอะซี่อีก ข้าไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่!”

ฮูหยินทังสั่งให้สาวใช้จัดเตรียมน้ำชา เพื่อเป็นการขอขมาอภัย ฮูหยินเหยายังไม่หายโกรธ หลังจากดื่มชาเสร็จ ก็เตรียมจะกระทืบเท้าปึงปังเดินจากไป

นางเพิ่งจะเดินไปได้สองก้าว ก็รู้สึกว่าท้องฟ้าหมุนคว้าง ภาพตรงหน้าพลันมืดสนิท ร่างทรุดล้มลงกับพื้น

ฮูหยินทังถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก สั่งให้สาวใช้ไปปิดประตูใหญ่ เตรียมเกี้ยวแล้วสั่งให้คนเข้ามาจากทางประตูหน้าบ้าน เข้ามายกตัวฮูหยินเหยาออกไป

ฮูหยินทังนั่งอยู่หน้าระเบียง ยกยิ้มด้วยความภูมิใจในตัวเอง กลยุทธ์การทำให้แตกคอกันช่างใช้ได้ผลดีจริง ๆ ความสัมพันธ์ของพวกราชวงศ์ จะมั่นคงแน่วแน่ต่อกันไปได้อย่างไรล่ะ?