บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 110

อ๋องซุนมองดูจานเปล่าด้วยความโกรธด้วย เขาเผลอกินมันจนหมดอีกแล้ว และความรู้สึกผิดก็ผุดขึ้นในหัวใจ เขาประณามหยวนชิงหลิง "ข้าบอกให้เจ้าเตรียมแค่สามอย่าง ทำไมเจ้าถึงเตรียมเยอะขนาดนี้ เจ้ามันสิ้นเปลืองฟุ่มเฟือย กินกระดูกและเลือดของคนประชาชน เจ้ามันหนอนดูดเลือด”

ด่าเสร็จ ก็อิ่มแบกท้องที่จุกเดินไปอย่างยากลำบาก

หยวนชิงหลิงถูกด่าอย่างไม่มีเหตุผล ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ “ใครใช้ให้เขากินเยอะขนาดนั้น?”

ไม่ใช่นางกินเยอะสุดสักหน่อย ทำไมต้องด่านางเป็นหนอนดูดเลือด? ไม่ใช่เขาหรอกเหรอ?

นางมองหยู่เหวินเห้า “ท่านพี่รองของท่านสมองมีปัญหาหรือเปล่า?”

หยู่เหวินเห้าตอบด้วยสีหน้าที่หนักแน่น “ใช่”

ก็ได้ ไม่โกรธคนที่สมองมีปัญหา

แม่นมสี่ก็มารายงาน “อ๋องฉีกับพระชายาฉีก็ไปแล้ว สั่งให้ข้าน้อยมาเรียนท่าน”

หยวนชิงหลิงถามไปอย่างนั้น “พระชายาฉีไม่เป็นไรมากใช่มั้ย?”

แม่นมฉีกล่าว “หมอหลวงบอกว่าพระชายาเครียดไปหน่อย ธาตุไฟโจมตีไปที่หัวใจทำให้ไม่สบายไปชั่วขณะ กลับไปพักฟื้นสักหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้ว”

หยวนชิงหลิงมองหยู่เหวินเห้า หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นเดินออกไป ใบหน้าไร้ความรู้สึก

หยวนชิงหลิงยักไหล่ ทำเป็นไม่สนใจ!

นางสั่งแม่นมฉีไปเก็บข้าวของกลับไปให้อาหารตอเป่า เล่นกับตอเป่าที่ลานสักพัก ก็เห็นทังหยางเข้ามา “พระชายา ท่านอ๋องบอกให้ท่านไปพักผ่อน” พักผ่อน?” “ข้าไม่เหนื่อยนี่นา” หยวนชิงหลิงกำลังเล่นสนุกกับตอเป่าอยู่ ยื่นมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก

ไม่เหนื่อยเหรอ? ทังหยางยิ้มเล็กน้อย “ท่านอ๋องบอกว่าหากไม่เหนื่อย ก็ให้พระชายาคัดบทสวดวัชรปรัชญาปารมิตาสูตรหนึ่งร้อยจบ”

หยวนชิงหลิงทุบมือ “พูดขึ้นมาก็รู้สึกเหนื่อยบ้างแล้ว งั้นข้าเข้าไปพักผ่อนก่อนนะ รบกวนใต้เท้าทังเรียนท่านอ๋องด้วย”

“ขอรับ!” ใต้เท้าทังหัวเราะอย่างเงียบๆ

หยวนชิงหลิงเข้าไปคลานนอนอยู่บนเตียง ไม่เหนื่อยเลยจริงๆ แต่ว่ากินยาเยอะไปหน่อย ก็เลยรู้สึกว่าง่วงนอน ไม่นานนักก็หลับไป

ทังหยางกลับไปรายงานหยู่เหวินเห้า “พระชายาไปพักผ่อนแล้วขอรับ”

“เชื่อฟังขนาดนั้นเลย?” หยู่เหวินเห้าไม่ได้เงยหน้าขึ้น กำลังคัดลายมืออยู่

“แผนท่านอ๋องใช้ได้ดี พระชายาไม่ยอมคัดบทสวดมนต์”

“ก็รู้อยู่แล้ว!” หยู่เหวินเห้าวางพู่กันลง มองดูลายมือของตัวเองครู่หนึ่ง ส่ายหัวกล่าว “ช่วงนี้หัวใจหงุดหงิด ลายมือก็ไม่ได้ดั่งใจ”

ทังหยางกล่าว “ท่านอ๋องเป็นห่วงพระชายามาก”

“บัดนี้นางรักษาอาการบาดเจ็บตามราชโองการ ข้าจะกล้าขัดราชโองการเหรอ?”

แถได้ดีมากเลย

“วันนี้พระชายาฉี...........” ทังหยางลังเลไปครู่หนึ่ง มองหยู่เหวินเห้า ไม่รู้ว่าควรจะพูดดีหรือไม่

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างเรียบเฉย “ต่อไปนี้เอ่ยถึงพระชายาฉีน้อยๆหน่อย ข้าไม่อยากรู้เรื่องครอบครัวของน้องหก”

“ขอรับ!” ทังหยางก็อยากจะได้ยินคำตอบแบบนี้ รู้สึกดี

ตอนที่ทังหยางหันหลังเดินออกไปนั้น รู้สึกว่าชีวิตงดงามมากจนไม่อะไรจะมาเทียบได้ แม้ว่าเมื่อก่อนจะไม่ค่อยชอบพระชายา แต่ว่าการเปลี่ยนแปลงของพระชายาเขานั้นก็เห็นอยู่ ไม่ได้แย่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เสียนเฟยสั่งคนส่งของบำรุงมาให้หยวนชิงหลิง ให้หยวนชิงหลิงบำรุงร่างกาย

หยวนชิงหลิงถูกปลูกจากความฝัน ได้ยินว่าแม่นมที่มาจากวังได้นำคำพูดของเสียนเฟยมาด้วย บอกให้นางเวลาจะพูดจะจา ให้นางระมัดระวังคำพูดด้วย อย่าทำให้จวนอ๋องฉู่ขายหน้า และก็อย่างทำให้นางที่เป็นเสียนเฟยขายหน้าด้วย

หลายวันมานี้หยวนชิงหลิง พักฟื้นอาการบาดเจ็บอยู่ในวัง ไม่ได้ออกไปไหนเลย

อ๋องซุนมาหานางทุกวัน เขาก็ค่อยๆสนิทกับหยวนชิงหลิงแล้ว เพราะหยวนชิงหลิงมีสิ่งหนึ่งที่เขาชอบ นั่นก็คือเป็นคนชอบกิน

อันที่จริงหยวนชิงหลิงก็กินไม่ค่อยเก่ง เพียงแต่ ผู้หญิงในสมัยนี้ นางถือว่าเป็นคนที่กินเก่ง และพฤติกรรมการกินก็ค่อนข้างเปิดเผย

อ๋องซุนพูดว่าผู้หญิงกินข้าวเหมือนนก กินไม่กี่คำก็อิ่ม มีความคิดว่าผอมแล้วจะดูสวย ทำให้ผู้หญิงนั้นกินข้าวไม่อิ่ม

วันนี้หยวนชิงหลิงสั่งให้พ่อครัวในวังทำกับข้าว อ๋องซุนไม่มาสักที โดยปกติจะมาถึงนานแล้ว วันนี้เลยเที่ยงไปแล้ว ยังไม่เห็นเขามา

หยวนชิงหลิงคิดว่าเขาคงกินจนเบื่อแล้ว หรือไม่ก็กำลังตั้งปณิธานในการลดความอ้วน จึงได้แบ่งอาหารออกไป ให้แม่นมสี่กับลู่หยากิน

สองสามวันนี้นางกินจนเบื่อแล้ว ไม่ค่อยอยากอาหาร กินข้าวต้มไปหน่อยก็ไปจุงหมาเดินเล่น

อ๋องซุนมาถึงในยามบ่าย เห็นได้ชัดว่าไม่มีเรี่ยวแรง