บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 111

อ๋องซุนเดินเข้าไปในห้องช้าๆ พลางบ่นพึมพำ "เจ้าห้าก็คงรู้สึกไม่ดีเป็นแน่ในบรรดาอ๋องมากมาย ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอ๋องหวยดูจะดีที่สุดแล้วล่ะ"

ยามพลบค่ำ หยู่เหวินเห้าก็ไปยังจวนอ๋องหวยรอบหนึ่ง กลับมาได้ก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือไม่ยอมออกมากระทั่งข้าวเย็นก็ไม่ยอมกินด้วยซ้ำ

หยวนชิงหลิงเองก็ไม่ได้กินเช่นกัน เมื่อบ่ายได้กินพร้อมกับอ๋องซุนไปมื้อหนึ่ง จนถึงตอนนี้นางยังท้องอืดอยู่เลย

ช่วงนี้ความอยากอาหารของนางไม่ค่อยดีนัก อีกทั้งอาหารโบราณนั้น ก็เป็นอะไรที่ทำให้เลี่ยนง่ายจริงๆ

หยู่เหวินเห้ายังคงเก็บตัวอยู่ในห้องหนังสือ นางเองก็เก็บตัวอยู่ในห้องด้วยเช่นกัน นางเปิดกล่องยาและจัดเรียงยาในนั้นให้เป็นระเบียบ

กลุ่มยาปฏิชีวนะอันได้แก่ สเตรปโตมัยซิน ไรแฟมพิซิน เอทามบูทอล และไพราซินาไมด์ สี่ตัวนี้เป็นยาตัวใหม่

ในใจนางแอบรู้สึกลังเลไม่น้อย

การรักษาวัณโรคในระยะเริ่มต้น จำเป็นต้องใช้เวลาประมาณสามเดือนถึงครึ่งปีเป็นอย่างต่ำ แต่นางไม่รู้ว่าอ๋องหวยนั้นเริ่มป่วยมานานแค่ไหนแล้ว ทั้งยิ่งไม่รู้ว่าเชื้อวัณโรคนี้ มีการแพร่กระจายไปยังที่อื่นด้วยหรือไม่

ยาในกล่องยา มีพอให้เขาใช้ได้ราว ๆ สิบวัน แต่เมื่อไรก็ตามที่เริ่มใช้ยาปฏิชีวนะในการรักษา จะไม่สามารถหยุดให้ยากลางคันได้ เพราะหากหยุดยาไปกลางคัน ร่างกายจะเกิดการดื้อยาขึ้น เมื่อเป็นเช่นนั้น ต่อให้กลับมาเริ่มรับการรักษาอีกครั้ง โอกาสที่จะรักษาให้หายขาดได้ก็มีไม่สูงแล้ว

นางไม่อาจรับรองได้ว่า กล่องยาจะทำการเติมยาที่ใช้รักษาวัณโรคเข้ามาแบบสม่ำเสมอหรือไม่ เพราะกล่องยานั้นเป็นเอกเทศ นับเป็นสิ่งที่นางไม่อาจควบคุมได้ หากขาดยากลางคันขึ้นมา อ๋องหวยก็คงถึงคราวไร้หนทางช่วยเหลือได้แล้วเป็นแน่

ที่สำคัญที่สุดคือ ไม่รู้ว่าอ๋องหวยจะมีอาการแทรกซ้อนที่มาจากวัณโรคร่วมด้วยหรือไม่

หากอ๋องหวยไม่ได้รับการรักษาจากนาง แล้วปล่อยให้เวลาเดินถอยหลังไปทีละก้าวๆ ตามชะตาชีวิตของเขาที่เหลืออยู่ จนกระทั่งถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต แน่นอนว่านั่นย่อมไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนางทั้งสิ้น อย่างมากที่สุดเมื่อถึงเวลานั้น นางก็แค่มอบผ้าไหมทองสักผืน จุดธูปหอมเคารพหน้าป้ายวิญญาณสักดอก ร้องไห้ให้กับน้องชายสามีผู้นี้สักหน่อยก็จบเรื่องแล้ว

แต่ถ้านางมีส่วนร่วมในการรักษา สุดท้ายปรากฏว่าอ๋องหวยเกิดตายขึ้นมา เช่นนั้นแล้ว...

เรื่องที่เกี่ยวกับบรรดาราชวงศ์องค์เจ้าทั้งหลาย ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่ควรเข้าไปแตะต้องข้องเกี่ยวง่ายๆ ตามอำเภอใจ หากรักษาไม่หาย คนที่ต้องหัวขาดก็คือหมอหลวง และถึงแม้นางอาจจะไม่ถึงขั้นหัวขาดตามไป แต่จุดจบก็คงเป็นอะไรที่ไม่สวยแน่ พอนึกย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่รักษาอาการประชวรให้แก่ไท่ซ่างหวง ก็นึกเสียใจในความวู่วามอารมณ์ร้อนแบบเด็กๆ ของตัวเองเสียจริงเชียว!

เพียงแต่ หากนางปล่อยผ่านไปไม่สนใจไยดี ก็เท่ากับว่านางเห็นคนจะตายแต่ไม่ช่วย เช่นนั้นแล้วนางจะกำจัดความรู้สึกผิด ที่เกิดจากมโนธรรมในใจตัวเองไปได้อย่างนั้นหรือ?

หยวนชิงหลิงนั่งอยู่บนโต๊ะเตี้ยข้างเตียง พร้อมกับอุ้มเจ้าตอเป่าไว้ "เจ้าว่า ข้าควรจะทำอย่างไรดีล่ะ หืม?"

บาดแผลบนตัวเจ้าตอเป่านั้นหายดีแล้ว แต่ขนรอบๆ บาดแผลเริ่มจะหลุดร่วงไป จึงมีลักษณะกระดำกระด่างเหมือนเป็นโรคเรื้อน ทั้งยังทิ้งรอยแผลเป็นไว้ไม่น้อยอีกด้วย

"โฮ่งๆ ๆ!" เจ้าตอเป่าใช้จมูกตัวเอง ถูไถเข้ากับฝ่ามือของนาง

"ทำในสิ่งที่ข้าอยากทำเช่นนั้นรึ ช่างเถอะ ถามเจ้าก็เหมือนไม่ได้ถามนั่นแหละ เจ้าก็แค่สุนัขตัวหนึ่ง จะไปรู้อะไรล่ะ?"

"โฮ่งๆ ๆ!" ตอเป่าเห่าประท้วง อย่าลืมสิ ว่าใครเป็นคนช่วยเจ้าออกมาจากจวนเจ้าพระยาหุ้ยติ่งน่ะ!

หยวนชิงหลิงยิ้ม ตบหัวมันเบาๆ แล้วพูดว่า "รู้แล้วๆ ไม่ต้องมาทวงบุญคุณหน่อยเลยน่า เดี๋ยวจากนี้ไปจะให้กินน่องไก่น่องใหญ่ๆ เลยดีหรือไม่"

เจ้าตอเป่าดีใจจนวิ่งวนเป็นวงกลมอย่างมีความสุข

บาดแผลของหยวนชิงหลิงเกือบจะหายดีทั้งหมดแล้ว และพ่อครัวหลวงก็กลับไปที่วังแล้วเช่นกัน

อ๋องซุนไม่รู้ว่าเขายังต้องมาอีกในวันรุ่งขึ้น เมื่อหยวนชิงหลิงบอกเขาว่าคนครัวหลวงกลับวังไปแล้ว เขาตกใจจนถึงกับจนผงะไปชั่วครู่ แทบจะร้องไห้โฮออกมาอยู่แล้ว หากรู้เช่นนี้ เมื่อวานเขาน่าจะกินให้มากๆ หน่อยเสียก็ดี

"อาหารทั้งหวานคาวในวัง ตอนที่ท่านอ๋องยังเด็กก็คงได้กินมาไม่น้อยแล้วเป็นแน่ เหตุใดท่านถึงได้พิสมัยมันนักล่ะเพคะ?" หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม

อ๋องซุนตอบด้วยท่าทางซังกะตาย คล้ายวิญญาณหลุดลอย "ตอนที่ข้ายังเด็ก ข้าไม่รู้จักหวงแหนเวลาอันมีค่า คิดแค่ว่าอาหารอร่อยๆ ทั่วหล้านี้ จะที่ไหนก็ล้วนเหมือนกันหมด ภายหลังเมื่อข้าได้รับจวนของตัวเอง จึงได้รู้ว่าเสด็จพ่อได้ทรงรวบรวมพ่อครัวที่เก่งที่สุดในใต้หล้า ไปไว้ในวังหลวงจนหมดสิ้นแล้วน่ะสิ"

เขาโบกมือ "ช่างเถอะ ไม่สู้ข้าเอาเวลาไปเยี่ยมเจ้าหกเสียยังดีกว่า"

หัวใจของหยวนชิงหลิงเต้นระทึก " ท่านอ๋องพอจะพาข้าไปที่นั่นด้วยได้หรือไม่เพคะ?"

อ๋องซุนมองนางอย่างนึกประหลาดใจ "เหตุใดเจ้าจึงไม่ไปกับเจ้าห้าล่ะ วันนี้เจ้าห้าก็ไปที่นั่นด้วยนะ"

"เขาไม่ได้กลับไปที่ศาลาว่าการหรือเพคะ ข้าไม่รู้ว่าเขาไป ยังคิดอยู่ว่าเขากลับไปที่ศาลาว่าการแล้วเสียอีก" ในช่วงสองวันที่ผ่านมา หยวนชิงหลิงไม่ได้พบหน้าเขาเลย บางทีเขาก็อาจจะยุ่งมากเช่นกัน

"ข้าเผอิญไปพบเขาข้างนอก เขาบอกข้าว่าเขาไปที่นั่นมา เกรงว่าคงไม่ได้กลับไปที่ศาลาว่าการหรอกกระมัง เพราะถึงอย่างไร เรื่องของจวนเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง ก็จัดการจนเสร็จสิ้นหมดแล้วนี่"

"จัดการเสร็จแล้วหรือ ถูกตัดสินแล้วหรือเพคะ?" เร็วขนาดนี้เชียวหรือ คดีใหญ่แบบนี้ นางยังคิดว่าคงต้องใช้เวลาอย่างน้อยก็สักเดือน หรือสองเดือนเป็นอย่างต่ำ

"ถูกถอดบรรดาศักดิ์เจ้าพระยา ลดชั้นไปเป็นชนชั้นสามัญ แล้วตัดสินเนรเทศ"

ยังปล่อยให้เขามีชีวิตรอดไปได้อีก ช่างให้อภิสิทธิ์กันเสียจริงนะ เขาทำให้ผู้หญิงต้องตายไปตั้งมากมายเท่าไร

"เจ้าห้าไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเจ้าอย่างนั้นรึ?" อ๋องซุนเอ่ยถาม