บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1105

หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าของเขา ถึงแม้จะนิ่งเข้ม แต่ก็ไม่มีความเป็นกังวลอย่างมาก จึงถามขึ้นว่า “เจ้ารู้ว่าใครเป็นคนทำ?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ไม่ว่าใครเป็นคนทำ ตอนนี้ล้วนคิดว่าอ๋องผิงหนานเป็นคนทำ เมื่อกี้เจ้าได้ยินว่าโสวฝู่ถูกวางยาพิษ คนแรกที่คิดถึงก็คืออ๋องผิงหนานเป็นคนทำใช่ไหม?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างไม่ปิดบังว่า “ตอนที่ได้ยินสวีอีพูด ข้าคิดเช่นนี้จริง แต่หากอ๋องผิงหนานคิดจะทำเช่นนี้จริง ก็ไม่ถึงขั้นต้องลงมือในขณะที่ตนเองยังอยู่ที่จวนฉู่ แบบนี้ไม่เท่ากับเป็นการนำหายนะมาสู่ตนหรือ?”

“ใช่ ดังนั้น ความเป็นไปได้มากที่สุด ตั้งแต่ที่เขาเข้าไปอยู่ในจวนฉู่ จนเกิดเรื่องกับโสวฝู่ ล้วนมีคนวางแผน” หยู่เหวินเห้าพูดเช่นนี้ สีหน้ากลับค่อยโล่งใจ เหมือนกับรู้แล้วว่าใครเป็นคนทำ

“แต่ใครที่สามารถคาดเดาได้ว่า อ๋องผิงหนานจะเข้าไปพักอยู่ที่จวนฉู่? ตามแผนกำหนดการเดิม หลังจากอ๋องผิงหนานมาถึงเมืองหลวง ก็จะเข้าวังทันที และหากวางแผนให้อ๋องผิงหนานวางยาพิษโสวฝู่ฉู่ ให้เขาวางยาพิษฆ่าไท่ซ่างหวงไม่ดีกว่าหรือ?” หยวนชิงหลิงถามอย่างไม่เข้าใจ

สายตาหยู่เหวินเห้าฉายแววเยือกเย็น พร้อมพูดขึ้นว่า “เพราะเขาวางยาพิษฆ่าไท่ซ่างหวงไม่ได้ แต่มีวิธีวางยาพิษฆ่าโสวฝู่ฉู่ได้”

หยวนชิงหลิงครุ่นคิดความหมายในคำพูดของเขา แล้วก็คิดถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้ คือฉู่หมิงหยาง

สามารถทำให้โสวฝู่ดื่มยาพิษลงไปได้อย่างไม่ระวังตัว จะต้องเป็นคนของตนเอง ฉู่หมิงหยางน่าสงสัยที่สุด

นี่เป็นเป้าหมายของหลินเซียว หลินเซียวควบคุมฉู่หมิงหยาง กำความลับของนางไว้มากมาย รู้ว่าฉู่หมิงหยางไม่มีทางถอย ทำได้เพียงเชื่อฟังเขา ดังนั้น เขาสั่งให้ฉู่หมิงหยางวางยาพิษฆ่าโสวฝู่ ตอนที่อ๋องผิงหนานเข้ามาถึงเมืองหลวง ฉู่หมิงหยางไม่มีทางเลือก จึงจำต้องลงมืออย่างโหดเหี้ยม

แต่หลินเซียวรู้ได้อย่างไร ว่าอ๋องผิงหนานจะเข้าไปพักในจวนฉู่?

ตามกำหนดการเดิม หลังจากอ๋องผิงหนานมาถึงเมืองหลวง ก็จะเข้าวังทันที แต่เพราะซื่อจื่อกับอ๋องผิงหนานต่างทานอาหารไม่สะอาด ทำให้อาเจียนท้องเสีย การเดินทางล่าช้าลง ไม่สามารถมาถึงเมืองหลวงก่อนพระอาทิตย์ตกดิน

มีคนวางยาพิษในอาหารของอ๋องผิงหนานสองพ่อลูก? มีคนแนะนำให้พวกเขาพักอยู่ที่จวนฉู่? นั่นก็หมายความว่า ข้างกายอ๋องผิงหนานมีไส้ศึกอยู่ตลอด

“เจ้าห้า เบาะแสทางฉู่หมิงหยางนี้ เจ้าสั่งคนไปจับตาดูอยู่ตลอดไม่ใช่หรือ?” ฉู่หมิงหยางถามขึ้น

“หลังจากที่นางกลับมาจวนฉู่ คนของพวกเราก็ไม่สะดวกที่จะจับตาดู ข้าได้บอกโสวฝู่แล้ว ให้เขาระวังตัวไว้บ้าง แต่คิดว่าคงไม่ได้ป้องกัน” สีหน้าหยู่เหวินเห้าดูเงียบสงบอย่างน่ากลัว ทำให้หยวนชิงหลิงดูไม่ออก

ในใจหยวนชิงหลิงกระวนกระวาย พึมพำพูดขึ้นว่า “หวังว่าโสวฝู่จะไม่เป็นไร ไม่เช่นนั้นแม่นมสี่ก็คงไม่สามารถที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”

“เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล โสวฝู่ทำเพื่อเป่ยถังมาทั้งชีวิต เขามีบุญของเขารักษา จะต้องไม่เป็นไรแน่” หยู่เหวินเห้าพูดปลอบ

การต่อสู้ในครั้งนี้ ล้วนมองไม่เห็นศัตรูมาตลอด เดิมทีหยวนชิงหลิงก็ไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อเกิดเรื่องกับโสวฝู่แล้ว นางค่อยรู้สึกถึงความหวาดกลัวและอ่อนล้า คว้าจับมือหยู่เหวินเห้าไว้แน่น ประโยคนั้น ไม่ได้ถามออกไป ในใจกลับถามวนเวียนอยู่ว่า เมื่อไหร่ถึงจะจบสิ้น?

หยู่เหวินเห้าโอบกอดนางแนบอกเบาๆ ทั้งสองสามีภรรยาเหมือนรู้ใจกัน เขากระซิบพูดข้างหูของนางว่า “ศัตรูหากไม่ทำอะไรก็ยังดี หากเขาลงมือทำแล้ว ก็มักจะเผยหางจิ้งจอกของเขาออกมา”

หยวนชิงหลิงซบแนบอกเขา แผ่นหน้าอกที่หนาแน่น ยังคงทำให้นางรู้สึกปลอดภัย แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่วุ่นวาย คิดถึงโสวฝู่ถูกวางยาพิษ ในใจยังคงไม่สามารถสงบได้

มาถึงจวนฉู่ ภายในจวนฉู่วุ่นวายไปหมด มีหมอมาแล้วหลายคน ล้วนเป็นคนทางด้านตระกูลฉู่เชิญมา ได้ตรวจรักษาแล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ถูก คนของตระกูลฉู่ก็ไม่ให้พวกเขาไปไหน จึงทำได้เพียงเฝ้าอยู่ข้างใน

ลูกหลานของตระกูลฉู่ ต่างก็อยู่เป็นเพื่อนที่ข้างเตียง ฉู่หมิงหยางก็อยู่ด้วย ก้มหน้าอยู่ตลอด แสดงสีหน้าอมทุกข์