บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1107

หยวนชิงหลิงเห็นรอบๆไม่มีคน จึงถามขึ้นว่า “เจ้าพูดความจริงกับข้า โสวฝู่ถูกวางยาพิษในครั้งนี้ เป็นความตั้งใจใช่ไหม? พวกเจ้าวางแผนไว้ก่อนที่จะเกิดเรื่องแล้วใช่ไหม”

หยู่เหวินเห้านั่งลงด้านข้างนาง จับมือของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เรื่องนี้ที่ไม่ได้บอกเจ้าก่อน เพราะยังต้องการให้เจ้ามาทำการรักษา ไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบัง”

หยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนี้ ค่อยโล่งอก พร้อมพูดขึ้นว่า “นั่นก็หมายความว่า โสวฝู่ไม่เป็นไร?”

“เจ้าวางใจ ไม่เป็นไร คืนนี้หลังจากกลับจวนแล้ว ข้าค่อยเล่ารายละเอียดให้เจ้าฟัง ให้เจ้าเจ็ดสืบสวนก่อน สิ่งที่ควรจะทำก็ยังต้องทำ” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ายังเติมน้ำเกลือให้โสวฝู่”

“ไม่เป็นไร เขาถูกวางยาจริงๆ แต่อย่าพิษนี้พวกเรามียาถอนพิษ เจ้าเติมน้ำเกลือให้เขากำลังดี อีกฝ่ายคิดว่าเขาจะต้องตาย แต่เจ้าเติมน้ำเกลือให้เขา อย่างน้อยพวกเราก็สามารถป่าวประกาศว่า เพราะเจ้าเคยทำการรักษา ดังนั้นเขาจึงสามารถรักษาชีวิตไว้ได้ ไม่เช่นนั้น พวกเขาอาจจะสงสัยว่าเป็นแผน”

หยวนชิงหลิงมองดูเขา เห็นคิ้วคมๆของเขา เหมือนมีแผนไว้แล้ว ถึงก็ไม่เป็นกังวลแล้ว

เฝ้าอยู่ที่จวนฉู่หนึ่งชั่วโมงกว่า ระหว่างนั้นย่วนพ่านก็มาแล้ว ทำอะไรไม่ถูกกับยาพิษเช่นนี้ หยวนชิงหลิงมองดูท่าทีอ๋องผิงหนานกับเซียวเหยากง ดูเหมือนพวกเขาจะไม่รู้เรื่อง แสดงว่าถูกหลอกเหมือนกัน

ไท่ซ่างหวงส่งราชรถมารับอ๋องผิงหนานเข้าวัง เดิมอ๋องผิงหนานไม่ยินยอมที่จะจากไปเร็วขนาดนี้ แต่หยู่เหวินเห้าพูดหว่านล้อม ให้เขาเข้าวังไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยออกมา ไท่ซ่างหวงจะได้ไม่เป็นห่วง เรื่องนี้ไท่ซ่างหวงยังไม่รู้เรื่อง

อ๋องผิงหนานรู้ว่าสุขภาพไท่ซ่างหวงไม่ดี เพื่อให้เขาไม่เป็นกังวล จึงเข้าวังไป

อ๋องฉียังคงสอบสวนต่อไป หยู่เหวินเห้าสั่งคนส่งหยวนชิงหลิงกลับจวนก่อน

หยวนชิงหลิงตามแม่นมสี่มาก่อน บอกเรื่องนี้ให้กับนางเป็นการส่วนตัว เพื่อป้องกันหากเรื่องถูกเปิดเผยขึ้นมา นางไม่รู้ที่มาที่ไปแล้วจะร้อนใจเป็นกังวล

แต่แม่นมสี่ยังคงเป็นห่วง ถามย้ำหยวนชิงหลิงว่าไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม หยวนชิงหลิงก็พูดรับประกันย้ำว่า นี่เป็นแผนของโสวฝู่กับเจ้าห้า แม่นมสี่ค่อยโล่งอก

เกือบเที่ยงคืนแล้วเจ้าห้าค่อยกลับมาถึงจวน หยวนชิงหลิงสั่งคนเก็บกับข้าวไว้ให้เขา นางเองก็ยังไม่ได้ทาน รอเขากลับมาแล้ว ค่อยสั่งคนเอาไปอุ่นแล้วเอามาให้

หยู่เหวินเห้าจับมือของนางวาง สายตาเต็มไปด้วยความรักใคร่ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องรอข้า หิวก็ทานก่อนได้เลย”