บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1108

เล่นกับพวกเด็กๆสักพัก กลับมาถึงห้อง หยู่เหวินเห้าก็พูดถึงเรื่องต่อจากนี้อีก ให้หยวนชิงหลิงไม่ต้องยุ่ง ปิดประตูไม่รับแขก นอกจากภรรยาลูกพี่ลูกน้องที่ไปมาหาสู่กัน นอกนั้นไม่เจอได้ก็ไม่ต้องเจอ

เขาพูดห้ามไว้อย่างจริงจัง โดยเฉพาะห้ามพบคนแปลกหน้า ต่อให้มาขอร้องให้รักษาถึงหน้าประตู ก็ห้ามเจอ ให้คนไปจ้างหมอมาก็พอ

เขามองดูหยวนชิงหลิงอย่างเป็นห่วง พร้อมพูดขึ้นว่า “หงเล่คนนี้เป็นคนชำนาญในการใช้อุบาย เขาหลบอยู่ในที่ลับ รู้นิสัยของพวกเราทุกคนเป็นอย่างดี โดยเฉพาะเจ้า เขาเคยตั้งใจศึกษาความคิดของเจ้า หงเย่เป็นคนบอกข้า ตอนนี้ข้าไม่กลัวอะไรทั้งนั้น กลัวเพียงเจ้าใจอ่อน แล้วหลงกลอุบายของเขา”

หยวนชิงหลิงทำได้เพียงรับปากเขา ว่าจะระมัดระวังตัว

“ทางด้านท่านย่า ข้าได้จัดคนคอยปกป้องคุ้มกันแล้ว หรือช่วงนี้นางสามารถอยู่ที่โรงเรียนแพทย์ก่อนระยะหนึ่ง ไม่ต้องกลับมา ให้หมาป่าเปาจื่อไปอยู่เป็นเพื่อนนาง” หยู่เหวินเห้าจัดการได้อย่างรอบคอบ จะเผชิญหน้ากับหงเล่ เขาก็จะต้องรับประกันความปลอดภัยของคนที่อยู่ข้างหลังทั้งหมดก่อน

หยวนชิงหลิงคิดไปคิดมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็ดี ให้นางอยู่ที่โรงเรียนแพทย์ระยะหนึ่ง ระหว่างทางไปมาจะได้ไม่ตกเป็นเป้า พรุ่งนี้ข้าจะพูดกับเปาจื่อให้เขาใช้หมาป่าเปาจื่อไปอยู่เป็นเพื่อนที่โรงเรียนแพทย์”

หยู่เหวินเห้าพยักหัว จ้องมองดูขอบตาที่ค่อนข้างดำของหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นอย่างปวดร้าวว่า “ช่วงนี้มักจะทำให้เจ้าต้องเป็นห่วงเป็นกังวล ไม่ได้อยู่อย่างสงบ ผ่านไปอีกช่วงหนึ่ง เจ้าก็ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวไม่ต้องถามอะไรแล้ว อยู่เป็นเพื่อนเลี้ยงดูลูก หรือให้ฮูหยินเหยามาอยู่เป็นเพื่อนพูดคุยกับเจ้า”

“ไม่ต้อง หากข้ามีเวลาว่าง มีอะไรเรื่องมากมายที่สามารถทำได้” หยวนชิงหลิงซบแนบอกของเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างสงบ

“งั้นก็ได้ ไม่ว่ายังไงพยายามที่จะไม่ออกไปก็พอ เดิมเจ้าเก้ากับหมันเอ๋อจะเดินทางกลับแล้ว แต่ข้าให้พวกเขารอก่อน มีหมันเอ๋อกับอะซี่อยู่กับเจ้า ก็ยังสามารถคลายความเบื่อได้”

หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดว่า “ข้าไม่ได้คุณหนูขนาดนั้น เจ้าไม่ต้องจัดการอะไรเพื่อข้า เจ้าตั้งใจทำงานของเจ้าให้ดีก็พอ ข้าอยู่บ้านจะน่าเบื่อหรือ? ลูกหลายคนก็ทำให้ข้าอยู่มากแล้ว และข้าก็จะได้ใต้เท้าทังลองใช้ยา จะได้ฟื้นขึ้นมาโดยเร็ว”

“งั้นดี” หยู่เหวินเห้าจูบนางหนึ่งที พร้อมพูดว่า “พักผ่อนกัน”

เช้าวันรุ่งขึ้นหยู่เหวินเห้าออกไปแต่เช้า หยวนชิงหลิงทานอาหารเช้ากับพวกลูกๆก่อน สมุดคัดลายมือของพวกลูกๆสักพัก ลายมือเปาจื่อค่อนข้างหวัด ลายมือทังหยวนเป็นตัวบรรจง แต่ละเส้นแต่ละขีดล้วนเป็นมาตรฐาน ข้าวเหนียวค่อนข้างอ่อน ตอนที่ตวัดสิ้นสุดการเขียน ค่อนข้างโผล่พรวดไม่แน่นอน เมื่อก่อนใต้เท้าทังก็เคยพูด ลายมือข้าวเหนียวค่อนข้างโผล่พรวดไม่แน่นอน ต้องถูกต้องเป็นระเบียบ

หยวนชิงหลิงคิดว่า ตอนที่เพิ่งเริ่มเขียนหนังสือ เขียนได้ดีหรือไม่ดีไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือต้องมีความตั้งใจ ข้าวเหนียวมีความตั้งใจอย่างมาก หยวนชิงหลิงพูดกับเขา เอาก็ทนตั้งใจฟังอย่างดี หลังจากฟังแล้วก็ตั้งใจเขียนอย่างมาก

ส่วนเปาจื่อนั้นให้เขาเขียนเป็นระเบียบหน่อย เขาก็โยนพู่กันทิ้ง ยักไหล่พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เขียนแล้ว ไปเข้าห้องน้ำ”

เปาจื่อค่อนข้างมีความคิดเป็นของตนเอง ตอนนี้สามขวบแล้ว เรื่องมากมายล้วนต้องตัดสินใจเอง ไม่ชอบให้คนอื่นเข้าไปยุ่ง ตอนนี้แค่เสนอความคิดเห็นให้กับเขา ส่วนมากเขาจะไม่สนใจ

เขาจะต้องใช้วิธีอีกแบบหนึ่ง

ดังนั้น หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขาเกียจคร้าน จึงหยิบไม้บรรทัดมา แล้วรอเขาอยู่หน้าประตู พร้อมพูดขึ้นว่า “จะเขียนหรือไม่เขียน?”

เปาจื่อหัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ ท่านตีไม่โดนข้าหรอก”

“จะลองดูไหม? แม่ก็โกรธเป็นนะ” หยวนชิงหลิงทำสีหน้าเคร่งขรึม

เปาจื่อมีความคิดเป็นของตนเอง แต่ก็มีความกตัญญูอยู่ ไม่กล้าไม่เชื่อฟังแม่ โดยเฉพาะเห็นแม่ถือไม้บรรทัด สิ่งของต่ำต้อยเพื่อมาขู่เขา ช่างน่าสงสารยิ่งนัก ด้วยความเห็นใจและกตัญญู เขาจึงกลับไปนั่งเขียนต่ออย่างว่าง่าย