บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1110

เรื่องที่ฉู่หมิงหยางถูกจับตัวขังไว้ ถือเป็นความลับไม่ให้คนภายนอกรู้

หยวนหย่งอี้รู้เรื่องอยู่แล้ว อ๋องฉีไม่มีความลับกับนาง หลังจากกลับไปแล้วก็เล่าเรื่องนี้ให้นางฟัง

เช้าวันรุ่งขึ้น หยวนหย่งอี้พาจวิ้นจู่น้อยมายังจวนอ๋องฉู่ พูดถึงเรื่องนี้กับหยวนชิงหลิงว่า “ความหมายของเจ้าเจ็ดก็คือ ฉู่หมิงหยางน่าจะไม่มีทางรอด ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะโหดเหี้ยมขนาดนี้ แม้แต่ท่านปู่ก็ยังลงมือทำร้ายได้อย่างโหดเหี้ยม พวกนางสองพี่น้องต่างเป็นคนประเภทเดียวกัน สงสารตระกูลฉู่ ตอนนี้ไม่มีแม้แต่คนที่จะขึ้นมาเป็นประมุขได้ เจ้าเจ็ดพูดว่า ไม่ว่าจะถามอะไรแม้เพียงนิด ล้วนผลักไสอ้างโน้นนี่ ใครก็ไม่กล้าออกหน้า”

หยวนชิงหลิงได้ยินเจ้าห้าพูดแต่แรกแล้ว ดังนั้นหยวนหย่งอี้บอกนาง นางก็ไม่รู้สึกแปลกใจ เพียงแค่คิดถึงคนที่อยู่เต็มจวนตระกูลฉู่ หลังจากโสวฝู่ล้มลง ก็ไม่มีใครสามารถยืนออกมาประคับประคองสถานการณ์นี้ได้ ช่างรู้สึกเศร้ายิ่งนัก

“ได้ยินมาว่า นายท่านใหญ่ตระกูลฉู่ เคยไปเชิญท่านแม่ของเขากลับมาควบคุมสถานการณ์ แต่ฮูหยินโสวฝู่พูดว่า นางมีพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งแล้ว จะไม่ยุ่งเรื่องภายในจวนอีก เจ้าเห็นว่า ให้แม่นมไปดีไหม?”

หยวนชิงหลิงส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ดี หากให้แม่นมไปเฝ้าโสวฝู่พอได้ จัดการเรื่องภายในจวนของคนอื่น ไม่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม จะทำให้แม่นมลำบากใจ”

“นั่นก็ถูก” หยวนหย่งอี้คิดว่าที่หยวนชิงหลิงพูดก็มีเหตุผล ถึงแม้ตอนนี้แม่นมกับโสวฝู่ จะสนิทสนมกันมาก แต่ยังไงก็ไม่ได้มีสถานะเป็นสามีภรรยา ไปจัดการเรื่องภายในจวนของคนอื่น จะต้องถูกคนครหาแน่

หยวนหย่งอี้มองสถานการณ์ทั้งหมดเพียงด้านเดียว นางคิดว่าโสวฝู่ล้มลงจริงๆแล้ว จึงเสียดายแทนตระกูลฉู่

สะใภ้ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองคน คุยกันถึงเรื่องอื่นอยู่สักพัก ก็พูดถึงลูกสาวของอ๋องอาน หยวนหย่งอี้พูดว่า “ได้ยินว่าหลายวันก่อนมีอาการตัวเหลือง ไม่รู้ว่าตอนนี้หายหรือยัง?”

“ตอนนี้น่าจะไม่เป็นอะไรแล้ว ก็ไม่เห็นพวกเขามาหาข้า” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรก็ดี อ๋องอานรักลูกสาวคนนี้มาก บางทีเพื่อลูกสาวแล้ว อ๋องอานสามารถสงบจิตใจลง ครุ่นคิดแต่เรื่องดีๆ”

หยวนชิงหลิงคิดถึงเรื่องที่อ๋องอานไปที่วัดฮู่กว๋อ มักรู้สึกว่าข้างในนี้มีความลับอะไรซ่อนอยู่ ไม่รู้ว่าเจ้าหักสืบได้ความอย่างไรบ้าง นางพูดขึ้นอย่างใจลอยว่า “หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”

สถานการณ์ในราชสำนักเลวร้ายลง อ๋องผิงหนานเข้ามาถึงเมืองหลวง โสวฝู่ถูกวางยาพิษ ตอนนี้อ๋องผิงหนานก็พักอยู่ในวัง เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างก็ยื่นข้อเสนอ ให้อ๋องผิงหนานไปพักที่โรงเตี๊ยม ให้ความร่วมมือในการสอบสวน เขาเป็นผู้ต้องสงสัย

หยู่เหวินเห้าไม่ยอมอยู่แล้ว ในราชสำนักตลอดจนถึงในหมู่ประชาชนต่างก็ร่ำลือไปทั่ว ว่าอ๋องผิงหนานกลับมาเพื่ออ๋องชินเฟิงอัน ฆ่าโสวฝู่ก่อน แล้วค่อยยึดอำนาจ พูดว่าตอนนี้อ๋องชินเฟิงอันหลบอยู่ในที่ลับ รอเมื่อราชสำนักวุ่นวาย ก็จะนำทัพมายึดครองพระราชวัง

มีข่าวร่ำลือออกมาอย่างไม่ขาดสาย เดี๋ยวก็พูดว่าอ๋องชินเฟิงอัน รวบรวมกำลังทหารอยู่ที่ผิงหนานไว้แต่แรกแล้ว ขยายกำลังทหาร ขโมยอาวุธแผนที่ทางการทหารที่ส่งมาจากแคว้นต้าโจว แอบผลิตอาวุธเป็นการส่วนตัว

ในที่ว่าราชการเช้าวันนี้ ก็มีเหล่าขุนนางหลายคนเสนอพระราชฎีกา ขอให้องค์ชายรัชทายาทกับอ๋องชินลุ่ยมีคำสั่ง คุมตัวอ๋องผิงหนานเพื่อสืบสวน มีขุนนางเน่ย์เก๋อ(คณะรัฐมนตรี)สองคน ยืนกรานด้วยความตาย ดีที่กู้ซือว่องไว ไม่เช่นนั้น ทั้งสองคนคงจะใช้เลือดทำให้ท้องพระโรงปนเปื้อน

แต่คนพวกนี้ก็ไม่สามารถจะสงบลงได้ พูดว่าจะขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้หมิงหยวนอย่างเดียว

มู่หรูกงกงห้ามไว้ บอกว่าฮ่องเต้กำลังประชวรอยู่ จะต้องพักผ่อนพระวรกาย ไม่พบใครทั้งนั้น พวกเหล่าขุนนางจึงต่างคุกเข่าอยู่ด้านนอก จะรอเข้าเฝ้าฮ่องเต้หมิงหยวนให้ได้ถึงจะยอม

มู่หรูกงกงสั่งคนไปแจ้งองค์ชายรัชทายาทหยู่เหวินเห้า หลังจากหยู่เหวินเห้าฟังแล้ว ก็พูดเพียงว่า “ไม่ต้องไปสนใจพวกเขา ให้พวกเขาคุกเข่าไปเถอะ”

เมื่อกลับไปพูดเช่นนี้ มีขุนนางบางคนผิดหวังในตัวหยู่เหวินเห้า บอกว่าองค์ชายรัชทายาทเลือดเย็น ไม่เห็นแก่ขุนนางเก่าแก่ หยู่เหวินเห้าต่างไม่สนใจ

เหล่าขุนนางเห็นว่าไม่สามารถได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้หมิงหยวน จึงไปที่พระตำหนักฉินคุนเพื่อขอเข้าเฝ้าไท่ซ่างหวง

ไท่ซ่างหวงไม่ให้พวกเขาเข้าเฝ้าอยู่แล้ว เขาจึงร้องให้คร่ำครวญอยู่ด้านนอกพระตำหนัก บัณฑิตผานยิ่งโคกหัวจนหัวแตก ร้องไห้พร้อมพูดขึ้นว่า “ไท่ซ่างหวง ท่านจะเลอะเลือนไม่ได้ อ๋องชินเฟิงอันกับอ๋องผิงหนานคิดกบฏ อยากที่จะครอบครองตำแหน่งฮ่องเต้มานานหลายปี ท่านจะเชื่อพวกเขาไม่ได้ โสวฝู่ถูกวางยาพิษแล้ว ท่านให้อ๋องผิงหนานอยู่ในวัง เท่ากับเป็นการให้ผู้ร้ายอยู่ใกล้ตัว จากกระทำการเลอะเลือนเช่นนี้ไม่ได้”

ไท่ซ่างหวงกับอ๋องผิงหนานนั่งดื่มชาอยู่ในพระตำหนัก ฉางกงกงก็นอนเอนอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย ทั้งสองพี่น้องไม่ได้เจอหน้ากันมานาน เพิ่งได้อยู่ด้วยกันเพียงแค่สองสามวัน ก็เดือดร้อนวุ่นวายมาถึงหน้าประตูตำหนัก ไท่ซ่างหวงจะไม่โกรธได้อย่างไร?

เขาพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “ปิดประตูพระตำหนักไว้ ไล่พวกเขาไปให้หมด”