บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1127

อาการของฮูหยินเหยาค่อนข้างหนัก นอกจากหยวนชิงหลิงจะพิจารณาใช้ยากินแล้ว ยังให้น้ำเกลือ จ่ายยาต้านไวรัสให้ฮุ่ยเทียน ฮุ่ยเทียนไม่ค่อยอยากกินจึงหมุนตัวเดินออกข้างนอก แต่เมื่อเห็นเขาบีบยาคิดจะทิ้งแล้ว ฮูหยินเหยาก็มองเขา “เจ้ากินแล้วค่อยออกไป”

ฮุ่ยเทียนเดินกลับมาอย่างโดยดี เอาเข้าปากต่อหน้านาง เคี้ยวแล้วก็กลืน แต่คิดไม่ถึงว่ายาชนิดนี้จะขมมาก หน้ายู่เป็นเต้าหู้ยี้

พอฮูหยินเหยาเห็นแล้วก็หัวเราะ “เจ้าก็ไม่รู้จักดื่มน้ำส่งหรือ?”

ฮุ่ยเทียนมองนางหัวเราะ มองอยู่พักใหญ่ก็ไม่ละสายตา หยวนชิงหลิงรู้สึกตัวเองเป็นกว้างขวางคอ หากไม่เพราะนางกำลังให้น้ำเกลือให้อยู่ก็คงไปแล้ว

ฮุ่ยเทียนให้สาวใช้คนนั้นไปต้มโจ๊กที่ครัว ส่วนเขาก็กลับไป

จนเขากลับไปแล้ว ฮูหยินเหยาก็มองนางแล้วเอ่ย “เจ้าอย่าเข้าใจผิดให้มาก”

หยวนชิงหลิงพูดอย่างหงุดหงิด “รักษาโรคท่าน ข้าไม่ได้เข้าใจอะไรผิดทั้งนั้น”

ฮูหยินเหยาจึงยิ้มเลิ่กลั่ก รู้สึกว่าตัวเองร้อนตัวนิดหน่อย แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ รู้สึกว่าความเฉียบขาดของตัวเองแต่ก่อนถูกอะไรขัดให้อย่างนั้น หลายเรื่องก็เอาแต่ให้ยืดยาว

พอหยวนชิงหลิงเห็นนางอย่างนี้แล้ว ก็คุยเรื่องสัพเพเหระกับนาง เรื่องลูกสาวของพระชายาอาน

“แต่งตั้งอิสริยศักดิ์แล้วหรือยัง? ตั้งชื่อหรือยัง?” ฮูหยินเหยาถาม

“ยังเลย กรมพิธีการกำลังร่าง คงต้องให้เสด็จพ่อทอดพระเนตรก่อน” หยวนชิงหลิงเอ่ย

“ชื่อเล่นล่ะ?”

“เห็นว่าชื่ออานจือ!”

“อานจือ? ใช้ชื่อพ่อ?” ฮูหยินเหยาตะลึง ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง “งั้นน้องสี่ก็ให้ความสำคัญ รักและหวงแหนลูกสาวคนนี้มากเลยสินะ”

“ให้ความสำคัญจริง หลายวันก่อนข้าไป เด็กแหวะนม อ๋องอานแตกตื่นเสียไม่มี ต้องให้ข้าไปดูให้ได้”

ฮูหยินเหยาจ้องนาง “งั้นเรื่องในเมืองหลวงตอนนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเขาสิ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องพวกนี้ กำลังของฮูหยินเหยาก็กลับคืนมา ราวกับนางเป็นคนในสมรภูมินี้ แต่บัดนี้มาสบายอยู่ที่นี่ ด้วยที่เจ็บป่วยต่างๆ นานา

“ไม่รู้” หยวนชิงหลิงหวังว่าจะไม่ใช่ นอกจากไม่อยากให้อ๋องอานเพิ่มความลำบากให้เจ้าห้าแล้ว ยังรู้สึกว่าตั้งแต่อานจือคลอดแล้ว ความคิดและความหวังทั้งหมดก็อยู่กับลูกหมด พวกเขาสามคนก็ค่อนข้างสันติเข้ากันได้ ใครก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องทำลายความสงบนี้อีก

ฮูหยินเหยาคิดครู่หนึ่งแล้วเอ่ย “หลายปีมานี้น้องสี่ก็ทำเรื่องไว้ไม่น้อย เรื่องพวกนี้ดูเหมือนสงบแล้ว ฝ่าบาทก็ปิดไว้แล้ว ลงโทษแต่ตระกูลตี๋ แต่เรื่องที่เคยทำ ยังไงก็ต้องแว้งกลับหาตัว จะถึงที่ตายหรือทำลายทุกอย่างที่เขาสร้างมาด้วยความลำบากหรือไม่ ก็อยู่ที่ตัวเขาแล้ว ข้าแค่สงสารพระชายาอานเท่านั้น”

แต่ไรมาสายตาของฮูหยินเหยาก็ต่างจากผู้อื่น แต่การที่นางพูดแบบนี้ก็ไม่ใช่เพราะรู้อะไรมา แต่สรุปจากความเข้าใจในตัวอ๋องอานและเรื่องที่เขาเคยทำในอดีตเท่านั้น

หยวนชิงหลิงเชื่อในการประเมินของนางมาก และนางก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน แต่นางแค่ไร้เดียงสามากกว่าฮูหยินเหยาเท่านั้น มักรู้สึกว่าหากอ๋องอานกลับใจในช่วงสำคัญได้ เรื่องนั้นก็อาจมีโอกาส

เมื่อให้น้ำเกลือให้ฮูหยินเหยาเสร็จ หยวนชิงหลิงก็กำชับหนักหนาว่าห้ามนางออกไปเพ่นพ่าน ต้องรอให้หายป่วยแล้วถึงออกไปได้

ฮูหยินเหยามองนาง กลับอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย “เจ้าว่าข้าอยู่อย่างสงบมานานขนาดนี้ ทำไมถึงยังไม่ค่อยชินนะ?”