บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1138

สวีอีไปเชิญแม่ทัพหลู่หม่างมาทั้งคืน เพราะแม่ทัพหลู่หม่างยังอยู่ในค่ายทหาร การไปมา ถึงแม้จะขี่ม้าไปยังรวดเร็ว แต่ตอนที่สวีอีกับแม่ทัพหลู่หม่างมาถึงจวน ก็ใกล้สว่างแล้ว

ปีนั้นตอนที่หยู่เหวินเห้าไปสออกรบครั้งแรก แม่ทัพหลู่หม่างก็อยู่ด้วย สถานการณ์ในตอนนั้นเขาก็จำได้ เพราะทหารคนนั้นเขารับผิดชอบไล่ออกจากค่ายทหาร

“คนที่องค์ชายรัชทายาทพูดถึงจะต้องเป็นจ้าวหงฟ่าง วันนั้นรวมตัวทหาร คืนก่อนเขากลับไปดื่มกลับมาอย่างหนัก เช้าวันรุ่งขึ้นตอนที่รวมตัวทหารเขาก็ยังไม่สร่างจากเมา พูดจาเลอะเลือนในขณะที่รวมตัวทหาร ส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจทหาร หลังจากถูกโบยสามสิบที กระหม่อมเป็นคนคุมตัวเขาออกไป อ๋องอานยังมีคำสั่ง หลังจากส่งออกไปแล้ว ให้ขังไว้ในกรมการพระนครก่อน หากศึกในครั้งนี้พ่ายแพ้ ก็จะฆ่าเขา หากศึกครั้งนี้ชนะกลับมาอย่างปลอดภัย ค่อยให้อภัยเขา”

หยู่เหวินเห้าถามขึ้นว่า “ต่อมาคนคนนี้ไปที่ไหนแล้ว?”

แม่ทัพหลู่หม่างพูดขึ้นว่า “ครั้งนี้พวกเรารบชนะกลับมา อ๋องอานไปเยาะเย้ยเขาในคุก แล้วค่อยปล่อยตัวเขาไป ส่วนต่อมาไปอยู่ที่ไหน กระหม่อมก็ไม่รู้ แต่คิดว่าก็คงไม่ประสบความสำเร็จอะไร เพราะยังไงก็กระทำผิดกฎทหารและยังล่วงเกินอ๋องอาน ใครจะกล้ารับเขาไว้ใช้งาน?”

หยู่เหวินเห้าคิดว่าคนคนนี้เคยเป็นหัวหน้าในค่ายทหาร แนวการฝึกรบของทหารเป่ยถังเป็นอย่างดี หากตอนที่ตกอับมีคนช่วยเหลือ ก็เป็นไปได้ที่จะกลายเป็นสายลับของหงเล่

เขาเป็นคนรักพาตัวพี่สะใภ้สี่กับอานจือหรือ?

สายตาเขาสั่นไหว พร้อมพูดขึ้นว่า “หลู่หม่าง เจ้าไปหาอ๋องฉีที่กรมการพระนคร แอบไปสืบดูทะเบียนราษฎร ดูว่าตอนนี้จ้าวหงฟ่างอยู่ที่ไหน ถึงแม้เขาอาจจะไม่อยู่ในสถานที่เดิม แต่ก็เริ่มสืบจากตรงนี้ก่อน หากสืบไม่ได้ความอะไร เจ้าไปสืบแทนข้าอย่างลับๆ จำไว้ จะต้องกระทำอย่างเป็นความลับ ห้ามแหวกหญ้าให้งูตื่น”

“ขอรับ กรหม่อมรู้แล้ว” หลู่หม่างพูดขึ้น

“สวีอี เวลาก็เช้าพอสมควรแล้ว ข้าจะเข้าวังไปปรึกษางานราชการก่อน เจ้าไปนอนก่อน รอข้าออกมาจากวังแล้ว เจ้าค่อยไปจวนอ๋องอานกับข้า” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

“ไม่ง่วง....”

“ไปนอน” หยู่เหวินเห้าเบิกตาโตมองดูเขา มีเขาหน้าบวมจมูกเขียว ก็ถอนหายใจพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องไปหาเรื่องทังหยางแล้ว เขาอยากพูดอะไรก็ให้เขาพูดไป ไม่เกี่ยวอะไรกับจวนอ๋อง”

สายตาสวีอีโศกเศร้า พร้อมพูดขึ้นว่า “กระหม่อมแค่รู้สึกเสียดาย”

“เขาไม่รู้สึกเสียดาย เจ้ารู้สึกเสียดายแล้วจะมีประโยชน์อะไร? ไปเถอะ” หลังจากหยู่เหวินเห้าไล่ทั้งสองคนไปแล้ว ก็กลับไปเปลี่ยนชุดราชการในห้อง ให้หยวนชิงหลิงไปหาหรงเยว่ด้วยตนเอง เล่าเรื่องทั้งหมดให้นางฟัง ให้นางคิดหาหนทางไปตามหาบนเขารอบๆ ห้ามทิ้งร่องรอย หยวนชิงหลิงรู้ว่าเป็นเรื่องใหญ่ ช่วยเขาสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขาก็ขี่ม้าไปอย่างไม่หยุดพัก

หยวนชิงหลิงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปหาหรงเยว่ หรงเยว่ไม่พูดมาก ออกเดินทางไปทันที

หยู่เหวินเห้าจัดการงานราชการเสร็จแล้ว ก็รีบพาคนไปยังจวนอ๋องอาน องครักษ์ลับผีเข้าไปด้วย คนที่เจอตลอดทาง ล้วนไม่ใช่คนที่คอยรับใช้อยู่ในจวนคนเดิม อ๋องอานนั่งอยู่ในห้องโถง คนที่พาไปด้วยเมื่อคืนคนนั้นก็คอยติดตามอยู่ข้างกาย ยืนก้มหน้าไว้ มองไม่เห็นสีหน้าท่าทาง

อ๋องอานมองดูเขาเดินเข้ามาอย่างเหม่อลอย ไม่พูดไม่จา สายตาเยือกเย็น

หยู่เหวินเห้าเข้าประตูมาแล้วก็หัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เมื่อคืนพี่สี่ไปที่จวนของข้า พูดจาพวกนี้ ข้าไม่เข้าใจจริงๆ วันนี้เวลานี้ พี่สี่มีความสามารถอะไรที่จะมาแย่งชิงกับข้า?”

อ๋องอานค่อยๆฉีกยิ้มที่มุมปาก พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ? หากเจ้าไม่กลัว วันนี้ทำไมถึงมาหาถึงที่?”