บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1150

หลังจากหยู่เหวินเห้าแต่งตัวเสร็จ บอกให้คนใช้เกี้ยวหามออกไปจากจวนโดยตรง มุ่งตรงไปที่อ๋องฉีทางนั้นก่อน ลงจากเกี้ยวในจวนของอ๋องฉี อยู่ในจวนครู่หนึ่ง แล้วก็ออกจากจวนไปพร้อมกับคนรับใช้แก่ๆผู้หนึ่ง ล้วนเป็นคนรับใช้แก่ๆ เคลื่อนไหวเชื่องช้า ก็กลับไม่ได้ดึงดูดความสนใจ ถึงบนถนน ก็แยกกันไปซื้อของ ปะปนเข้าไปในกลุ่มคนก็ยิ่งหาได้ยากแล้ว

ลำบากขนาดนี้ เป็นเพราะถึงแม้ว่าในจวนอ๋องฉู่จะมีการจัดวางกำลังป้องกัน แต่ภายนอกมักจะมีคนที่คอยเฝ้าดูอยู่เสมอ ต้องสุขุมรอบคอบจึงจะกุมเรือหมื่นปีได้

เขาเข้าไปในร้านยาของจ้าวหงฟ่าง จ้าวหงฟ่างก็ยืนอยู่ด้านในเคาน์เตอร์ มีคนไข้กำลังจัดยาสมุนไพร เขารออยู่ครู่หนึ่ง รอคนไข้ที่จัดยาสมุนไพรผู้นั้นจากไปแล้ว จึงเดินเข้าไป

“ท่านผู้เฒ่า ท่านมาซื้อยาหรือต้องการจัดยาตามใบสั่งยาขอรับ?” จ้าวหงฟ่างมองดูหยู่เหวินเห้าแล้วถาม สีหน้ากลับอ่อนโยนเป็นที่สุด

หยู่เหวินเห้ามองดูเขา “เถ้าแก่ ข้าอยากซื้อยาตังกุยเล็กน้อย”

“ได้ ท่านต้องการเท่าไหร่?” จ้าวหงฟ่างหันกลับไปเปิดตู้ตังกุย หยิบคันชั่งแล้วเอ่ยถาม

“สองขีดครึ่ง!” หยู่เหวินเห้ามองดูท่าทางของเขา กลับชำนาญเป็นที่สุด

“ได้เลยขอรับ ท่านรอสักครู่!” จ้าวหงฟ่างชั่งตังกุยสองขีดครึ่งเรียบร้อย แล้วดึงกระดาษมันแผ่นหนึ่งปูบนเคาน์เตอร์ ห่อเรียบร้อยด้วยรวดเร็ว

“ห้าสิบเหวินขอรับ” จ้าวหงฟ่างเอาตังกุยยื่นให้หยู่เหวินเห้า แล้วถือโอกาสถามไปประโยคหนึ่ง “ ตังกุยนี้ท่านใช้เองหรือ? ยานี้ค่อนข้างร้อนเล็กน้อย ท่านมีอายุแล้ว ต้องใช้อย่างระวัง”

หยู่เหวินเห้ากล่าว “อืม ขอบใจมาก!”

หยู่เหวินเห้าหยิบเศษเงินออกมาก้อนหนึ่ง “ข้าไม่มีเหรียญทองแดง ท่านชั่งเงินนี้แล้วแลกให้ข้าหน่อยละกัน”

“ได้เลยขอรับ!” จ้าวหงฟ่างจึงรับมาชั่ง จากนั้นกล่าวต่อหยู่เหวินเห้า “ท่านผู้เฒ่า ของท่านนี้คือเงินสองตำลึง ข้าแลกให้ท่านเป็นเหรียญทองแดงดีหรือไม่ขอรับ?”

“ได้!” หยู่เหวินเห้าถือโอกาสขณะที่เขานับเหรียญทองแดง สังเกตร้านนี้อย่างละเอียดด้วยความรวดเร็ว ก็ไม่ได้มีคนอื่นอยู่ จึงกล่าวขึ้นทันทีว่า “เป็นอาน......”

จ้าวหงฟ่างนั่นหันกลับมาเอาเหรียญทองแดงให้เขาอย่างฉับไว และตัดบทพูดของเขาอย่างรวดเร็ว “ท่านถือให้ดี รีบไปเถอะ”

ขณะที่เขาพูด ดวงตาเหลือบมองไปด้านหลังม่านแวบหนึ่งอย่างไวมาก จากนั้นก็เพ่งมองหยู่เหวินเห้าแล้วโบกมือ ใช้นัยน์ตาเป็นความหมายของการเตือน

หยู่เหวินเห้าตั้งใจฟังอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ราวกับว่ายังมีลมหายใจของคนอีกผู้หนึ่ง แต่ลมหายใจนี้เบามาก เห็นได้ว่ากำลังภายในล้ำลึกมาก

จ้าวหงฟ่างนั่นก็โบกมือต่อหยู่เหวินเห้าอีก อีกทั้งโบกติดต่อกันสองสามครั้ง ปากก็กล่าวว่า “ท่านผู้เฒ่า เดินทางปลอดภัย จำไว้นะขอรับ ตังกุยนี้น่ะผู้หญิงใช้จะดีที่สุด ท่านใช้มากไม่ได้ จะได้ไม่ใช้ผิด ใช้ยานี้ผิดแล้วก็จะลำบากแล้ว”

หยู่เหวินเห้าหยิบยาแล้วออกจากร้านยา คาดเดาคำพูดของจ้าวหงฟ่าง ในใจก็เข้าใจได้รางๆเล็กน้อยแล้ว

เขาให้หรงเยว่พาตอเป่าออกไปวนอีกครั้ง แต่ว่าครั้งนี้มีการโน้มนำให้ตอเป่าไปด้านในหมู่บ้านนั่น กระทั่งไปวนรอบบ้านหลังใหญ่นั่นโดยตรง ตอเป่าก็ไม่ได้มีความเคลื่อนไหวผิดปกติ

หรงเยว่รู้สึกว่าหยู่เหวินเห้าทำในสิ่งที่ไม่จำเป็น กลับมาบอกในวันนั้นว่าบ้านหลังนั้นไม่น่าจะเป็นสถานที่ซ่อนตัวของพระชายาอาน อย่าเสียเวลาเปล่า แต่หยู่เหวินเห้ากลับให้นางทำต่อไปในวันพรุ่งนี้อีก