บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1153

ทั้งสองคนพูดคุยกันในห้องอยู่เป็นเวลานาน จึงได้ยินเสียงลูกๆดังขึ้น หยู่เหวินเห้าอมยิ้มและพูดว่า “พวกเขาตื่นแล้ว”

เขายืนขึ้นมา จูงมือหยวนชิงหลิงเดินออกไปพร้อมกัน

เห็นท่านพ่อมา พวกลูกๆต่างก็ดีใจมาก พวกลูกๆโถมตัวเข้ามากอดเขาเอาไว้ ปากก็ร้องเรียกท่านพ่อ ได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นเช่นนี้ หยู่เหวินเห้าไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าตัวเองจะได้รับการต้อนรับถึงเพียงนี้

หยวนชิงหลิงยิ้มและเฉลยว่า “พวกเขาเล่นอยู่ในนี้มาหลายวันแล้ว เบื่อกันแล้ว คงคิดว่าท่านจะมาพาพวกเขากลับไปแน่ ”

หยู่เหวินเห้าอุ้มข้าวเหนียวน้อยขึ้นมา “อีกไม่กี่วัน อีกไม่กี่วันพ่อจะมารับพวกเจ้ากลับบ้าน ”

ทั้งสามต่างก็รู้สึกผิดหวัง เดิมคิดว่าจะได้กลับบ้านแล้ว อยากจะออกไปเที่ยวมาก แต่ว่าท่านแม่บอกว่าไม่อนุญาตให้ออกไป

ข้าวเหนียวน้อยถามขึ้นว่า “กี่วัน”

“สี่ห้าวันกระมัง”หยู่เหวินเห้าพูดยิ้มๆ

“ท่านพ่ออย่าโกหกนะ ”ข้าวเหนียวน้อยเอานิ้วมือขึ้นมานับ“หนึ่งสองสามสี่ เช่นนั้นก็เร็วมาก”

ทังหยวนกับเปาจื่อต่างก็ขอร้องให้อุ้ม วันนี้หยู่เหวินเห้านั้นต้องตอบสนองทุกการวิงวอน ไม่เพียงแต่อุ้มพวกเขา ยังเล่นกับพวกเขาอยู่ครู่ใหญ่ ให้รำกระบี่ก็รำกระบี่ ให้เตะลูกบอลก็เตะลูกบอล ให้เล่นซ่อนแอบก็เล่นซ่อนแอบ

เล่นกันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลินจนลืมตัวไปชั่วขณะ เปาจื่อถึงกับให้หยู่เหวินเห้าคลานกับพื้นเป็นม้าให้เขาได้ขี่ หยู่เหวินเห้าคว้าตัวเขามาฟาดลงไปที่ก้นสองที สีหน้าเปลี่ยนไปพร้อมกับตวาดเสียงหนึ่ง “บังอาจ”

เปาจื่อตกใจ ได้ยินเสียงดุราวกับฟ้าผ่าขึ้นมาอย่างกะทันหัน รู้สึกอายแต่ก็ไม่กล้าร้องไห้ แต่กลับไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไรอยู่บ้าง พยายามแสดงออกว่าไม่เป็นไรและมองไปทางหยวนชิงหลิง ยังฉีกปากยิ้มกว้าง แต่ในดวงตากลับแดงก่ำขึ้นมาทันที

น้ำตารื้นอยู่เต็มดวงตา ลักษณะเช่นนั้น เป็นความน่าสงสารและน้อยใจที่พูดไม่ออก

เปาจื่อไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยมีเวลาที่มีความสุขสุดขีดจนนำไปสู่ความทุกข์มาแล้ว แต่เขาไม่ร้องไห้ งอแงทุบตีไม่กี่เสียง ก็กลับมามีชีวิตชีวาได้อีกครั้งแล้ว

หยู่เหวินเห้าเห็นท่าทีของเขา ก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา เดินเข้าไปอยากจะลูบที่หน้าผากของเขา เปาจื่อถอยหลังไปหนึ่งก้าว พยายามยิ้มออกมา “ข้าจะไปเล่นกันหมาป่าหิมะ”

ตอนที่เขาหมุนตัวไปได้ร้องไห้ออกมา ร้องไห้ตลอดทางที่วิ่งออกไป

หยู่เหวินเห้ามองเขาอย่างนิ่งอึ้ง ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะตบหน้าตัวเองสักหนึ่งที เอ่ยอย่างหงุดหงิดโมโหว่า “ข้า นี่ข้าเป็นอะไรไป”

หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างสงสารเจ็บปวดใจ พูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไร ข้าจะไปดูเขาสักหน่อย ท่านเล่นกับทังหยวนและข้าวเหนียวหน่อยก่อน ข้าจะรีบกลับมา ”

นางพูดจบ ก็วิ่งไล่ตามไป ขวางเปาจื่อเอาไว้ที่ลานด้านหน้า ยื่นมือออกจะไปอุ้มเขา

เปาจื่อถอยหลังเช็ดน้ำตา ยืนขึ้นอย่างดื้อรั้น ไม่ยอมให้หยวนชิงหลิงอุ้มเขา

“เปาจื่อเด็กดี ”หยวนชิงหลิงนั่งลง จูงมือน้อยๆของเขาเอาไว้ “แม่ขอโทษแทนพ่อของเจ้า เจ้าให้อภัยท่านพ่อ ได้หรือไม่”

เปาจื่อไม่คุ้นเคยกับการเผยให้เห็นสีหน้าที่กำลังร้องไห้ พยายามเช็ดดวงตาอย่างเต็มที่ “ข้าไม่ได้ถือสาท่านพ่อเสียหน่อย ข้าไม่ได้โกรธด้วย เป็นท่านพ่อที่โกรธข้า”

หยวนชิงหลิงจูงมือของเขาเดินไปนั่งลงในศาลา เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้าให้เขา ใบหน้าเล็กหล่อเหลานี้ แดงก่ำไปหมด น้ำตายังคงเกาะอยู่บนขนตาที่งอนยาวดำขลับ นางรู้สึกสงสารจับใจ

ลูกถูกตี พ่อแม่ย่อมรู้สึกสงสารและปวดใจที่สุด

นางพูดเบาๆว่า “ครั้งนี้ท่านพ่อทำผิดไปแล้ว เขาไม่ควรตีเจ้า ประเดี๋ยวแม่จะให้เขาขอโทษเจ้าด้วยตนเอง”