บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1173

พอหงเย่เห็นเขาไม่ฟังคำอธิบายแบบจะเอาเรื่องให้ได้ก็โมโห “ก็บอกแล้วว่าเข้าใจผิดยังไงล่ะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่ได้ชอบพระชายารัชทายาท นี่มันเป็นแค่การเข้าใจผิด ทรงจะเอายังไงอีก? กระหม่อมสร้างผลงานเพื่อเป่ยถังนะพ่ะย่ะค่ะ...”

“สร้างผลงานแล้วไม่ต้องอัดเจ้ารึ?” หยู่เหวินเห้ากระโจนเข้าหา กัดฟันพูด “คิดจะชิงตัวนาง ถึงเจ้าจะช่วยชีวิตข้า ข้าก็จะสู้ตายกับเจ้า นึกท่าทางการพูดเจ้าตอนที่อยู่ริมทะเลสาบจิ้ง จงใจพูดว่าอีกสองปีจะได้ตัวเจ้าหยวนแบบสูงส่งยากจะคาดเดา เก่งนักนะ”

“จงใจอะไรพ่ะย่ะค่ะ? กระหม่อมจะชิงพระชายาก็ไม่แน่ว่าจะสำเร็จ ทรงอย่ายั่วโมโหกระหม่อม ทางที่ดีอย่าให้มันมากนัก พอได้แล้ว!” หงเย่บิดตัวตะลุมบอนกับเขา น่าโมโหชะมัด ทำตัวลึกลับมาสองปี กลับถูกเขาเปิดโปงเสียนี่ เสียหมดเลย!

หยวนชิงหลิงเห็นพวกเขาต่อสู้กันอยู่ไกลๆ อะซี่จดจ่ออยากเข้าไปช่วย หยวนชิงหลิงเอ่ย “ไม่ต้องไป ปล่อยพวกเขาสู้กัน”

“หงเย่ร้ายกาจนะพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาทจะไม่บาดเจ็บหรือ?” สวีอีถาม

หยวนชิงหลินดื่มชาอย่างละเมียดละไม “ไม่หรอก พวกเขากำลังกระชับสัมพันธ์”

หลายวันมานี้เห็นพวกเขาเกรงอกเกรงใจกันแล้วนางก็รู้สึกแปลก คู่อริแต่เกิด ถ้าอยู่ๆ กับเกรงใจกันขึ้นมา เช่นนั้นพวกเขาก็จะคบหากันต่อไม่ได้ อย่างไรก็ต้องหารูปแบบการอยู่ร่วมกันที่ดีกว่า

ต่อไปเวลาที่หงเย่มาอีก พวกเขาก็กัดกันสักหน่อย ภาวะแบบนี้ก็ไม่เลว

แต่คิดไม่ถึงว่าอะโฉ่วจะใช้เวทหมอผีกับพวกเขา หยวนชิงหลิงรู้สึกมาตลอดว่าอะโฉ่วชอบหงเย่ แต่อาจคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเขา จึงได้แต่ใช้ฐานะสาวใช้อยู่ข้างกาย

แต่นางใช้เวทหมอผีกับพวกเขา ต้องการแยกนางกับเจ้าห้าออกจากกัน หลักๆ ก็เพื่อปูทางให้หงเย่ นางชอบหงเย่ แล้วทำไมถึงยอมทำเช่นนี้? ดูท่านางคงเข้าใจอะโฉ่วผิด

เมื่อสู้กันเสร็จ หยู่เหวินเห้าก็เดินกะเผลกๆ เข้ามา ส่วนหงเย่ก็เท้าเอวเดินวางมาดจากไป หยู่เหวินเห้าบอกเขาว่าต่อไปไม่ต้องมาอีก แต่หงเย่กลับพูดว่าใครไม่มาเป็นลูกเต่า ด้วยเช่นนั้นทั้งสองจึงกลับสู่สภาพก่อนสงครามใหญ่

“หยวน ทายาให้ข้าหน่อย!” หยู่เหวินเห้าเอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง

ทว่าหยวนชิงหลิงกลับลุกเดินไปเสีย “ให้สวีอีช่วยเจ้าแล้วกัน ข้าขี้เกียจจะยุ่ง”

สวีอีมององค์รัชทายาทแบบทื่อๆ “ข้าน้อยก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมเวทหมอผีได้ผลกับอ๋องเว่ย แต่ไม่ได้ผลกับพระองค์ล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

หยู่เหวินเห้าถลึงตาใส่เขา “เพราะว่าพี่สามไม่เชื่อมั่นจิ้งเหอ เดิมทีพวกเขาก็แคลงใจกันอยู่แล้ว เวทหมอผีแค่เพิ่มความระแวงเท่านั้น แต่ข้ากับเจ้าหยวน นอกจากระแวดระวังเรื่องหงเย่แล้วก็ไม่มีเรื่องอื่น ตอนที่กลับมาจากเจียงเป่ย เราก็ทะเลาะกันเพราะหงเย่ไปทีหนึ่ง เป็นข้าที่ระแวง ขุ่นเคือง ตอนหลังข้ากับหงเย่ร่วมเป็นพันธมิตร ข้าเคยบอกแล้วว่าใช้คนไม่ระแวง เมื่อไม่ระแวง เวทหมอผีก็ต้องไม่ได้ผลอยู่แล้ว”

พอสวีอีเห็นท่าทางองค์รัชทายาทพูดอย่างกับทะนงตัว แถมระหว่างที่พูดน้ำเสียงก็ยโสมาก จึงเอ่ย “อยากลองบ้างจังเลยพ่ะย่ะค่ะ ดูสิว่าข้าน้อยกับอะซี่จะทะเลาะกันไหม”

“ให้ตายสิ แกว่งตีนหาเสี้ยน!” หยู่เหวินเห้าพูดอย่างไม่สบอารมณ์

สวีอียักไหล่ “ทำไงได้ล่ะพ่ะย่ะค่ะ? ก่อนหน้านี้ยุ่งจะตายชัก ตอนนี่อยู่ๆ ก็ว่างซะงั้น ไม่รู้จะทำอะไรดี ชีวิตช่างน่าเบื่อจริงเชียว”

นี่เป็นเรื่องจริง

ก่อนทำสงคราม ความวิตกกังวลต่างๆ การเปลี่ยนแปลงยากจะคาดเดาต่างๆ ยุ่งจนม้าไม่หยุดหย่อนทุกวัน แทบอยากให้สิบสองชั่วยามกลายเป็นยี่สิบสี่ชั่วยาม บัดนี้จู่ๆ ก็หยุดเสีย ชีวิตราวกับไร้ทิศทางในบัดดล ดีที่อะซี่ตั้งครรภ์ ต่อไปก็หยอกเล่นกับลูกได้

ครั้นแล้วสวีอีก็จากไปอย่างระรื่น

เมื่อหงเย่ออกจากจวนอ๋องฉู่ ริมฝีปากบึนขึ้นข้างบน ถึงจะชกต่อยไปยกหนึ่งแล้วจะเจ็บอยู่บ้าง แต่ก็เหมือนสนุกอยู่เหมือนกัน

หลังจากแคว้นซู่ล่มสลาย เขาก็พาอะโฉ่วมาเมืองหลวง ที่จริงเขาจะทำอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน ไร้จุดหมาย อยู่ไปวันๆ ชีวิตราวกับน้ำในทะเลสาบที่หยุดนิ่ง ส่งกลิ่นเหม็น เขาได้กลิ่นเองยังรู้สึกเน่าเฟะ

แต่ตอนนี้ดีมาก

พอกลับไปแล้วก็บอกกับอะโฉ่ว ว่าไม่ต้องต้มซุปใส่ยาอีก พวกเขาสองสามีภรรยาไม่เป็นอะไรสักนิด