บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1178

พอหยวนหย่งอี้กับหยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเจ้าห้าเดินสาวเท้าเข้ามา ใบหน้าเจือความไม่พอใจ

หยวนชิงหลิงหัวเราะพลางเอ่ย “ทำไมกลับมาเอาเวลานี้ล่ะ?”

“กลับมาไม่พอดีหรือยังไง? ถ้าไม่กลับมาเวลานี้ก็ไม่ได้ยินเจ้าพูดความจริงจากใจแล้วสิ” หยู่เหวินเห้ายกมือทำเป็นตบไปฉาดหนึ่ง ส่วนหยวนชิงหลิงก็หันหน้าออกข้างไปแบบให้ความร่วมมือดีมาก ทำท่าตกใจเจ็บปวด จากนั้นก็ก้มหน้าเอ่ย “ข้าผิดไปแล้ว!”

ทั้งสองหัวเราะกันขึ้น หยู่เหวินเห้าหอมหน้าผากนางทีหนึ่ง ดวงตามีความโอ๋และเฮี้ยบ “ต่อไปห้ามพูดแบบนี้อีก”

ปฏิสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองทำให้หยวนหย่งอี้ตกใจ ยังคิดว่าองค์รัชทายาทจะตบพี่หยวนจริงๆ แต่พอเห็นตอนท้ายแล้วก็อดหัวเราะขึ้นไม่ได้ พวกเขาเป็นสามีภรรยากันหลายปีแล้ว แต่ยังมีมุกตลกและอรรถรสขนาดนี้ นางอิจฉามาก เจ้าเจ็ดตาตอไม้แข็งทื่อ เมื่อก่อนยังพอมีอรรถรสบ้าง ตอนนี้ในใจมีแต่ลูกสาว กลับจวนปุ๊บก็ไปหาหัวแก้วหัวแหวนของเขาก่อน แถมยังพูดลอยๆ กับนางหลายครั้ง ไม่รู้ว่าถ้าในบ้านมีลูกสาวสองคนเป็นยังไงนะ ทำนางโมโหเสียไม่มี

หยู่เหวินเห้านั่งลงพูดคุยกับพวกนางด้วยพักหนึ่ง ได้ยินว่าพูดเรื่องแต่งงานของเหลิ่งจิ้งเหยียน เขาจึงหัวเราะขึ้น “ไม่ต้องลำบากหรอก จิ้งเหยียนไม่คิดจะแต่งงาน”

หยวนชิงหลิงเอ่ย “แต่ฮูหยินเหลิ่งบอกว่าเขารับปากเอง ถ้าคนที่แต่งเป็นแม่นางเจ็ด เขาก็ยินดี”

“ส่วนมากคงเป็นการพูดปัด ข้าไม่เคยได้ยินเขาบอกว่าชอบแม่นางเจ็ด แล้วข้ายังสงสัยว่าเขาคงเจอแม่นางเจ็ดไม่กี่ครั้งด้วยซ้ำ” หยู่เหวินเห้าเอ่ย

เมื่อหยวนชิงหลิงได้ยินดังนั้นแล้วก็รู้สึกว่าเป็นไปได้ เหลิ่งจิ้งเหยียนผู้นี้ เย็น สงบ สมชื่อจริงๆ ราวกับไม่สนใจแสงสีโลกีย์แดนมนุษย์ วันที่ท่านชายสี่มาหา ทำท่าชอบเจ้าห้า นางยังคิดจะจับท่านชายสี่กับเหลิ่งจิ้งเหยียนอยู่ด้วยกัน ถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกันต้องมีความสุขมากแน่ เจ้าไม่สนข้า ข้าก็ไม่สนเจ้า

“ไม่งั้น เจ้าลองไปถามใต้เท้าเหลิ่งดู?” หยวนชิงหลิงเอ่ย ถามแล้วถ้าแค่พูดปัดไปอย่างนั้น เช่นนั้นนางก็จะไม่ไปตระกูลหยวน แต่หากมีความคิดเช่นนั้นจริงล่ะ? ด้วยความสัมพันธ์กับเจ้าห้าที่สนิทสนมขนาดนี้ ก็ต้องช่วยเขาหน่อยไม่ใช่หรือ?

ก็ได้ นางเริ่มเปลี่ยนอาชีพมาเป็นแม่สื่อแล้ว

“งั้นก็ได้ ถ้าเจ้ายืนยันอย่างนั้น ถึงข้าจะรู้สึกว่าความเป็นไปได้ที่จิ้งเหยียนจะแต่งงานมีน้อย” หยู่เหวินเห้าเอ่ย

แต่หยวนหย่งอี้กลับกังวล ถึงใต้เท้าเหลิ่งจะคิดอย่างนั้นจริง ก็ไม่แน่ว่าท่านอาเจ็ดจะยอม นิสัยของนางดื้อรั้นเกินไป

หลายปีมานี้ ไม้อ่อนไม้แข็ง วิธีไหนท่านย่าก็ทำมาหมดแล้ว นางก็ยังมีท่าทีเดิม ไม่แต่ง

คืนวันนั้นหยู่เหวินเห้าเชื้อเชิญเหลิ่งจิ้งเหยียนมาดื่มสุราที่จวนอ๋อง แล้วยังเรียกกู้ซือมาเป็นเพื่อนด้วย

กู้ซือเป็นผู้ชายที่มีความสุข ตอนนี้เขามีลูกสองคนแล้ว คิดถึงครอบครัวมาก เดิมไม่ค่อยอยากมา บอกว่าจะกลับไปอยู่เป็นเพื่อนฮูหยินเช้าหน่อย แต่หยู่เหวินเห้าบอกว่านี่เป็นคำสั่งพี่เมีย กู้ซือคิดไปพักหนึ่ง พี่เมียของเขาเป็นใคร สุดท้ายแล้วจึงสะดุ้ง มาแบบระริกระรี้

การสนทนาเป็นโต๊ะสุรามักเปิดอกกันได้ง่าย หลังจากดื่มไปสองสามจอก หยู่เหวินเห้าก็เอ่ยกับเขา “วันนี้แม่เจ้ามา บอกจะให้เจ้าหยวนคุยเรื่องแต่งงานให้เจ้า”

เหลิ่งจิ้งเหยียนพูดขึ้นอย่างไม่รู้ร้อน “หรือพ่ะย่ะค่ะ? เช่นนั้นก็ลำบากพระชายารัชทายาทแล้ว”

คำพูดนี้ทำให้กู้ซือกับหยู่เหวินเห้าต้องตะลึง มองเขาเป็นตาเดียว ประหลาดใจเหลือหลาย เขายอมแต่งงานจริงหรือนี่?

“ท่านไม่ใช่บอกว่าไม่อยากแต่งงานหรือ?” กู้ซือถาม

“ความคิดคนมักเปลี่ยน เห็นพวกท่านอยู่กันเป็นคู่มีความสุขขนาดนั้น ข้าก็อยากแต่งบ้าง อยู่คนเดียวนานเกินไป รู้สึกโดดเดี่ยว” เหลิ่งจิ้งเหยียนเอ่ย

“เจ้าไม่ใช่เพลิดเพลินกันความโดดเดี่ยวหรือ?” หยู่เหวินเห้ามองเขาด้วยความฉงนใจ “ทัดทานการเร่งเร้าของที่บ้านไม่ได้ล่ะมัง? เจ้าชอบแม่นางเจ็ดตระกูลหยวนจริงหรือ?”