บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1180

น้อยครั้งที่การสนทนาระหว่างสะใภ้จะมีบรรยากาศที่อัดแน่นไปด้วยความตึงเครียดและหม่นหมองเช่นนี้ ที่จริงพอพระชายาซุนกล่าวจบก็หัวเสียอยู่เหมือนกัน จึงแก้ต่าง “ข้าก็ไม่ใช่ไม่อยากให้นางมีความสุข แค่คิดเผื่อจวิ้นจู่เท่านั้น”

หยวนชิงหลิ่งเอ่ย “ช่างเถอะ อย่าพูดอีกเลย นางก็ไปแล้ว”

ทุกคนนิ่งเงียบ รู้สึกหมดสนุก พระชายาซุนกับหยวนหย่งอี้จึงกลับ

ทั้งสองกลับไปได้ไม่นานก็ได้ยินว่าท่านชายสี่กับเจ้าหญิงมา

นี่เป็นเรื่องแปลก แต่ไรมาท่านชายสี่ออกบ้านมักไม่พาคนมาด้วย ทำไมวันนี้ถึงมากับเจ้าหญิงได้?

เดิมทีนางที่เป็นพระชายารัชทายาทกับหรงเยว่ที่เป็นพระชายาหวยไม่ต้องบากหน้าออกมารับแขก แต่เพราะคนที่มาคือท่านชายสี่ เป็นอาจารย์ของหยวนชิงหลิง เป็นเจ้านายของหรงเยว่ ดังนั้นทั้งสองจึงพากันออกมา พอถึงลานบ้านก็เห็นท่านชายสี่พาเจ้าหญิงมา

ท่านชายสี่ใส่ชุดสีเขียวอ่อน ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ใส่แต่สีขาวล้วน เกล้าผม หากมองดูดีๆ ที่แขนเสื้อยังเหมือนปักผีเสื้อสองตัวอยู่ด้วย ขณะย่างกรายผีเสื้อก็วับๆ แวมๆ ดูเหมือนจะกางปีกโบยบินแต่ก็กลับเหมือนถูกบดบังระหว่างการแกว่งมืออีก

งามไร้เทียบเทียมเหมือนอย่างเคย!

วันนี้เจ้าหญิงหยู่เหวินหลิงสวมชุดสีแดงสด ชุดคลุมด้านนอกเป็นตาข่ายบางราวปีกจักจั่น เกล้ามวยผม งดงามน่ายล อ้อนแอ้นอรชร ที่กระดุมจีนยังปักลายผีเสื้อสองตัว ตามอยู่ด้านหลังท่านชายสี่ช้าๆ ไข่มุกบนหัวรองเท้าผ้าแพรส่องแสงวิบวับอยู่ในชายกระโปรง

“ท่านชายสี่!” ทั้งสองเข้าไปคำนับ

“พี่สะใภ้!” หยู่เหวินหลิงก็ขึ้นหน้ามาย่อคำนับเช่นกัน

มีแต่ท่านชายสี่ที่ยืนตรงผงาดราวกับต้นไม้หยก หลังจากรับการคารวะแล้วก็โบกแขนเสื้อผายมือ สาวเท้าเข้าห้องโถงหลักข้างในประหนึ่งนายท่าน

หยวนชิงหลิงอดร้องความเป็นธรรมให้น้องสามีเป็นไม่ได้ ดึงแขนเสื้อหยู่เหวินหลิง กระซิบถาม “เกิดอะไรขึ้น? สีหน้าเขาไม่สู้ดีเลย”

หยู่เหวินหลิงถามขึ้นอย่างงุนงง “สีหน้าเขาเคยดีเมื่อไรหรือ?”

“งั้นเจ้าก็อย่าอดทนยอมให้เขา ต้องโกรธบ้าง ให้เขาดีกับเจ้าหน่อย” หรงเยว่เอ่ย

เมื่อนั้นหยู่เหวินหลิงก็ยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่ “เขาดีกับข้ามากนะ ทำไมข้าต้องโกรธด้วย?”

“ดีที่ไหน?” ทั้งสองถามขึ้นพร้อมเพรียง รู้สึกว่าหยู่เหวินหลิงโง่จริงๆ ท่านชายสี่เอาแต่ทำหน้าเป็นภูเขาน้ำแข็ง ดีตรงไหน?

“ไม่ดีตรงไหน?” หยู่เหวินหลิงเอ่ยถาม

หรงเยว่คิดว่าตนต้องสอนหยู่เหวินหลิงหน่อยแล้ว “ข้าถามเจ้า เวลากินข้าวเขาเคยคีบกับข้าวให้เจ้าไหม?”

“เคยสิ!”

เคย? หรงเยว่ไม่ค่อยเชื่อ บางทีที่คีบให้อาจเป็นของที่เขาไม่ชอบกิน เลือกที่ไม่ชอบให้นางแล้วตัวเองจะได้กินแต่ที่ชอบ

“งั้นเขาห่วงใยเจ้าไหม? เอาใจใส่ใกล้ชิดเจ้าไหม? เจ้าไม่สบายเขาตามหมอมาแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนเจ้าไหม? กลางคืนเวลานอนเขาห่มผ้าให้เจ้าไหม?”

“ใช่สิ!” หยู่เหวินหลิงเอ่ย

หรงเยว่ถลึงตามองนาง “เป็นไปไม่ได้”

หยู่เหวินหลิงหัวเราะเอ่ย “ถึงยังไงที่ท่านพูดเขาก็ทำหมด แล้วยังดีดพิณให้ข้าฟัง รำกระบี่ให้ข้าดู ดูดาวดูพระจันทร์เป็นเพื่อนข้า อุ้มข้าขึ้นหลังคา หนุนเขานอนทั้งคืน”

หยวนชิงหลิงกับหรงเยว่ต่างคิดว่านั่นต้องไม่ใช่ท่านชายสี่แน่ ท่านชายสี่ต้องแปลงโฉมเป็นคนอื่น แล้วให้ตัวแทนมาทำแทนเขา

ท่านชายสี่ไอ้คนโฉดนี่!

คนโฉดนั่งนิ่งอยู่ข้างใน นัยน์ตากวาดมองหยวนชิงหลิงด้วยความเย็นชา “เข้ามาพูดข้างใน!”

ทั้งสองตามกันเข้าไป หยู่เหวินหลิงก็ตามเข้าไปด้วย ท่านชายสี่ยื่นมือดึงหยู่เหวินหลิง ให้นางนั่งข้างตน เช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้นาง แล้วเอ่ยขึ้นเรียบ “อย่าพูดกับหรงเยว่ให้มาก สมองนางไม่ค่อยดี”

ถึงกับยุแหย่ให้พวกเขาสามีภรรยาแตกกัน หรงเยว่ไอ้หญิงชั่ว!

หรงเยว่เพิ่งนั่งลง พอได้ยินคำพูดนี้แล้วก็ลุกขึ้นพรวด จ้องท่านชายสี่ อีกฝ่ายพูดชืดๆ “ทำไม? ไม่พอใจ?”