บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1181

สำหรับหรงเยว่แล้วคำพูดนี้ถึงจะเป็นการทำร้ายจิตใจ นางเพ่งมองหยู่เหวินหลิง นึกไม่ถึงจริงๆว่าสาวน้อยที่อ่อนแอผู้นี้จะใจดำขนาดนี้ เสียดายที่นางยังคอยช่วยนางอยู่ตลอด

ไม่มีทางคุยต่อได้แล้ว

หยวนชิงหลิงกลับรู้สึกว่าท่านชายสี่ไตร่ตรองได้อย่างรอบคอบ วิธีการป้องกันการท้องของที่นี่ ก็คือดื่มยาน้ำคุมกำเนิดชนิดนี้ แต่ว่าเดิมตัวยาชนิดนี้ก็มีผลเสียต่อร่างกาย อะซี่เป็นคนฝึกซ้อมวิทยายุทธ ดื่มๆก็ยังจะสามารถรับไหว สุขภาพหยู่เหวินหลิงเดิมทีก็แย่ ไม่สามารถดื่มได้

ดังนั้น ท่านชายสี่ไตร่ตรองได้อย่างรอบคอบมากจริงๆ ยอมลำบากตัวเอง ก็จะไม่ทำร้ายหยู่เหวินหลิงสักเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าท่านชายสี่จะเอ็นดูภรรยาขนาดนี้

ก็ดี อย่างน้อยหลิงเอ๋อร์ก็มีความสุข

หันกลับไปใช้สายตาปลอบโยนหรงเยว่เล็กน้อย หรงเยว่เพ่งมองทั้งสองคนด้วยความขุ่นเคือง จึงเอ่ยถามขึ้น “ท่านชายสี่กลับจื๋อลี่ทำอะไร? ยังจะยืมหมาป่าสามตัวไปอีก เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นหรือ? ทำไมถึงไม่ได้บอกข้า?”

“น่าจะไม่ได้บอกองค์หญิง” หยวนชิงหลิงกล่าว

หยู่เหวินหลิงกลับเอ่ยว่า “รู้เพคะ เขาบอกว่าต้องการให้หมาป่าหิมะอบรมกลุ่มหมาป่าสีเทา จากนั้นส่งไปหนานเจียง บอกว่าภูมิประเทศของหนานเจียงตรงนั้น กลุ่มหมาป่าสามารถโจมตีได้อย่างรวดเร็วเพคะ”

หยวนชิงหลิงมองดูหรงเยว่ “เขาเลี้ยงหมาป่าไว้เยอะหรือ?”

“ก็ไม่ใช่เขาเลี้ยงเพคะ เป็นกลุ่มหมาป่าเงาดำมีไม่กี่พันตัว เลี้ยงไว้ที่จื๋อลี่” หรงเยว่เอียงศีรษะแล้วยิ้ม “กลับคิดไม่ถึงว่า กลุ่มหมาป่านี้จะได้ขึ้นสนามรบ เดิมทีไม่ว่าอย่างไรข้าก็คิดไม่ถึงน่ะเพคะ?”

“กลุ่มหมาป่าเงาดำ? แล้วขึ้นสนามรบอีกเป็นเรื่องอะไรกัน?” หยวนชิงหลิงยังไม่เคยได้ยินมาก่อนจริงๆ

“ก่อนหน้านี้ก็เคยขึ้นสนามรบแล้วล่ะมั้งเพคะ? ข้าก็ไม่รู้” อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องสมัยเนิ่นนานมา หรงเยว่ส่ายหน้าแล้วกล่าว

หยวนชิงหลิงอ๋อเสียงหนึ่ง และไม่ได้สืบสาวเบื้องลึก อย่างไรเสียเรื่องการสงคราม พวกนางก็ไม่เข้าใจ

วันนั้นท่านชายสี่รับนางเป็นลูกศิษย์ เพราะจำใจต้องทำ และไม่ได้มีความต้องตาต่อนาง สุดท้ายเอาความสนใจไว้บนตัวของทังหยวน เจ้าทังหยวนน้อยมีความสามารถในการทำการค้า ตอนนี้อายุยังน้อยก็มองออกแล้ว ขี้เหนียวเจ้าเล่ห์ ข้อดีของคนทำการค้าที่สืบทอดมาเขาล้วนมีหมด

หยู่เหวินหลิงอาศัยอยู่ในจวนอ๋องฉู่ หรงเยว่กลับรู้สึกหมดสนุกแล้ว ที่สำคัญคือไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งเต้นลำบากเพื่ออะไร กลับไปใช้ชีวิตสงบๆยังจะดีซะกว่า

ดังนั้น หลังจากอยู่ได้สองวัน นางก็เก็บของกลับไปแล้ว

กลับถึงจวนอ๋องหวย อ๋องหวยนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงระเบียงทางเดิน รู้สึกเหนือคาดเล็กน้อย “กลับมาเร็วเพียงนี้เชียว?”

นางทำเสียงอ่อน โยนกระเป๋าเดินทางลงแล้วโผเข้าในอ้อมอกเขา “คิดถึงท่านแล้วเพคะ!”

หรงเยว่มองดูใบหน้าที่สง่างามและดูมีความรู้ของเขา แววตาอ่อนโยน จิตใจทั้งปวดร้าวทั้งเสียใจ ในสองปีนี้ เพื่อให้กำเนิดบุตร ได้ทรมานเขาอย่างสาหัส ตัวเองก็ลืมไปแล้ว อันที่จริงอยู่กับเขาก็มีความสุขมาก ทำไมยังต้องร้องขอสิ่งอื่นไม่หยุดหย่อนอีกล่ะ?

มือของอ๋องหวยลูบเส้นผมของนางเบาๆ กระซิบกล่าว “เข้าก็คิดถึงเจ้า คิดถึงเป็นอย่างยิ่ง”

หรงเยว่น้ำตาคลอเบ้า “ข้าจะไม่แยกกับท่านอีกแล้ว หลังจากนี้ไปที่ไหน ข้าก็จะอยู่กับท่าน”

“ดี!” เขาประคองไหล่ทั้งสองของนาง ผลักไปด้านหน้าเล็กน้อย จ้องมองใบหน้าที่งดงามของนาง แล้วทัดจอนผมให้นาง “หรงเยว่ ข้าเคยบอกว่า ทั้งชีวิตนี้ของข้าสามารถแต่งงานเป็นสามีภรรยากับเจ้าได้ ต้องการให้ข้าสละทั้งหมดที่มีไม่ว่าจะยากลำบากก็ยอมทนได้ ไม่มีบุตรก็ได้ ไม่เอาความรุ่งเรืองร่ำรวยได้ แต่ไม่มีเจ้าไม่ได้”

หรงเยว่คัดจมูก กล่าวด้วยเสียงขึ้นจมูก “ทำไมคำที่ท่านพูดถึงได้น่าฟังเยี่ยงนี้เพคะ? ท่านพูดเยอะๆหน่อย ข้าชอบฟังมากเพคะ”

อ๋องหวยยิ้มบางๆ เอื้อมมือไปจับนิ้วทั้งห้าของนาง วางทับที่ทรวงอก “แต่ตอนนี้ข้าไม่อยากพูด อยากทำอย่างอื่นเล็กน้อย”

“ทำอะไร?” นางแหงนหน้าขึ้น ดวงตาที่แวววาวย้อมไปด้วยความเปียกชื้นอย่างหาได้ยาก

ไม่สนใจคนรับใช้ที่เดินเหินอยู่ตรงระเบียง อ๋องหวยโอบนางเข้าไว้ในอ้อมกอด กระซิบข้างหูของนางเบาๆ “กลับห้อง!”

สีหน้าของหรงเยว่เริ่มแดง ยิ่งงดงามมากขึ้นที่สุด แววตาสวยหยาดเยิ้มกินใจ ปล่อยให้เขาจูงมือของตัวเองเข้าไปในห้อง