บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1191

อ๋องหวยนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ รีบเรียกให้ดาดาเอาผ้าเช็ดหน้ามา จากนั้นก็รีบเดินลงไปข้างล่าง ตบไปที่แผ่นหลังของหรงเยว่เบาๆ “ทำไมจึงได้อาเจียนอีก ข้าถึงบอกให้มาตรวจดูตั้งแต่แรกแล้ว ทรมานหรือไม่”

หรงเยว่หันหน้ากลับไป สีหน้าเป็นทุกข์ “อาเจียนไม่ออก ทรมานมาก อาเจียนออกมาได้ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย แต่ว่าไม่ได้อาเจียนอะไรออกมาเลย แต่รู้สึกคลื่นไส้”

อ๋องหวยประคองนางลุกขึ้น ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดที่มุมปากของนาง “เข้าไปดื่มน้ำสักคำ พักประเดี๋ยวค่อยอาเจียนอีกที”

เจ้าห้าใช้แขนเสื้อปิดจมูกเอาไว้ เดินห่างออกไปหลายก้าว ขมวดคิ้วขึ้นมา “พวกเจ้าสองสามีภรรยาหมายความว่าอย่างไร เดินทางมาตั้งไกลเพื่อมาอาเจียนบ้านข้า หรงเยว่เจ้ากินอิ่มเกินไปหรือ”

หยวนชิงหลิงยกขาขึ้นเตะเขาเบาๆหนึ่งที “เข้าไป พูดจาเหลวไหลอะไร”

นางยื่นมือไปประคองหรงเยว่ ถามขึ้นว่า “เป็นอะไร กินของผิดสำแดงหรือ”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะเยาะ “ที่เจ้าถามเรื่องกินของผิดสำแดงกับที่ข้าถามว่ากินอิ่มเกินไปไม่ใช่เรื่องเดียวกันหรอกหรือ”

หยวนชิงหลิงถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง “เจ้าหุบปากไปเถอะ”

อ๋องหวยก็โมโหพี่ห้าเช่นกัน “พี่ห้าท่านช่างไม่มีความเห็นใจเลย ดูหรงเยว่อาเจียนอย่างทรมานขนาดนี้ ท่านไม่รู้สึกสงสารหรือ”

หยู่เหวินเห้าพึมพำกับตนเอง ไม่ใช่ภรรยาข้าซะหน่อย ข้าจะสงสารทำไม

ประคองเข้าไปข้างในแล้วให้นางนั่งลง ฉี่หลอยกน้ำชามา อ๋องหวยถือถ้วยชาให้นางค่อยๆดื่มไปสองคำ จึงเห็นสีหน้าของนางดีขึ้นไม่ขาวซีดขนาดนั้นแล้ว

หยวนชิงหลิงมองนาง ถามขึ้นว่า “กินอะไรเข้าไป ปวดท้องหรือไม่”

“หลายวันมานี้ไม่ค่อยอยากอาหาร ไม่ได้กินอะไรเลย แต่รู้สึกคลื่นไส้อยู่ตลอด”หรงเยว่พูดอย่างไร้เรี่ยวแรง

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างสงสัยว่า “คงไม่ใช่ตั้งครรภ์แล้วกระมัง ประจำเดือนไม่มานานแค่ไหนแล้ว”

หรงเยว่ยิ้มขึ้นมา และไม่หลีกเลี่ยงแม้จะมีรัชทายาทอยู่ด้วย “ช่างเถอะ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพิ่งจะหมดไปก่อนหน้านี้ประมาณสิบวัน”

บ่าวรับใช้ที่ชื่อดาดายืนอยู่ข้างๆและพูดว่า “ไม่ใช่เพคะ พระชายา ครั้งที่แล้วของท่านจนถึงตอนนี้ เป็นเวลาเดือนกว่าแล้ว”

“จะเป็นไปได้อย่างไร ”หรงเยว่มองดาดา“เดือนกว่าแล้วหรือ ”

“เพคะ ข้าน้อยได้ช่วยท่านจำเอาไว้ ก่อนหน้านี้ท่านได้ให้ข้าน้อยช่วยจำตลอดมา ข้าน้อยไม่กล้าลืม”

หรงเยว่นิ่งอึ้ง จากนั้นก็ยกมือขึ้นมา “นั่นก็เป็นไปไม่ได้ ทรมานซ้ำไปซ้ำมา ก็ไม่เห็นจะตั้งครรภ์เสียที พอปล่อยวางแล้วคงเป็นไปไม่ได้ที่จะตั้งครรภ์ขึ้นมา แม้แต่ยาข้าก็ไม่ดื่มแล้ว”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “อย่างไรเสียก็ทดสอบดูซะหน่อย”

หรงเยว่โบกมือ “ไม่ ไม่อยากตรวจ ข้าเคยมีประสบการณ์แล้ว ตรวจแล้วก็คือไม่มี เจ้าให้ยารักษาอาการคลื่นไส้กับข้าดีกว่า เอาที่มีรสหวานไม่เอารสขม”

“อาการของเจ้า ข้าไม่อาจให้ยาเจ้าได้ ยังไงก็ต้องตรวจดูก่อน ”หยวนชิงหลิงหันกลับไปเปิดกล่องยาออก หาแท่งตรวจการตั้งครรภ์ออกมายื่นให้กับนาง “ไป รู้ใช่หรือไม่ว่าตรวจอย่างไร”

“ไม่ตรวจไม่ตรวจ ”หรงเยว่ไม่รับ แม้ว่าตอนนี้ได้คิดจะปล่อยวางอย่างเต็มที่แล้ว แต่การตรวจการตั้งครรภ์คือฝันร้าย นางเห็นท่านหมอที่พูดกับนางอย่างเสียใจว่าไม่มี ในทุกครั้งที่ตรวจมามากพอแล้ว

“เช่นนั้นข้าก็ให้ยาเจ้าไม่ได้ ถ้าหากตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆ เรื่องกินยาก็ต้องระวัง”หยวนชิงหลิงพูด

“หรงเยว่ ตรวจเสียหน่อยเถอะ ”เดิมทีอ๋องหวยคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ แต่ว่า บางทีวาสนามาถึงแล้วเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆเล่า

“ทำไมแม้แต่ท่านก็ยังพูดเช่นนี้เล่า ข้าบอกแล้วว่าไม่ตรวจ ให้ยากับข้าก็พอ”หรงเยว่รู้สึกรำคาญใจเป็นอย่างยิ่ง

เจ้าห้าถามหยวนชิงหลิงอย่างหดหู่ใจว่า “เจ้าสามารถวินิจฉัยโดยการจับชีพจรได้หรือไม่”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ข้าทำไม่ได้”

“ท่านย่าอยู่ในจวน มิฉะนั้นก็ไปเชิญท่านย่าออกมาช่วยจับชีพจรดู”เจ้าห้าพูด

หยวนชิงหลิงจึงกล่าวกับหรงเยว่ว่า “เช่นนั้นก็ดี ในเมื่อเจ้าไม่ยินดีจะตรวจก็ไม่ต้องตรวจแล้ว ข้าเชิญท่านย่าออกมาตรวจชีพจรให้เจ้า ดูสิว่าเจ้ามีอาการของความเย็นเข้ากระเพาะหรือไม่ ถ้าหากความเย็นเข้ากระเพาะข้าก็จะให้ยาที่ทำให้กระเพาะอบอุ่นขึ้น ได้กระมัง”

“คงไม่ต้องดื่มชาขมกระมัง ข้าไม่ชอบดื่ม ดื่มจนเบื่อแล้ว”หรงเยว่หรี่ตาลง แล้วก็เริ่มรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาอีกครั้ง