บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1194

จัดการเด็กๆให้อยู่ในวังเรียบร้อยแล้ว หยู่เหวินเห้าก็กำชับหลายครั้ง ยังคงเป็นคำพูดเดิมของหยวนชิงหลิง เพื่อไม่ให้คนอื่นมองเห็นถึงความผิดปกติแม้แต่น้อย เมื่อครู่ตอนที่อยู่ในจวน เขาแอบหัวเราะหยวนชิงหลิงในใจ นางอาลัยอาวรณ์ลูกๆ

แต่เมื่อถึงในวังแล้วก่อนจะจากกัน เขาเพิ่งจะรู้สึกว่า ตัวเองก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์มาก

แต่เป็นพวกลูกๆที่ไล่เขาราวกับไล่แมลงวัน “รู้แล้ว ท่านพ่อจู้จี้จริงๆ รีบกลับไปเถอะ”

สำหรับลูกๆที่ไร้น้ำใจเหล่านี้ หยู่เหวินเห้าโมโหจนกัดฟันกรอด อยากจะพูดอีกหลายประโยค แต่ลูกๆกลับไปน้อมทักทายเสด็จปู่ทวดแล้ว เขาได้แต่เดินตามไปอย่างขุ่นเคือง น้อมทักทายแล้ว อยากจะปรับทุกข์กับไท่ซ่างหวงเสียหน่อย ไท่ซ่างหวงก็ไล่เขาเช่นเดียวกัน “พอแล้ว ส่งเข้ามาก็พอ กลับไปเถอะ”

เขาสูญเสียความโปรดปรานไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว ถูกลูกของตัวเองแย่งชิงความโปรดปรานไปจากรุ่นพ่อรุ่นปู่ แม้จะแสดงความไม่พอใจยังทำไม่ได้

กลับไปปรับทุกข์กับหยวนชิงหลิง เดิมทีหยวนชิงหลิงก็รู้สึกเสียใจอยู่บ้าง เห็นใบหน้าที่คับแค้นใจของเขาแล้ว ก็รู้สึกดีใจสุดขีดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

หยู่เหวินเห้าหอมนางแรงๆหนึ่งที “ข้าไม่มีที่ยืนแล้ว เจ้ายังหัวเราะอีก”

“อายุปูนนี้แล้ว ยังแย่งเป็นคนโปรดกับลูกตัวเองอีก”หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง

หยู่เหวินเห้ามองดวงตาที่สวยงามของนาง หัวใจยังคงหวั่นไหว “เมียจ๋า ถ้าหากพวกเรามีลูกสาวสักคน งดงามเหมือนกับเจ้า จะดีแค่ไหน”

“อยากจะพูดอะไร อยากให้คลอดลูกสาวหรือ ”หยวนชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก

หยู่เหวินเห้ารีบโบกมือ “ไม่เอาแล้ว พวกเรามีลูกตั้งห้าคนแล้ว ถ้าหากให้กำเนิดอีกคน ถ้าหากยังเกิดมาเป็นแฝดเจ้าแฝดสาม เช่นนั้นคงกลายเป็นแม่หมูแล้ว”

หยวนชิงหลิงโมโหจนทุบตีกลับไป “พูดจาเป็นหรือไม่ แม่หมูอะไรกัน ข้าให้กำเนิดทั้งหมดสองครรภ์”

ทันใดนั้นก็รู้สึกขึ้นมาว่าชีวิตตัวเองลำบากจริงๆ

หยู่เหวินเห้าไม่ได้หลบหลีก ให้นางตีตามใจ ฉีกปากยิ้มกว้าง “ข้าผิดไปแล้ว พูดผิดไม่ได้หรืออย่างไร”

เขาดึงมือนางเอาไว้ ทันใดนั้นก็พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “หยวน ประจำเดือนของเจ้าเหมือนจะไม่มาสักระยะแล้วกระมัง”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “เมื่อก่อนก็ไม่ตรงเวลา สามเดือนมาหนึ่งครั้งก็เป็นเรื่องปกติ”

เขามองนางด้วยความรู้สึกกระสับกระส่าย “คงไม่ใช่ว่าตั้งครรภ์แล้วกระมัง”

ที่จริงหยู่เหวินเห้าได้แอบคำนวณเป็นการส่วนตัว หลายครั้งที่พวกเขาไม่ได้สวมเครื่องป้องกัน ตอนนั้นไม่เคยคิดมาก ตอนนี้เมื่อนึกขึ้นมาแล้วก็รู้สึกว่าอาจเป็นไปได้ที่จะตั้งครรภ์ อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลขึ้นมา

หยวนชิงหลิงพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยสักนิด อยากกินอะไรก็กิน อยากดื่มอะไรก็ดื่ม”

“ตอนที่เจ้าตั้งครรภ์แฝดสองก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรนี่นา”หยู่เหวินเห้าพูด

“ก็แค่ความประมาทสองสามครั้ง ตามหลักแล้วเป็นไปไม่ได้ ตอนนั้นก็ไม่ใช่ช่วงอันตรายด้วย”ที่จริงหยวนชิงหลิงได้คำนวณดูแล้ว ตอนนั้นไม่ได้อยู่ในช่วงอันตราย โอกาสที่จะตั้งครรภ์มีไม่สูง

หยู่เหวินเห้าอืมหนึ่งเสียง มองนาง “วันหน้าพวกเราต้องสวมเครื่องป้องกันตามระเบียบ อย่าให้ตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆ”

หยวนชิงหลิงนั่งอยู่ข้างกายเขา พูดว่า “พูดจริงๆนะ ข้าเคยคิดเรื่องคลอดลูก แต่ถึงแม้จะคลอดลูก ข้าก็หวังว่าเจ้าแฝดอย่างน้อยจะมีอายุสักสี่ห้าขวบแล้วค่อยคลอด อย่างนี้จะได้มีเวลาอยู่กับพวกเขาให้มากหน่อย”

หยู่เหวินเห้ารีบทำลายความคิดของนางทันที เอ่ยอย่างจริงจังมีเหตุผลว่า “ไม่ พวกเรายอมรับเลี้ยงสักคน ดีกว่าต้องคลอดเอง”

หยวนชิงหลิงมองเขา “ทำไมจึงได้ปฏิเสธเช่นนี้ เมื่อก่อนท่านก็ไม่ได้ต่อต้านมากเช่นนี้นี่นา ”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ก่อนหน้านี้พวกเราล้วนมีการป้องกันล่วงหน้า รู้ว่าไม่มีทางตั้งครรภ์ พูดให้สนุกปากน่ะทำได้ แต่ว่าครั้งนี้พวกเรามีสองสามครั้งที่ไม่สวมเครื่องป้องกัน”

“ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะ ที่ควรมาก็เดี๋ยวก็มาเอง ดูหรงเยว่ก็รู้แล้ว ร้องขอให้ตายก็ไม่มา พอปล่อยวางแล้วจึงมา สวรรค์ชอบกลั่นแกล้งคนเสมอ”

หยู่เหวินเห้าดึงมือของนางมา วางไว้บนใบหน้าของตนเอง “ตอนนี้พวกเรามีความสุขมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องบังคับร้องขอสิ่งอื่น”

หยวนชิงหลิงซุกซบอยู่ในอ้อมอกของเขา มุมปากมีรอยยิ้มหวานแห่งความสุขประดับอยู่ เป็นเช่นนั้นจริงๆ

พูดไปเช่นนั้นเอง แต่หลังจากที่หยวนชิงหลิงรอให้เจ้าห้าออกไปแล้ว ก็แอบเอาที่ตรวจการตั้งครรภ์ไปยังห้องน้ำ