บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1207

หลังจากจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว หยู่เหวินเห้าก็เรียกหยวนชิงหลิงเข้าวัง ไปหาฮู่เฟยเพื่อพูดคุย คิดหาวิธีการ กล่อมเสด็จพ่อออกจากวัง

หยู่เหวินเห้าคิดว่า เสด็จพ่อรู้สึกว่าค่ายาแพง ค่ารักษาแพง สำหรับราชสำนักแล้วเป็นคุณมากกว่าโทษ เพราะว่า ตอนที่เก็บภาษีนั้นเก็บได้เยอะมาก

หยู่เหวินเห้าก็ไปตรวจสอบ ภาษีที่โรงหมอและร้านยาในเป่ยถังส่งให้นั้นค่อนข้างเยอะอยู่ เสด็จพ่อเคยจนจนรู้สึกกลัว ไม่ว่าอะไรที่สามารถเพิ่มการจัดเก็บให้กับท้องพระคลังได้ เขาล้วนยินดีจะทำ

เขาคิดว่า ครั้งนี้ค่ายาแพงขึ้นสิบยี่สิบอีแปะเท่านั้น ประชาชนที่สามารถไปหาหมอในโรงหมอ คงไม่สนใจนัก

แต่ว่า นี่เป็นความคิดของคนที่อยู่ในตำแหน่งสูงส่ง ความคิดของเขา เป็นความคิดที่ว่าต้องเป็นเช่นนั้นเช่นนี้ วิธีการที่ดีที่สุด คือให้เขาไปเห็นเองกับตา เข้าใจความทุกข์ยากของประชาชน จึงต้องทำใจแข็งเพื่อการปฏิรูป

หยวนชิงหลิงเข้าวังตามที่เขาบอก สำหรับฮู่เฟยนางสามารถพูดตรงๆได้ ฮู่เฟยเป็นคนที่รู้เหตุรู้ผลรู้ว่าอะไรควรไม่ควร และสนับสนุนรัชทายาทกับหยวนชิงหลิงมาก ได้ยินเรื่องที่เกี่ยวข้องทั้งหมดแล้ว นางถอนหายใจ พูดว่า “เมืองหลวงก็เป็นเช่นนี้หรือ ข้าคิดว่ามีแต่พื้นที่ห่างไกลยากลำบากเท่านั้นที่เป็นเช่นนี้ ตอนที่ข้าอยู่ชายแดน ค่ารักษาของโรงหมอก็แพงมาก ประชาชนทั่วไปไม่มีทางไปหาหมอได้ ถ้าไม่สามารถก็ได้แต่ไปหายาสมุนไพรมากินเอง หรือไม่ก็ไปหาหมอเท้าเปล่า ข้ายังจำได้มีบ่าวรับใช้คนหนึ่งในจวน น้องชายของนางตกลงมาจากต้นไม้ ตอนแรกบาดเจ็บไม่สาหัสมาก แต่ไม่มีเงินไปหาหมอ แม่ของนางจึงขึ้นเขาไปหายาสมุนไพรมาปิดแผลให้ ปิดไปปิดมา แผลนั่นก็เป็นหนองขึ้นมา บวมขึ้นมาเป็นก้อนใหญ่ ไข้สูงอยู่หลายวัน บ่าวคนนั้นจึงคุกเข่าลงตรงหน้าข้า ขอร้องให้ข้าเชิญท่านหมอมาดูน้องชายนาง แต่สายเกินไปแล้ว ท่านหมอไปดูแล้ว บอกว่าอาการหนักไม่สามารถช่วยได้แล้ว แต่ถ้าหากสามารถได้รับการรักษาตั้งแต่แรก ชีวิตนี้ก็คงไม่ต้องเสียไป ”

หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ คนที่เป็นเช่นนี้ เกรงว่าจะมีไม่น้อย

แต่ว่า จะทำอย่างไรได้เล่า โรงหมอในเป่ยถังไม่ว่าจะเป็นค่าตรวจรักษาหรือค่ายา ราคาล้วนสูงมาก นี่ไม่ใช่แค่แห่งเดียว แต่เป็นเช่นนี้ทั้งประเทศ

“เช่นนั้นก็รบกวนฮู่เฟยช่วยด้วย”หยวนชิงหลิงพูด

ฮู่เฟยบอกว่า “พระชายารัชทายาทวางใจเถอะ ข้าน่าจะสามารถเกลี้ยกล่อมให้ฮ่องเต้ออกไปเดินเล่นนอกวังได้ ฮ่องเต้ก็สมควรออกไปเดินบ้าง ใต้หล้านี้เป็นของเขา แต่เขากลับอยู่ในแต่ในวังทั้งวัน ไม่รู้ถึงความยากลำบากของราษฎร ได้อย่างไรกัน”

คำพูดนี้ สนมคนอื่นนั้นไม่กล้าพูดอย่างแน่นอน ฮู่เฟยเองก็ไม่ได้อาศัยว่าเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ นิสัยนางเป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“เช่นนั้นก็ขอบพระทัยฮู่เฟยมากเพคะ”หยวนชิงหลิงลุกขึ้นคำนับ

ฮู่เฟยมองนาง พูดยิ้มๆว่า “ช่างอิจฉาพวกเจ้าสองสามีภรรยาจริงๆ ถ้าหากเป็นคนอื่น เกรงว่าคงจะไม่คุยเรื่องบ้านเมืองกับเจ้าเช่นนี้ แต่เจ้าห้าไม่ปิดบังอะไรกับเจ้าเลย ยังยินดีจะให้เจ้าช่วยเหลือ ดีมากจริงๆ ”

หยวนชิงหลิงยิ้ม “ฮู่เฟย เขาให้ข้าช่วย ข้ายังสามารถช่วยเขาได้ เขาจึงบอกว่าดีไม่ใช่หรือ ข้ายังต้องเจอเรื่องเหนื่อยอีก ”

ฮู่เฟยส่ายหน้า “ไม่ สามารถช่วยเหลือคนที่ตัวเองรักได้ ก็ถือว่าดี ข้ายังหวังว่าฮ่องเต้จะสามารถพูดคุยเรื่องกังวลใจเหล่านี้กับข้าบ้าง แต่เขาไม่เคยพูดเลย แม้บางทีจะอารมณ์เสียขึ้นมา ก็แค่ให้ข้าได้เห็นนิสัยเขาเท่านั้น ข้าไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“เสด็จพ่ออารมณ์เสียกับท่านหรือ”หยวนชิงหลิงนิ่งอึ้ง เป็นไปไม่ได้กระมัง เสด็จพ่อรักฮู่เฟยมาก คนที่รู้มองแวบเดียวก็ดูออก ปกติแล้วเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ตั้งครรภ์แล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่

ฮู่เฟยพูดยิ้มๆว่า “เขาไม่ได้อารมณ์เสียใส่ข้า เพียงแต่ตอนที่มาหาข้าที่นี่ ใบหน้าบูดเบี้ยวนั้นยังเก็บไม่หมด บางครั้งมู่หรูกงกงคอยรับใช้อยู่ข้างๆ ก็เอามู่หรูกงกงมาระบายอารมณ์ บางครั้งข้าเห็นแล้ว กงกงช่างลำบากจริงๆ ”

หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมา จริง มู่หรูกงกงบางครั้งก็ถูกรังแกเกินไป แต่จะทำอย่างไรได้ เสด็จพ่อนั้นห่างมู่หรูกงกงไม่ได้เลย

“น้องสิบเล่า”หยวนชิงหลิงมาถึงตั้งนานแล้ว เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นองค์ชายสิบ