บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1206

หยู่เหวินเห้าได้ยินคำพูดนี้แล้ว มองใบหน้าที่ดูเด็ดเดี่ยวหนักแน่น ทันใดนั้นก็ทำให้คิดถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ข้าพูดจริงจัง ท่านหัวเราะอะไร”หยวนชิงหลิงถลึงตามองเขา

หยู่เหวินเห้าหยุดลง ยื่นมือไปประคองหน้าของนางเอาไว้ รอยยิ้มในแววตายังไม่ลดลงไป “เจ้ายังจำได้หรือไม่ ตอนนั้นที่เสด็จปู่ไม่สบาย พวกเราได้รับบัญชาให้เข้าวังไปเฝ้าไข้ ตอนนั้นข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างเลวร้ายมาก ในขณะที่เจ้าบาดเจ็บหนักได้เอาปิ่นปักผมออกมาป้องกันตัวเอง ไม่มีท่าทีกลัวข้าเลยสักนิด แต่พอข้าเข้าใกล้ เจ้าก็รีบดีดตัวลุกขึ้นมาใช้ปิ่นปักผมชี้มาที่ข้า”

เขาหัวเราะ แต่แววตากลับเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเสียใจและสงสาร “ข้าในตอนนั้น เป็นคนเลวจริงๆ”

หยวนชิงหลิงยิ้มขม “ทำไมจะจำไม่ได้ ช่วงเวลานั้นชีวิตข้าทุกข์ยากลำบากราวกับตกนรกทั้งเป็น คิดอยู่เสมอว่าไร้ทางรอดแล้ว อยู่อย่างหวาดกลัว เหมือนเหยียบอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆ ยังดี ที่มีไท่ซ่างหวงเป็นที่พึ่งของข้า จึงค่อยเหมือนผู้เหมือนคนขึ้นมาบ้าง”

“ขอโทษ”หยู่เหวินเห้าถอนหายใจหนักๆหนึ่งเฮือก “นี่เป็นเรื่องที่ข้าทำผิดที่สุดในชีวิตนี้”

ที่หยวนชิงหลิงรู้สึกหดหู่ที่สุดก็คือ คนที่ทำผิดในตอนแรกเป็นหยวนชิงหลิงอีกคน แต่เป็นนางที่ต้องมารับกรรม

“ช่างเถอะ เห็นแก่ท่านที่หลายปีมานี้ท่านก็ดีกับข้าไม่เลวเลย อภัยให้ท่าน”หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างใจกว้าง

“ไม่เลว”หยู่เหวินเห้าไม่เห็นด้วย “นี่เรียกว่าไม่เลวหรือ นี่เรียกว่าดีมากดีมากๆแล้ว หลายปีมานี้นอกจากเจ้าแล้ว ข้าก็ไม่เคยชายตามองหญิงอื่นเลย ”

“นั่นเป็นเรื่องที่ท่านควรทำ ไม่นับว่าดีกับข้า”นางยิ้มจนตาหยี เจ้าห้ามีความน่ารักอยู่บ้าง เขาแยกแยะบุญคุณความแค้นได้ชัดเจน รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร ตอนแรกที่รู้ว่าฉู่หมิงชุ่ยเป็นหญิงที่เปี่ยมไปด้วยแผนการ ก็สามารถตัดขาดความสัมพันธ์ฉันคู่รักแต่เก่าก่อนได้ทันที ไม่มีการเกี่ยวพันที่เหนือไปกว่านั้นอย่างเด็ดขาด

และตอนที่รู้จักกับเขา เขาไม่ค่อยจะเชี่ยวชาญเรื่องแผนการนัก แต่หลายปีมานี้ได้เดินผ่านคลื่นลมแห่งปัญหาต่างๆและได้ก้าวข้ามแผนการร้ายที่เป็นอุปสรรคจนมาสู่ความสำเร็จ ไม่ง่ายเลยจริงๆ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก เรื่องราวเหล่านั้นราวกับเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน แต่พวกเขาได้ตั้งครรภ์ลูกคนที่สามแล้ว

“เมียจ๋า เดินช้าหน่อย มองทางด้วย”หยู่เหวินเห้าจูงมือของนาง พูดยิ้มๆด้วยท่าทีเกินจริง

หยวนชิงหลิงมองใบหน้าที่หล่อเหลามีชีวิตชีวา ชีวิตที่มีแต่เสียงหัวเราะเช่นนี้ หลายปีนี้น้อยลงไปมาก ก่อนหน้านี้พวกเขามีชีวิตที่หนักอึ้งอยู่บ้าง

มีคำพูดหนึ่ง พุ่งขึ้นมาในทันใด นางจ้องมองเขานิ่ง พูดว่า “เจ้าห้า ข้ารักท่าน”

หยู่เหวินเห้านิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ค่อยๆหันหน้ามามองดวงตาที่ดำขลับของนาง หัวใจรู้สึกอบอุ่น ยื่นมือไปโอบกอดนางเอาไว้ รอยยิ้มหยอกล้อบนใบหน้าค่อยๆถูกเก็บกลับไป กลายเป็นเคร่งเครียดจริงจัง พูดเสียงเบาว่า “เมียจ๋า ข้าก็รักเจ้า”

ทั้งสองคนโอบกอดกันอยู่ในลานบ้าน ต่างก็ฟังเสียงหัวใจและเสียงลมหายใจของกันและกัน พระอาทิตย์ค่อยๆคล้อยต่ำลง ราวกับกำลังเคลือบแสงสีทองอร่ามให้กับคนสองคนและลานบ้านแห่งนี้

วันรุ่งขึ้นหยู่เหวินเห้าไปหาท่านชายสี่เหลิ่ง ทางเขาจะเอาเงินจำนวนห้าแสนตำลึงออกมาก่อนเป็นการชั่วคราว ที่เหลือให้น้องสาวยืมให้เขา ท่านชายสี่เหลิ่งยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไม่ ข้าคิดดูแล้ว ท่านไม่ต้องออกเงินแม้แต่อีแปะเดียว ข้าจะออกเองทั้งหมด”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกงงงัน ใต้หล้านี้มีเรื่องที่ดีขนาดนี้เชียวหรือ เขาคงไม่ได้ถูกเอาเปรียบจนโง่ไปแล้วกระมัง

ท่านชายสี่เหลิ่งพูดว่า “แน่นอน ข้าก็ไม่ได้ออกเงินไปอย่างเสียเปล่า อาวุธเหล่านี้ทั้งหมดที่จะทำการสร้างออกมา ตอนที่ทำการผลิตจำนวนมาก ราชสำนักต้องการใช้ ก็ต้องซื้อกับข้า แม้ว่าภายหน้าที่พวกเราศึกษาพัฒนาออกมาจะใช้หมดแล้ว ราชสำนักยังต้องการให้หล่อขึ้นอีก ก็ต้องมีข้าเป็นผู้รับทำ ”

หยู่เหวินเห้าสูดลมหายใจเข้าหนึ่งเฮือก “เจ้าเจ้าเล่ห์จริงๆ ”