บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1215

สองวันนี้หยวนชิงหลิงยังคงไม่ค่อยวางใจ จึงไปหาท่านชายสี่

ท่านชายสี่ให้นางวางใจ บอกว่าทุกอย่างล้วนอยู่ในกำมือ “องค์หญิงฮุ่ยผิงกำลังจะซื้อยาในราคาแพงแล้ว ให้นางขาดทุนนิดหน่อย ถือเป็นการนำโชคให้กับพวกเรา”

หยวนชิงหลิงอึ้งพร้อมพูดขึ้นว่า “แต่เดิมเจ้าบอกว่า ให้นางหาซื้อยาไม่ได้ไม่ใช่หรือ?” ท่านชายสี่พูดขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “จ่ายในราคาสูง นางก็ยังคงหาซื้อไม่ได้”

“นี่เล่นอะไรอยู่กันแน่? ทำไมข้าถึงดูไม่ออก?”หยวนชิงหลิงมึนงง ให้ราคาสูงแล้ว ทำไมถึงยังซื้อยาไม่ได้? เกษตรกรปลูกยาสมุนไพรก็ต้องหวังผลกำไร หากเกษตรกรปลูกยาสมุนไพรตุนยาไว้ในมือไม่ยอมขายออกไป แล้วพวกเขาจะอยู่อย่างไร?

อีกอย่าง องค์หญิงฮุ่ยผิงไม่ได้รับซื้อยาจากมือเกษตรกรปลูกยาสมุนไพร พวกเขาก็ซื้อยาผ่านผู้รับซื้อยาหรือตลาดขายยาสมุนไพร ทำไมถึงจะซื้อไม่ได้ล่ะ?

ต่อให้ท่านชายสี่มีความสามารถมาก ถึงขนาดทำให้เกษตรกรปลูกยาสมุนไพรไม่ขายยาให้กับองค์หญิงฮุ่ยผิง แต่ทางผู้รับซื้อยายังคงสามารถหาซื้อยาได้

ท่านชายสี่พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “เจ้ารักษาผู้ป่วยให้ดี ยุ่งเรื่องพวกนี้ทำไม? การทำมาค้าขาย ยังไงก็ต้องมีวิธีการอยู่บ้าง”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “เจ้าบอกอะไรข้าบ้างสิ ไม่เช่นนั้นข้าวางใจไม่ลง”

ท่านชายสี่พูดขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “ได้ บอกเจ้าก็ได้ ตอนนี้ฮุ่ยผิงซื้อยามาจากที่ไหน?”

“ตลาดขายยากับพ่อค้ารับซื้อยาไง แต่ข้าได้ยินมาว่าโดยปกตินางล้วนรับซื้อมาจากพ่อค้ารับซื้อยา ไม่ต้องไปถึงตลาดขายยา ราคาถูกกว่าอย่างมาก”

“อืม งั้นถ้านางทะเลาะกับพวกพ่อค้ารับซื้อยาพวกนี้ล่ะ?”

“นางจะทะเลาะกับพวกรับซื้อยาได้อย่างไร?”หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ จ้องมองดูสายตาล้ำลึกของท่านชายสี่ พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ท่านพูดมาให้ชัดเจนเถอะ ลูกศิษย์โง่เขลายิ่งนัก”

ท่านชายสี่ส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีที่กิจการของข้าไม่มอบให้กับเจ้า ไม่เช่นนั้น ตระกูลใหญ่ทั้งตระกูลล้วนจะไม่มีอะไรจะกิน พูดจนขนาดนี้แล้ว เจ้ายังไม่เข้าใจ เจ้าสู้ทังหยวนไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอนนี้องค์หญิงฮุ่ยผิงมีคำสั่ง ยาราคาแพงก็ต้องซื้อ พ่อค้ารับซื้อยาจะต้องเชื่อฟังนางแน่นอน จ่ายค่าชดเชยค่ามัดจำให้กับเกษตรกรปลูกยาสมุนไพร เพราะเกษตรกรปลูกยาสมุนไพรจะต้องผิดคำสัญญา ดังนั้นจะต้องจ่ายค่าชดเชยค่ามัดจำ มาให้กับพวกเราใช่หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ใช่ หลังจากนั้นพวกเราก็ได้ค่าชดเชยค่ามัดจำมา ส่วนยาก็ให้องค์หญิงฮุ่ยผิงซื้อไปแล้ว”

“ยาไม่ใช่องค์หญิงฮุ่ยผิงซื้อไป แต่ให้คนรับซื้ออย่าซื้อไป” ท่านชายสี่พูดขึ้น

“ไม่เหมือนกันหรือ? ยาที่พ่อค้ารับซื้อยาซื้อไป ก็จะต้องขายให้กับองค์หญิงฮุ่ยผิงนี่ แสดงว่าสุดท้ายแล้ว องค์หญิงฮุ่ยผิง ยังคงหาซื้อยาได้ ไม่ควรที่จะเข้าใจเช่นนี้หรือ?” หยวนชิงหลิงงุนงง

“งั้นถ้าพ่อค้ารับซื้อยางตั้งราคาขายยา แล้วสุดท้าย”องค์หญิงฮุ่ยผิงไม่ซื้อล่ะ?

“ทำไมนางถึงไม่ซื้อ?”

“เจ้าแค่บอกมาว่าหากนางไม่ซื้อล่ะ?”

“พ่อค้ารับซื้อยาจะต้องโกรธนางอย่างแน่นอน” หยวนชิงหลิงเหมือนจะพอรู้อะไรขึ้นมาบ้างแล้ว แต่องค์หญิงฮุ่ยผิง จะไม่ซื้อยาได้อย่างไรล่ะ?

ท่านชายสี่พูดขึ้นว่า “พ่อค้ารับซื้อยาซื้อยาจากเกษตรกรปลูกยาสมุนไพร ล้วนจ่ายเงินไปแล้ว แต่ยาพวกนี้ส่งมาให้กับองค์หญิงฮุ่ยผิงแล้วค่อยคิดเงิน ดังนั้นในขั้นตอนนี้ พ่อค้ารับซื้อยาได้จ่ายเงินไปก่อน และยาที่พวกเขาได้มาในครั้งนี้ ล้วนจะขาดชนิดยาอยู่สองสามอย่าง และเป็นชนิดสำคัญในการผลิตยาของพวกเขา ส่วนประกอบยาสำเร็จรูปที่พวกเขาผลิต ล้วนต้องใช้หวงฉีหรือกันเช่า แต่ในตลาดไม่สามารถหาซื้อหวงฉีกับกันเช่าได้ ข้ากวาดซื้อมาหมดแล้ว และขิงน้ำตาลแดงของพวกเขาที่ขายดีที่สุด ส่วนประกอบสำคัญคือขิง ขิงไม่ใช่ยาสมุนไพร พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะขาดแคลน ดังนั้นจึงไม่ได้ตุนสินค้าไว้ ส่วนยาเซียวเหยา ก็หนีไม่พ้นขิงสดกับกันเช่า แสดงว่า หากข้าต้องการควบคุมให้โรงผลิตยาของพวกเขาหยุดชะงัก เพียงแค่ต้องกวาดซื้อไม่กี่อย่างนี้ก็เพียงพอแล้ว นี่เรียกว่าเป็นการดักคออย่างแม่นยำ ไม่มียาพวกนี้ องค์หญิงฮุ่ยผิงก็จะไม่รับซื้อยาในปริมาณมาก แต่ยาพวกนี้อยู่ในมือพ่อค้ารับซื้อยาแล้ว เงินทั้งหมดของพ่อค้ารับซื้อยางก็นำไปซื้อยาหมดแล้ว ไม่มีเงินหมุนเวียน ก็จะต้องขายยาพวกนี้ออกไปในราคาถูกใช่หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงพยักหัวถี่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ใช่” ในเมื่อพูดแล้วก็พูดเยอะหน่อยสิ

ท่านชายสี่หัวเราะอย่างเพลิดเพลินจำเริญใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเวลานี้ เจ้าว่าบังเอิญไหม ในมือของพวกเรามีเงินที่ได้จากค่าชดเชยค่ามัดจำมาจากเกษตรกรปลูกยาสมุนไพรพอดี พวกเรารับซื้อยาจากพ่อค้ารับซื้อยา ยังสามารถที่จะกดราคาลง เจ้าว่า พวกเราได้ผลประโยชน์อย่างมากไหม?”