บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1216

เรื่องที่เกิดขึ้นภายนอก ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว หยวนชิงหลิงสู้กับฮุ่ยผิง ในใจเขาค่อนข้างไม่พอใจ คิดว่าพวกเขาเห็นเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ และไม่เห็นถึงความสำคัญของราชโองการของเขา เรื่องสร้างโรงหมอเพิ่ม ใช่ว่าเขาไม่เห็นด้วย เพียงแค่ชะลอไว้ก่อน

แต่ก็แค่ไม่พอใจ ไม่คิดว่านางจะสามารถสู้องค์หญิงฮุ่ยผิงได้ ยังไงยารักษาทั่วทั้งเมืองหลวง ล้วนอยู่ในความควบคุมของฮุ่ยผิง

เขาคิดว่าผ่านไปสักพัก ทางด้านหยวนชิงหลิง ก็จะยอมถอยไปเอง

จากนั้น กลับได้รับการฟ้องจากองค์หญิงฮุ่ยผิง ที่เขาวังมาด้วยตนเอง บอกว่าองค์ชายรัชทายาทใช้อำนาจในราชสำนัก ทำลายการตลาดยาสมุนไพรเดือดร้อน ทำให้นางกลับโรงหมอมากมายไม่สามารถหาซื้อยาได้

ฮ่องเต้หมิงหยวนได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นมา หากองค์ชายรัชทายาททำเช่นนี้จริง ถือว่าไม่เหมาะสม

ตอนนี้เรื่องที่เร่งด่วน มีสงครามกลางเมืองหนานเจียง น้ำท่วมแม่น้ำหวย กองกำลังเป่ยโม่ประชิดชายแดน เขากลับเห็นแก่ภารยา ร่วมสร้างเรื่องให้โรงหมอเดือดร้อน รุ่งเรืองเพราะเซียวเหอ ดับก็เพราะเซียวเหอจริงๆ

พูดปลอบฮุ่ยผิงแล้ว เขาก็สั่งคนไปตามหยู่เหวินเห้าเขาวังมา

เขายังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกด่าเป็นชุด ว่าเขากระทำเรื่องลำเอียง ทำให้ผิดหวัง

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างน้อยใจว่า “เสด็จพ่อ ทำให้ตลาดขายยาวุ่นวายอะไร ข้าไม่รู้เรื่องเลย”

“ไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร? ภรรยาของเจ้ามีความสามารถนี้หรือ?” ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นอย่างโมโห

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “ตลาดขายยาสมุนไพร ทุกคนซื้อขายกันอย่างอิสระ มีปัญหาอะไรหรือ? และนี่ก็ไม่ต้องมีความสามารถ มีเงินก็พอแล้ว ที่ผ่านมาเสด็จป้าก็เคยผูกขาดตลาดไม่ใช่หรือ? เสด็จพ่อก็ไปว่าอะไรนี่”

“การแข่งขันกันด้วยดีสามารถทำได้ แต่การต่อสู้ที่เลวร้าย ทำลายผลประโยชน์ของประชาชน นั่นไม่สมควรที่จะทำ” ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นด้วยความโมโห

หยู่เหวินเห้าอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำลายผลประโยชน์ของประชาชน? เสด็จพ่อ เจ้าหยวนทำลายผลประโยชน์ของประชาชนอย่างไร? นางเปิดโรงพยาบาลโรงหมอ รักษาผู้ป่วยด้วยราคาถูก”

ฮ่องเต้หมิงหยวนตบโต๊ะ พูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “ก็เพราะนางเรียกเก็บราคาถูก ทำให้โรงหมอที่อื่นไม่มีคนไข้ไปเข้ารับการรักษา จะให้พวกเขากินลมกินแล้งหรือ? เมื่อพวกเขาอยู่ต่อไปไม่ได้ โรงหมอทั้งหมดปิดทำการ หยวนชิงหลิงนางจะสามารถรักษาคนไข้ประชาชนทั้งหมดในเมืองหลวงไหม? อีกอย่าง ประชาชนคุ้นเคยกับการรักษาด้วยราคาถูก หลังจากที่เงินทุนพวกเจ้าหมดแล้ว ได้มาซึ่งความสะใจ แต่ประชาชนพวกนี้เดือดร้อนขึ้นมาผลจะเป็นอย่างไร พวกเจ้าเคยคิดไหม?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างแปลกใจว่า “เสด็จพ่อ หากค่ารักษาของเจ้าหยวนถูกแล้วมีคนมารักษา คนอื่นมีแต่จะทำตาม จะปิดกิจการได้อย่างไร? พวกเขาเรียนหมอ ไม่สามารถทำอย่างอื่นได้ ไม่เปิดโรงหมอต่อเพื่อหาทางออก จะไปเปิดร้านขายข้าวสารหรือ?”

เขาเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว พร้อมพูดต่อว่า “อีกอย่าง ตอนนี้ราคาของเจ้าหยวนพอมีกำไรอยู่ โรงหมอกับโรงพยาบาล ล้วนจ่ายภาษีให้กับราชสำนักเหมือนกับโรงหมออื่นๆ ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับราชสำนัก ประชาชนได้ใช้ยาราคาถูก จะเดือดร้อนขึ้นมาได้อย่างไรล่ะ?”

“ไม่มีกำไร แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายภาษี หากมีกำไร แล้วจะแตกต่างอะไรกับฮุ่ยผิง? พูดอย่างมีคุณธรรมยิ่งนัก”

หยู่เหวินเห้าอมยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อ จะไม่มีกำไรได้อย่างไร? ต่อให้เจ้าหยวนกำหนดราคาในตอนนี้ ก็มีกำไรอยู่ ใครจะยอมทำให้ตนเองขาดทุน? ข้าไม่ได้โง่เสียหน่อย จวนอ๋องฉู่ก็ไม่มีทรัพย์สมบัติมากมายพี่จะเอามาทำแบบนี้ได้ ส่วนที่เอาเจ้าหยวนไปเปรียบกับเสด็จป้า ข้าไม่เห็นด้วย อย่างเสด็จป้าเรียกว่าหวังกำไรตรงไหน? ที่นางกระทำเป็นการดูดเลือดคนมากกว่า”

คำพูดของหยู่เหวินเห้า ทำให้ฮ่องเต้หมิงหยวนฟังแล้วไม่ชอบ เขาหรี่ตาลง พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าไม่ใช่ตั้งใจแข่งขันกับฮุ่ยผิง แล้วกระทำการที่เป็นอันตรายต่อผู้อื่นพวกนั้นหรือ?”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อ ท่านเลอะเลือน แต่เจ้าหยวนไม่ได้เลอะเลือน”

“บังอาจ” ฮ่องเต้หมิงหยวนตะคอกพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าคุกเข่าลงอย่างนอบน้อม พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าสำนึกผิด”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูเขา แล้วก็คิดถึงหลายวันก่อน ฮู่เฟยพูดกับเขาว่าอยากที่จะออกไปเดินเล่น บางที เขาควรที่จะออกไปนอกวังยังเป็นการส่วนตัวสักครั้ง? เข้าขอรับการรักษาราคาแพง เขารู้ แต่ยังไงเขาก็เห็นว่าอยู่ในขอบเขตที่มีเหตุผล ฮุ่ยผิงเป็นเจ้าหญิงราชวงศ์ กระทำอะไรก็ไม่มีทางเกินเหตุ