บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1218

ไท่ซ่างหวงเห็นฮ่องเต้หมิงหยวนครุ่นคิด จึงพูดขึ้นว่า “เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงอันตรายที่ซ่อนอยู่ เอาแบบนี้ เจ้าส่งองค์ชายสิบไปเลี้ยงที่อื่น ไม่ควรให้ฮู่เฟยเลี้ยง”

ฮ่องเต้หมิงหยวนตกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อ จะทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด”

“ทำไมจะทำไม่ได้? องค์ชายห่างแม่ตั้งแต่เด็ก ก็จะไม่ถูกนางสนมทำอันตรายได้ง่ายๆ และฮู่เฟยก็จะได้ตั้งใจปรนนิบัติรับใช้เจ้าอย่างเดียว” ไท่ซ่างหวงคิดไปคิดมา แล้วก็คิดว่าข้อเสนอนี้เยี่ยมที่สุด จึงพูดขึ้นว่า “เอาแบบนี้แหละ แต่งตั้งเป็นอ๋อง ประทานจวน”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นอย่างแน่ใจว่า “นี่เป็นการคาดเดาไปเรื่อยของพวกขุนนาง เจ้าสับยังเด็ก จะส่งออกวังไปได้อย่างไร?”

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “เจ้าเลือกคนที่ไว้ใจได้ ติดตามออกไปคอยดูแลก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ?”

“ใครจะไปเลี้ยงดูได้ดีเท่ากับแม่ของตนเอง? เสด็จพ่อ องค์ชายสิบคือฮู่เฟยที่ตั้งท้องสิบเดือน แล้วคลอดออกมาอย่างทรมาน การพลัดพรากระหว่างลูกกับแม่เป็นความทรมานอย่างที่สุด ข้าจะทำเช่นนี้ไม่ได้” ฮ่องเต้หมิงหยวนปฏิเสธอย่างจริงจัง

ไท่ซ่างหวงขมวดคิ้วขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “อันนี้ก็ไม่ยอม อันนั้นก็ไม่ยอม งั้นเจ้าอยากทำอย่างไร?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูเขา ถอนหายใจอย่างจนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าตัดสินใจเลือกพระสนม”

“ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว ยังจะมาถามข้าทำไม? ไปเถอะกลับไปเถอะ ข้าไม่อยากยุ่งเรื่องในวังหลัง เสียศักดิ์ศรีข้าหมด ทำอย่างกับข้าเป็นพวกผู้หญิง”

ไท่ซ่างหวงถุยหมากออกมา ไม่มีฟัน กัดไม่ได้ เหลือบตามองดูเซียวเหยากงแวบหนึ่ง เจ้านี่บอกว่าหมากกับบุหรี่เหมือกัน เหมือนกันตรงไหน?

สูบบุหรี่ไม่ต้องใช้ฟันกัด

ฮ่องเต้หมิงหยวนทูลลากลับไปอย่างจนใจ

รอหลังจากฮ่องเต้หมิงหยวนออกไปแล้ว เซียวเหยากงมองดูเงาหลังของฮ่องเต้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ยังคงไม่ค่อยยินยอม เขาไม่รู้ถึงความเป็นทุกข์ของเจ้า”

ไท่ซ่างหวงดื่มชาหนึ่งคำ พร้อมพูดขึ้นว่า “ก่อนอื่นเขาต้องรู้ การเป็นฮ่องเต้ไม่ใช่เรื่องของเขาคนเดียว จะจัดการวังหน้า ก็ต้องปล่อยอำนาจวังหลัง เขาเป็นฮ่องเต้จะตัดสินใจเองทุกเรื่องในวังหลังไม่ได้ จะเอาแต่ใจไม่ได้ ฮู่เฟยยังสาว รอเขาแก่ตัว อายุมากแล้ว อำนาจที่ฮู่เฟยสั่งสมมาในหลายปีนี้ เป็นอันตรายต่อองค์ชายรัชทายาทอย่างแน่นอน ต่อให้ฮู่เฟยไม่มีความคิดเช่นนี้ แต่ต่อไปองค์ชายสิบจะมีความคิดนี้ไหม? ต่อไปนางยังจะมีโอรสอีก สามารถรับประกันได้ว่าลูกๆพวกนั้นจะไม่คิดหรือ? หากเขาไม่เลือกพระสนมเพื่อฮู่เฟย จะมีเหล่าขุนนางเท่าไหร่ที่จะเอาใจฮู่เฟย เอาใจเจ้าพระยาเจิ้งเป่ย เพื่ออยากที่จะได้เป็นขุนนางช่วยงานแทนองค์ชายวัยเยาว์? เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเป็นคนวู่วาม ถูกหลอกล่อง่าย ตอนนั้นก็เคยคิดอยากมีอำนาจเหนือฟ้าไม่ใช่หรือ? ดีที่ทำลายลงมาแล้ว พวกนี้ล้วนเป็นอันตรายที่แอบแฝงอยู่ ไม่ป้องกันไม่ได้”

เซียวเหยากงรับคำ มองดูเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าหก เจ้าถือว่าเป็นคนโชคร้ายคนหนึ่ง สละบัลลังก์ลงมาแล้ว ยังต้องวางแผนคิดเพื่อเป่ยถัง”

ไท่ซ่างหวงหรี่ตาลง พร้อมพูดขึ้นว่า “แผ่นดินนี้ชื่อเป็นของตระกูลหยู่เหวิน แต่ความจริงเป็นของประชาชน หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นในราชวงศ์ คนที่ต้องเดือดร้อนก็คือประชาชน สามารถป้องกันได้ ล้วนต้องป้องกัน ฮู่เฟยน่าสงสาร? น่าสงสารอย่างแน่นอน แต่สนมในวังหลังคนอื่นๆไม่น่าสงสารหรือ? เพื่อความสงบสุขของแผ่นดิน บางครั้งก็ต้องมีคนบางส่วนต้องเสียสละ องค์ชายรัชทายาทไม่น่าสงสารหรือ? เจ้าลองคิดถึงองค์ชายรัชทายาทกับพระชายารัชทายาทในหลายปีนี้ ที่มีอยู่อย่างตอนนี้ทั้งหมด ล้วนต่อสู้มาอย่างยากลำบาก ใครเคยให้อะไรไหม? บางครั้งข้ายังทนดูไม่ได้เลย”