บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1220

เช้าวันรุ่งขึ้น ฮ่องเต้หมิงหยวนพามู่หรูกงกงกับฮู่เฟยไปเยี่ยมเยียนประชาชนเป็นการส่วนตัว

ก่อนออกเดินทาง ฮู่เฟยได้สั่งคนในตำหนักเตรียมอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว อุดมสมบูรณ์อย่างมาก นางเปลี่ยนสวมชุดพลเรือนธรรมดา ท้องที่ตั้งครรภ์ยังเห็นไม่ชัด เผยให้เห็นถึงความมีเสน่ห์ เหมือนอย่างเมื่อตอนที่เพิ่งเขาวังมา

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูใบหน้าที่แสดงให้เห็นถึงความดีใจของนาง แล้วก็หัวเราะขึ้นมา ชุดที่เขาสวมวันนี้มู่หรูกงกงเป็นคนเตรียม เป็นชุดที่ประชาชนสวมใส่เป็นประจำ เพราะอากาศหนาวเย็น จึงจัดเตรียมรองเท้าผ้าสีดำไว้ให้เขาเป็นพิเศษหนึ่งคู่ ไม่เหลือความน่าเกรงขามของฮ่องเต้ ดูแล้วก็เหมือนผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งไม่มีผิด

ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ค่อยชอบชุดที่ตัวเองสวมใส่ แต่รู้สึกน่าสนุกดี หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว ก็หมุนรอบหน้ากระจกหลายรอบ มือทั้งคู่ล้วงเข้าไปในกระเป๋าแขนเสื้อ เหมือนพ่อค้าเร่วัยกลางคนที่เดินไปตามถนนคนหนึ่ง

มู่หรูกงกงกลับสวมชุดค่อนข้างหยาบ สวมรองเท้าผ้าฝ้ายขาดๆ เผยให้เห็นถุงเท้าด้านใน ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย บนกางเกงยังเปื้อนไปให้ด้วยดินนิดหน่อย แลดูเหมือนเพิ่งออกมาจากสวน

ในเมื่อเป็นการไปเยี่ยมเยียนประชาชนอย่างเป็นการส่วนตัว ก็จะไม่มีขบวนตามไปด้วย แม้แต่ทหารรักษาก็ไม่พาไปด้วย มู่หรูกงกงมีฝีมือการต่อสู้อย่างสูง หากไม่มีสถานการณ์สุดวิสัย ก็ล้วนสามารถรับมือได้

แต่เพราะกู้ซือรู้เรื่องนี้ ดังนั้นกู้ซือยังคงจัดคนหลายคน ปลอมตัวติดตามอยู่ห่างๆ ป้องกันเหตุสุดวิสัย

พวกเขาออกจากวังไปทางประตูทิศตะวันตก ตอนที่มาถึงถนนชิงหลวน ฮ่องเต้หมิงหยวนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในใจมีความสุขอย่างพูดไม่ออก พูดกับฮู่เฟยว่า “ข้าไม่มีอิสระเช่นนี้มานานมาแล้ว”

ฮู่เฟยหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “สามี อย่าได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมานะ ไม่อย่างนั้น การมาเยี่ยมเยียนประชาชนอย่างเป็นการส่วนตัวในครั้งนี้ ก็จะไม่มีความหมายแล้ว”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นว่า “เคยชินแล้ว คงจะเปลี่ยนไม่ได้ในทันใด”

“กระหม่อมจะเตือนให้” มู่หรูกงกงที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น อารมณ์ของเขาก็แลดูมีความสุข ดังนั้นจึงกล้าพูดเล่นได้อย่างบังอาจ

ฮ่องเต้หมิงหยวนเบิกตาโตมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “กลับไปจะตัดหัวเจ้า”

“กระหม่อมสำนึกผิด” มู่หรูกงกงรู้สึกหัวตึงขึ้นมา รีบก้มหน้าก้มตาสำนึกผิด

ถนนชิงหลวนถือเป็นถนนสายหนึ่งที่พลุกพล่านที่สุดในเมืองหลวง ร้านขายเครื่องประดับ ร้านขายของโบราณ ร้านขายเครื่องสำอาง ร้านขายเครื่อง เรียงรายเต็มไปหมด ร้านอาหารร้านน้ำชาหลายแห่ง กิจการก็ดีมากเช่นกัน

บนถนนชิงหลวน มีโรงหมอเป่าหยวนถังแห่งเดียว

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองเข้าไปข้างไหนแวบหนึ่ง พร้อมหัวเราะพูดขึ้นว่า “เป่าหยวนถังนี้ เป็นโรงหมอของฮุ่ยผิง ข้า....ข้าพเจ้ารู้”

ฮู่เฟยมองดูแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูค่อนข้างเงียบ เหมือนไม่มีคนป่วย”

ฮ่องเต้หมิงหยวนอืมรับคำ พร้อมพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ไม่ใช่เพราะพระชายารัชทายาทแข่งขันกับนางหรือ? ผู้ป่วยต่างก็ไปโรงพยาบาลที่นางเปิดแล้ว โง่เขลา”

ฮู่เฟยกับมู่หรูกงกงต่างไม่พูดอะไร แต่กลับมองตากัน สายตาแสดงถึงความจงใจ

มุ่งเดินตรงไปข้างหน้า มองดูสินค้าสุดตระการตา สัมผัสความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวง ในใจฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกดีใจ

ผ่านถนนชิงหลวน เดินต้องไปข้างหน้าประมาณสิบห้านาที ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกค่อนข้างปวดท้อง เริ่มแรกยังเจ็บไม่หนัก เขาสามารถทนได้ แต่หลังจากเดินไปสักพักแล้ว เขาก็รู้สึกค่อนข้างทนไม่ไหวแล้ว

“นายท่าน ทำไมสีหน้าของเจ้าขาวซีดขนาดนี้? เจ้าไม่สบายหรือ?” ฮู่เฟยประคองเขาไว้ พร้อมถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

ฮ่องเต้หมิงหยวนเอามือกุมท้องไว้ รู้สึกปวดบิดเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จึงพูดขึ้นว่า “ปวดท้อง คงเพราะมื้อเช้าทานเยอะไป”

มู่หรูกงกงพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ปวดท้อง? นี่จะทำอย่างไรดี? หรือจะกลับวังไปหาหมอหลวงดีไหม?”

ฮู่เฟยเงยหน้าขึ้นมองดูรอบๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนี้นายท่านปวดท้อง จะเดินกลับจวนไหวที่ไหน? ข้างหน้ามีเป่าหยวนถัง ประคองนายท่านไปดู ทานยาให้บรรเทาลงก่อน”

ทั้งสองคนประคองฮ่องเต้หมิงหยวนเดินไปข้างหน้าประมาณหลายสิบก้าว มาถึงเป่าหยวนถัง ลูกน้องร้านยาเดินมาถามว่า “เป็นอะไรหรือ?”