บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1222

รอผ่านไปสักพัก หมอมาถอนเข็ม คราวนี้ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่รู้สึกปวดแล้ว จึงพูดขึ้นว่า “การฝังเข็มนี้ได้ผลอย่างอัศจรรย์จริงๆ”

หมอหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “อาการปวดท้อง ส่วนมากเป็นเพราะกดไหลย้อน ฝังเข็มตรงจุดลมปราณให้เลือดไหลเวียนสะดวก ก็สามารถระงับอาการปวดได้แล้ว แน่นอน ยาฮั่วเซียงที่เจ้าทานลงไปก็มีส่วนช่วย”

ลูกน้องร้านยาจัดยามาให้ แนะนำวิธีใช้ พร้อมจดบันทึกชื่อไว้ แน่นอนว่าเป็นชื่อปลอม แต่ลูกน้องร้านยาเอาสมุดมาจดบันทึกไว้ ฮ่องเต้หมิงหยวนดูในสมุดเล่มนั้น ก็มีคนติดหนี้อยู่พอสมควร

เขาอดไม่ได้จึงถามขึ้นว่า “พวกเจ้าไม่กลัวคนไข้จะไม่กลับมาจ่ายหรือ?”

ลูกน้องร้านยาหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่แน่นอน ค่ายากับค่ารักษาของเราไม่แพง คนไข้ไม่ถึงขั้นต้องหนีหนี้ ต่อให้ไม่มาจ่ายจริงๆ ครั้งต่อไปถ้ามาอีกก็จะไม่รักษา”

ยาสองชุด บวกกับฝังเข็มและทานยาฮั่วเซียงไปหนึ่งเม็ด สามสิบเหวิน หลังจากจดบันทึกไว้แล้ว ลูกน้องร้านยาก็ไปแล้ว

“แค่สามสิบเหวิน” ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า จะได้กำไรจริงหรือ?

เมื่อออกมาจากโรงหมอ เป้าหมายในการมาครั้งนี้ของฮ่องเต้หมิงหยวน คือไปดูโรงพยาบาลของหยวนชิงหลิง

เพราะเขาไม่สบาย มู่หรูกงกง ตอนที่ผ่านจวนอ๋องซุน มู่หรูกงกงเข้าไปขอรถม้ามาหนึ่งคัน พาส่งไปยังโรงพยาบาล

ที่โรงพยาบาลคนแน่นยิ่งกว่าโรงหมอ พวกหมอให้การตรวจรักษาอย่างละเอียดลออ คนจัดยาก็ตั้งใจจัดยาอย่างพิถีพิถัน ผู้ป่วยเข้าแถวเรียงราย รับยา จ่ายตัง

ฮ่องเต้หมิงหยวนใช้มู่หรูกงกงเรียกคนไข้หลายคนข้างนอกมาถาม ถามสถานการณ์อย่างละเอียด พวกผู้ป่วยพูดชื่นชมโรงพยาบาลไม่มีที่สิ้นสุด ไม่เพียงค่าตรวจรักษาค่ายาราคาถูก ทัศนคติของหมอก็ดีมาก รอบคอบมาก

แล้วมู่หรูกงกงก็ถามว่าคิดเห็นอย่างไรกับเป่าหยวนถัง ผู้ป่วยล้วนส่ายหัวโบกมือ สถานที่แบบนั้นพวกเขาไม่มีปัญญาไป หากไม่ใช่เพราะป่วยอย่างรุนแรง เขายอมที่จะไปหาสมุนไพรบนเขามากิน

เมื่อกลับวังตอนพระอาทิตย์ตก ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่พูดอะไรสักคำ แต่เมื่อถึงพลบค่ำ กลับให้มู่หรูกงกงนำพระราชโองการไปยังโรงหมอหุ้ยหมิง ให้โรงหมอหุ้ยหมิงกำหนดราคาขายยาขึ้นมา ให้เน่ย์เก๋อตรวจสอบ

ตั้งแต่ฮ่องเต้หมิงหยวนขึ้นครองราชย์เป็นต้นมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทำการเปลี่ยนแปลงจำกัดราคายา

ใต้เท้าอู๋ผู้ดูแลโรงหมอหุ้ยหมิง เพิ่งได้รับพระราชโองการ ไม่นานคนของจวนเจ้าหญิงก็มาหาทันที บอกว่ายอดหมอหลิวขอเชิญเขาไปดื่มน้ำชาที่จวน

ใต้เท้าอู๋จะะไม่รู้จุดประสงค์ของยอดหมอหลิวได้อย่างไร เขาอยากปฏิเสธ แต่คนของจวนเจ้าหญิงไม่ให้โอกาสเขา เขาก็ไม่กล้าล่วงเกินคนของจนเจ้าหญิง”

และในขณะเดียวกัน หมอหลวงเฉาก็ถูกเชิญไปยังจวนเจ้าหญิง

หมอหลวงเฉาเคยได้รับการช่วยเหลือสนับสนุนจากยอดหมอหลิว ฉะนั้นเขาจึงเคารพนับถือยอดหมอหลิวอย่างมาก ยอดหมอหลิววางเงินปึกหนึ่งไว้ตรงหน้าเขา หมอหลวงเฉาตื่นเต้นขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่....”

“นี่เป็นเงินที่ข้าให้เจ้าดื่มชา เอาไปเถอะ” ยอดหมอหลิวดื่มชา พร้อมพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า

“ไม่ได้เด็ดขาด ไม่ได้เด็ดขาด ควรที่จะเป็นข้าตอบแทนบุญคุณท่านถึงจะถูก” หมอหลวงเฉาพูดขึ้น ด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป

ยอดหมอหลิวพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “เก็บไว้เถอะ เงินไม่กินคน อย่าทำเป็นตื่นตกใจ”

“จ้ะรับเงินโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ได้” หมอหลวงเฉาพูดขึ้นด้วยเสียงเศร้า

สายตาเฉียบคมของยอดหมอหลิวมองหมอกไอน้ำ พร้อมพูดขึ้นว่า “คำพูดนี้ก็ถูก งั้นก็ช่วยข้าทำอะไรหน่อย วางใจ จะไม่เป็นการทำให้เจ้าลำบากใจ เจ้าเพียงแค่นำคำพูดไปบอกหมอพวกนั้น”