บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1225

กวาดซื้อยา ไม่เพียงเพราะโรงผลิตยาต้องการยา ยังเป็นเพราะโรงหมอที่นางเปิดเพิ่มมากมาย ผู้ป่วยไม่ใช่สิ่งที่ขาด โดยเฉพาะตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาว เปิดโรงหมอมากเท่าไหร่ ผู้ป่วยก็มีจำนวนมากเท่านั้น ประสบการณ์หลายปีมานี้ ทำให้นางรู้สภาพการณ์พวกนี้ดี

เรื่องที่องค์หญิงฮุ่ยผิงกวาดซื้อยาสมุนไพร ท่านชายสี่รู้อยู่แล้ว วันนี้ท่านชายสี่ไปหาหยวนชิงหลิงถึงโรงพยาบาลด้วยตนเอง บอกว่าองค์หญิงฮุ่ยผิงกำลังกวาดซื้อยาสมุนไพรในราคาสูง

หยวนชิงหลิงถามขึ้นว่า “งั้นสามารถซื้อยาที่ขาดได้ไหม?”

“หาซื้อไม่ได้ ก่อนหน้านี้ข้าซื้อยาจากที่พ่อค้ารับซื้อยากักตุน ข้าวางแผนที่จะขายออกไปครึ่งหนึ่ง ยาพวกนี้ข้าซื้อมาในราคาถูกมากๆ แต่ตอนนี้ฮุ่ยผิงกวาดซื้อในราคาสูง ข้าขายให้กับนาง ได้กำไรมาเพิ่ม”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมล่ะ? ยาในตลาดตอนนี้ถูกกวาดซื้อไปพอสมควรแล้ว ยของพวกเราหากขายออกไป เมื่อต้องใช้ยาจะทำอย่างไร? หาซื้อไม่ได้แล้วนะ”

ในฤดูหนาว ท่านชายสี่ส่ายพัด พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ทำการค้าขาย มีกำไรก็ต้องทำเพื่อกำไร ยาพวกนี้ตอนที่พวกเราซื้อกลับมา ได้ใช้เงินชดเชยของฮุ่ยผิง ลงทุนไปไม่เยอะ ตอนนี้เหลือไว้ครึ่งหนึ่ง ขายไปครึ่งหนึ่ง แค่นี้ เงินแสนก็มาอยู่ในมือแล้ว ได้กำไรนี้มาหลายแสน เรายังมียาอีกครึ่งหนึ่ง เพียงพอใช้ในช่วงนี้”

“ผ่านช่วงนี้ไปล่ะ? พวกเราจะไปซื้อยาที่ไหน?” หยวนชิงหลิงถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

ท่านชายสี่มองดูคนซื่อบื้อคนนี้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าถามเจ้า ตอนนี้คนในเมืองหลวงใครต้องการใช้ยามากที่สุด?”

“องค์หญิงฮุ่ยผิงไง”

“ตอนนี้นางนำเข้าสินค้ามากมายขนาดนั้น และยังกวาดซื้อสินค้าอย่างไม่หยุด พ่อค้ายาจะนำเข้าสินค้ามาจากข้างนอกไหม?”

“อันนี้.....เอามามั้ง?”

ท่านชายสี่พูดขึ้นว่า “จะนำสินค้าเข้าใหม่ แต่องค์หญิงฮุ่ยผิงจะรับสินค้ามากมายพวกนี้ไม่ไหว หลังจากสินค้าข้างนอกมาถึงเมืองหลวงแล้ว ก็จะมีคนซื้อไม่มาก เมื่อไม่มีคนซื้อ สินค้าเหลือเยอะ จะทำอย่างไร? พ่อค้ายาไม่มีทางจะกักตุนสินค้าได้มากมายขนาดนี้ พวกเขาต้องหมุนเงิน จึงต้องขายในราคาถูก เมื่อขายถูก เราค่อยซื้อ จากต้นทุนพวกเราก็จะได้เปรียบกว่าองค์หญิงฮุ่ยผิง เจ้าคิดว่าต่อไปเมื่อยาที่ผลิตออกมาวางตลาด ราคาของใครจะได้เปรียบกว่ากัน?”

หยวนชิงหลิงฟังอย่างตั้งใจ สุดท้ายก็ต้องยกนิ้วโป้งให้ พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ท่านเก่งที่สุด”

“เจ้าคิดว่าใครๆก็ล้วนโง่เหมือนเจ้าหรือ?”

บนใบหน้าหล่อเหลาของท่านชายสี่ เผยท่าทีค่อนข้างได้ใจ เหมือนการมาในครั้งนี้ ตอบเพื่อมาพูดประโยคนี้ให้นางฟัง ในขณะเดียวกัน ต้องการที่จะหัวเราะเยาะกับความโง่เขลาของนาง

หยวนชิงหลิงมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ข้ามีผู้ป่วยคนหนึ่งท้องเสียอาเจียนมาหลายวันแล้ว ท่านว่า ใช้ยาอะไรดี?”

ท่านชายสี่หันหน้าไป พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม ใช่ ท่านชายสี่ไม่มีศรีเมืองทางการแพทย์ ไม่รู้ก็ไม่ถือว่าแปลก เหมือนอย่างที่ข้าไม่รู้เรื่องการทำมาค้าขาย ไม่รู้วิธีการทำธุรกิจ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับความโง่เขลา”

สีหน้าท่านชายสี่เยือกเย็นลงทันที

สุดท้ายเขาพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ยาหลายชนิดพวกนั้น ข้าก็จะขายออกไป แต่จะขายในราคาแพงให้กับฮุ่ยผิง เจ้ารู้ไหมว่าเพื่ออะไร?”

หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าของเขาไม่เป็นมิตร รู้ว่ามีบางครั้งที่เขาจะขี้น้อยใจ จึงทำเป็นแสดงท่าทีไม่เข้าใจ พร้อมถามขึ้นว่า “ทำไมหรือ?”

“เพราะข้ากักตุนไว้เยอะมาก ไม่ขายออกไปก็จะเป็นมอดเสียเปล่า ทำให้เกิดความเสียหายอย่างมาก และในตอนนี้ฮุ่ยผิงต้องการที่สุด ราคาแพงนางก็จะซื้อ ดังนั้น ข้าก็จะได้กำไรอีกมากมาย”