บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1231

ผ่านมาไม่กี่วัน ตลาดยาก็เริ่มปรับลงจริงๆ ราคาสินค้าถูกลง วัตถุดิบยามีเต็มตลาดอีกครั้ง สินค้าราคาสูงที่นางกักตุนไว้ในมือ ตัวเองใช้ไม่หมด ขายก็ขายไม่ออก แต่กลับพอกเงินของนางจำนวนมาก

ข้างตัวนางไร้คนมีความสามารถ ผู้ดูแลกับหัวหน้าร้านต่างไม่มีข้อเสนอ โรงงานยาของนางถ้าผลิตยาสำเร็จรูป ราคาที่ได้ก็จะแพงเกินไป ขายไม่ออก แต่หากกดราคาลง นางก็จะขาดทุนเยอะ

นางอับจนหนทาง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ความแค้นเพิ่มขึ้นทีละนิด แค้นสองสามีภรรยาหยู่เหวินเห้าเข้ากระดูก

ในทางกลับกัน โรงหมอกับสถานพยาบาลของหยวนชิงหลิงยังคงยุ่งงวด หลังจากเรื่องจบลงแล้วหยวนชิงหลิงก็ไม่ได้ไปช่วยงานอีก ยุ่งมาหลายวันติดกัน เหนื่อยมากจริงๆ หยู่เหวินเห้าจึงสั่งเข้มให้นางพักอยู่ในจวนสองสามวัน ห้ามเหนื่อยอีก

ยากนักที่จะมีเวลาว่าง นางจึงเชิญเหล่าสะใภ้มาพบปะกัน นอกจากหยวนหย่งอี้ที่ปรนนิบัติฮองเฮาอยู่ในวังแล้ว ที่เหลือก็มาหมด

ตอนที่ฮูหยินเหยามาได้นำห่อผ้าใบใหญ่มา เมื่อเปิดออกดูกลับเป็นเสื้อผ้าเด็กทารก

ฮูหยินเหยามองหยวนชิงหลิงพลางยิ้มเอ่ย “ข้ารู้ว่าช่วงนี้เจ้ายุ่งมาก เปิดสถานพยาบาลหลายแห่ง ตอนนี้ประชาชนกำลังพูดคุยถึงเจ้าอยู่แน่ะ บอกว่าเป็นเพราะเจ้า พวกเขาจึงไม่ต้องกินยาราคาแพง ส่วนข้า ช่วยอะไรไม่ได้ ก็เลยทำเสื้อผ้าเด็กสองสามชุดให้ลูกของอะซี่กับหรงเยว่”

เดิมหยวนชิงหลิงยังคิดว่าให้นาง หยิบขึ้นมาดูแล้ว แต่พอได้ยินนางพูดอย่างนั้นถึงนึกขึ้นได้ว่าตนยังไม่ได้ประกาศเรื่องที่ตนตั้งครรภ์ เอ่ยอย่างเลิ่กลั่ก “สวย ต้องสวยอยู่แล้ว”

หรงเยว่กับอะซี่ชอบเสียไม่มี เดินไปหยิบขึ้นมาดู เสื้อผ้าที่ทำล้วนเป็นสีเหลืองส้มเขียวอ่อน เด็กผู้ชายผู้หญิงก็ใส่ได้หมด

“ขอบคุณฮูหยิน!” หรงเยว่กับอะซี่เอ่ยขึ้นอย่างหน้าชื่นตาบาน

หรงเยว่แย่งตัวที่หยวนชิงหลิงถืออยู่ในมือ “ตัวนี้สวย สีเหลืองส้มนี่ดูแล้วนุ่มละมุนดี”

หยวนชิงหลิงมองชุดที่นางแย่งไปอย่างอาลัย ชุดสีเหลืองส้มตัวนี้สวยจริงๆ ถ้าเป็นลูกสาว สวมชุดตัวนี้แล้วจะน่ารักแค่ไหนกัน!

“ฝีมือฮูหยินดีจริง” หรงเยว่มองตะเข็บเหล่านั้น หัวเราะแล้วเอ่ย “ต่อไปหลานท่านช่างมีบุญนัก มีเสื้อผ้าใหม่ใส่ได้ทุกวัน”

พระชายาซุนมองฮูหยินเหยา เอ่ย “นั่นสิ ปีนี้เมิ่งเยว่ก็จะปักปิ่นแล้ว ต้องจัดงานพิธีปักปิ่น จัดเสร็จก็พูดเรื่องแต่งงานได้”

ฮูหยินเหยาหัวเราะเอ่ย “ไม่รีบ ข้ายังอยากให้นางอยู่จนถึงอายุสิบแปด”

“สิบแปด? แก่ไปหน่อย แต่งเร็วหน่อยดีกว่า ผู้ชายดีๆ ก็มีไม่มาก” หรงเยว่ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของนาง ความทุกข์ของสาวเฒ่านางลิ้มรสมามากพอแล้ว

หากไม่พบเจ้าหก เกรงว่าจนตอนนี้ก็ยังเป็นโสดอยู่

“ตัดใจไม่ได้นะสิ เฮ้อ!” ฮูหยินเหยาหมองใจเล็กน้อย “เจ้าว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ? อย่างกับเมื่อวานยังเป็นเด็กน้อยพูดอ้อแอ้อยู่เลย มาวันนี้พวกเรากลับต้องพูดเรื่องงานแต่งของนางแล้ว”

พระชายาซุนก็รู้สึกเหมือนกัน “ก็นั่นนะสิ ปีนี้เมิ่งเยว่ปักปิ่น ปีหน้าเมิ่งถงของข้าก็จะปักปิ่นแล้วเหมือนกัน”

แม่เฒ่าทั้งสองมองกันทีหนึ่ง น้ำตาคลอนิดๆ

เฝ้ารอลูกเติบโต แต่กลับกลัวการเติบโตของพวกเขา

หยวนชิงหลิงยังไม่รู้ถึงความรู้สึกนี้ มือของนางกดท้องอย่างไม่รู้ตัว ถ้าท้องนี้หลายฝูจริง...ถุย เป็นลูกสาว สิบกว่าปีหน้า เจ้าห้าที่เป็นพ่อเฒ่าคนนี้ก็คงไม่อยากแต่งลูกสาวเหมือนกัน

อะซี่เก็บเสื้อผ้า ถามหยวนชิงหลิง “ท่านว่า จวิ้นจู่ชอบตามฮูหยินใหญ่อยู่ในโรงเรียนแพทย์ นางจะชอบหมอในโรงเรียนแพทย์หรือเปล่านะ?”

“ไม่มั้ง?” สีหน้าฮูหยินเหยาเปลี่ยนไปพลัน “เป็นไปไม่ได้หรอก”

“ฮูหยินเหยา ท่านอย่าเพิ่งคิดมากไป หมอในโรงเรียนแพทย์ก็มีหลายคนที่เกิดในชนชั้นสูง” อะซี่กล่าว

ฮูหยินเหยากดมือ “ไม่ใช่เรื่องฐานะ แต่เป็นหมอ...”

นางชะงักไป ไม่พูดต่อ

“ทำไมหรือ? เป็นหมอไม่ดีหรือ?” หยวนชิงหลิงถามนาง