บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1236

เมื่อทั้งสี่กินอาหารเสร็จก็ออกจากร้านอาหารทันที อะซี่อยากไปดูทางนั้นหน่อย แต่โค้กเอาแต่บอกว่าอยากกลับ นางจึงได้แต่จากไป

พอกลับถึงจวน หยวนชิงหลิงก็บอกเรื่องนี้กับทังหยาง พอทังหยางได้ยินดังนั้นแล้วสีหน้าก็เคร่งเครียด ออกจวนไปทันที

หยวนชิงหลิงพาเจ้าแฝดไปตำหนักเซี่ยวเยว่ ตรวจสอบต่อว่าใครเป็นคนจุดไฟกันแน่

โค้กบอกว่าไม่ใช่เขา เซเว่นอัพบอกว่าไม่รู้เรื่อง ไม่ว่าหยวนชิงหลิงจะตะล่อมอย่างไร พวกเขาก็บอกว่าไม่ได้ทำ

สุดท้ายโค้กจึงชี้ที่ท้องนาง “สงสัยเป็นน้องสาว”

หยวนชิงหลิงไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี เอ่ย “ถ้าในท้องข้าเป็นน้องสาว งั้นนิสัยของน้องสาวก็ต้องอ่อนโยนแน่”

“มันก็ไม่แน่พ่ะย่ะค่ะ ท่านแม่ นิสัยเสด็จน้าหกแย่อย่างนั้น” โค้กเอียงศีรษะเอ่ย

หยวนชิงหลิงนึกถึงหรงเยว่ มุมปากกระตุก “เสด็จน้าหกเจ้าเป็นคนพิเศษ”

“ท่านแม่ ถ้าน้องสาวซน อารมณ์ร้าย ท่านยังเอานางไหมพ่ะย่ะค่ะ?” เซเว่นอัพถาม

หยวนชิงหลิงครุ่นคิด ถูกเจ้าแฝดเบี่ยงความสนใจไปอย่างไม่รู้ตัว

เจ้าห้าอยากได้ลูกสาวมาตลอด เขาคิดว่าลูกสาวจิ้มลิ้มน่ารัก ถ้าเกิดเป็นพวกอารมณ์รุนแรง เขาคงได้มองตาค้างกระมัง?

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม หยู่เหวินเห้าก็รีบร้อนกลับจวน เมื่อเห็นนางยังปลอดภัยดีถึงได้วางใจ โอบตัวนางเข้าอ้อมแขน “ต่อไปถ้าออกไปต้องเอาคนไปด้วยนะ ต่อไปข้าจะให้สวีอีติดตามเจ้า ตอนนี้อะซี่ก็ตั้งท้อง ปกป้องเจ้าไม่ได้ ถ้าเกิดเรื่องอย่างวันนี้อีก ข้าต้องตกใจตายแน่”

หยวนชิงหลิงหัวเราะพลางเอ่ย “เอาล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก อย่างมากข้าแค่ออกไปน้อยหน่อยเท่านั้น”

เขาปล่อยนางออก ยื่นมือกอบใบหน้านาง “ขังเจ้าอยู่ในจวน งั้นไม่เท่ากับติดคุกหรือ? เวลาที่ต้องออกไปก็ต้องออกไป แต่ต้องมีคนคุ้มกันติดตัว”

“ครั้งนี้ดีที่มีโค้กอยู่” หยวนชิงหลิงลากเขาให้นั่งลง เล่าเรื่องที่เกิดในห้องส่วนตัวให้เขาฟัง พอพูดจบนางก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา “โค้กแทงนางได้สบายอย่างนี้ ทำลายโฉมของนาง แล้วก็ อยู่ดีๆ ไฟก็ลุกพรึบขึ้นมา ข้าไม่รู้ว่าไฟนั่นมาจากไหน แถมเจ้าตัวเล็กสองคนนั้นยังบอกว่าน้องสาวในท้องทำ”

ตั้งแต่หยู่เหวินเห้าไปยุคปัจจุบันด้วยตัวเอง ความสามารถในการยอมรับก็เพิ่มมากขึ้น ถึงตอนนี้จะบอกเขาว่าโต๊ะเป็นปีศาจเขาก็เชื่อ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าน้องสาวในท้องจุดไฟ

เขาพูดกับหยวนชิงหลิงอย่างจริงจัง “คำพูดของเจ้าแฝด เต็มไปด้วยความน่าเชื่อถือ เจ้าอย่าลืมว่าพวกเขายังให้เจ้าเสือน้อยไปช่วยพวกเราได้ ก่อนหน้านี้เจ้าอยู่กลางอากาศเกือบตกลงมา ก็เป็นพวกเขาที่ช่วยเจ้าไว้”

เขายื่นมือลูบท้องของหยวนชิงหลิง ดวงตามีความตกใจและประหลาดใจ “ถ้าหลายฝูของเราเป็นคนทำจริง งั้นก็สุดยอดไปเลย เด็กคนนี้ต้องมีอนาคตแน่”

หยวนชิงหลิงมองเขา “ยังไม่คลอดก็รู้จักจุดไฟแล้ว นางถูกลิขิตให้ไม่เหมือนกันลูกสาวบ้านอื่น ไม่เหมือนกับพี่หญิงเป่ากับพี่หญิงซิ่ว”

“ทำไมต้องเหมือนล่ะ?” หยู่เหวินเห้าชายตาหยิ่งทะนง “มีลูกสาว ที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คืออีกหน่อยจะถูกรังแก ถ้านางมีความสามารถก็มีแต่นางรังแกคนอื่น ใครจะกล้ารังแกนาง? ทีนี้ไอ้แก่อย่างเราก็วางใจได้แล้วไม่ใช่หรือ?”

“ไอ้แก่อย่างเรา...” หยวนชิงหลิงหลุดหัวเราะขึ้นมาทันที พูดไปถึงเรื่องหลายสิบปีข้างหน้านู่นแน่ะ

ทั้งสองพูดถึงหลายฝูตัวน้อย คุยไปพักใหญ่ จากนั้นหยวนชิงหลิงจึงถามขึ้น “เจ้าหญิงฮุ่ยผิงเป็นยังไงบ้าง?”

ดวงตาหยู่เหวินเห้าเต็มไปด้วยความแค้น “ยังไม่ตาย แต่ไฟคลอกบาดเจ็บหนัก ตอนนี้นางถือว่าญาติมิตรหนีหาย ถ้าไม่เห็นแก่ไท่ซ่างหวง ข้าก็อยากฆ่านางทิ้งซะ”

อึดใจหนึ่งแล้วก็เอ่ยขึ้นอีก “แต่ตอนนี้นางก็ไม่ต่างอะไรกับตาย ไฟคลอกหนักขนาดนั้น ถึงจะฝืนอยู่ต่อ ต่อไปก็อย่าคิดเห็นเดือนเห็นตะวันอีก”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า ฮุ่ยผิงเคยทำให้คนตายไปหลายคน ถึงจะตาย ก็ไม่คู่ควรกับความเห็นใจ

แต่ถ้าไม่ตาย รับทุกขเวทนา เช่นนั้นก็ถือเป็นกรรมตามสนอง

เมื่อเรื่องของฮุ่ยผิงรายงานถึงไปถึงหูฮ่องเต้หมิงหยวน มู่หรูกงกงจึงเอ่ยถาม “ทรงเห็นว่าเรื่องนี้ควรรายงานไท่ซ่างหวงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”