บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1247

หลังจากหยวนชิงหลิงกลับไป ท่านชายสี่ก็อยู่ด้วยพอดี นางจึงนำเรื่องที่ไท่ซ่างหวง โสวฝู่และเซียวเหยากงตัดสินใจบอกกับพวกเขา

เมื่อหยู่เหวินเห้าฟังจบก็ส่ายหน้า “ไม่ได้ เรื่องสงครามเมื่อเริ่มต้นแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ให้พวกเขาทั้งสามออกรบไม่ได้เด็ดขาด เป่ยถังเรามิใช่ไร้แม่ทัพ ข้ากับพี่สามก็นำทัพได้ พี่สี่...ถึงไม่ถือว่าให้เขานำกำลังพล แต่เข้าสมรภูมิรบก็ยังได้อยู่ ทั้งหนานเจียงก็มีข่าวดีมาแล้ว บอกว่าน้องเก้ากลับมาได้ ตอนนี้แม่ทัพในราชสำนักแม้ไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ไม่ถึงกับต้องให้พวกเขาทั้งสามนำทัพออกรบ”

ยากนักที่ท่านชายสี่จะยิ้มเจื่อน “คนเป่ยโม่คงคิดไม่ถึงกระมัง? นึกว่าทางนี้ใช้ประกาศเงินรางวัลบีบองค์รัชทายาทแล้ว แต่ก็ยังมีคนแก่ในวังวุ่นวายอีก ยังไม่พูดถึงอย่างอื่น แค่พวกเขาทั้งสามนำทัพออกศึก ขวัญกำลังใจทหารฮึกเหิม คนเป่ยโม่รู้แล้วกลัวแต่จะสั่นระริก แผนนี้ขององค์ไท่ซ่างหวงช่างทำให้คนเป่ยโม่มึนงงได้เสียจริง”

หยู่เหวินเห้ากรอกตาขาวใส่เขา “ท่านยังผสมโรงด้วยอีก?”

ท่านชายสี่เอ่ย “กระหม่อมแค่พูดตามเนื้อผ้าเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ หลายปีมานี้ความรู้สึกของผู้คนที่มีต่อไท่ซ่างหวงก็คือ ป่วย ชรา เปลี้ย ไม่ว่าใครก็ต้องไม่คิดว่าจะออกรบได้ เป่ยโม่เห็นพระองค์เป็นคนแก่หมดสภาพ ไหนเลยจะคิดว่ามีวันหนึ่งที่ทรงสวมชุดเกราะเข้าสนามรบ? หากสามีภรรยาอ๋องชินอันเฟิงก็เข้าสนามรบด้วย เช่นนั้นก็สุดยอดไปเลยพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าเอ่ย “ไม่ว่าจะพูดยังไง ข้าก็ให้เสด็จปู่ไปสนามรบไม่ได้เด็ดขาด”

“ทรงอย่าให้หน้าตาทำให้เสียการเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“เรื่องนี้เกี่ยวกับหน้าตายังไง? ทรงเป็นเสด็จปู่ของข้า ข้าจะให้พระองค์ไปเสี่ยงภัยได้ยังไง? ท่านชายสี่ ท่านยอมให้ญาติตัวเองไปเสี่ยงด้วยหรือ?” หยู่เหวินเห้าถามด้วยความดุดัน

ท่านชายสี่มองหยวนชิงหลิงด้วยความเมตตา “ก็ต้องยอมอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านดูศิษย์ของกระหม่อมสิพ่ะย่ะค่ะ...กระหม่อมยังปล่อยให้นางไปตายเลย!”

หยวนชิงหลิงฟังแล้วก็แทบกระอักเลือด “เช่นนั้นเจ้าหญิงเล่า? ท่านลองคิดว่าหากเป็นเจ้าหญิงดีกว่า”

ท่านชายสี่กล่าวอย่างสงบ “นางเป็นภรรยาของกระหม่อม มิใช่ญาติพ่ะย่ะค่ะ”

“ภรรยาไม่ใช่ญาติอย่างไร?”

“ภรรยาก็คือภรรยา ญาติก็คือญาติ ภรรยามีเพียงหนึ่งเดียว ญาติมีได้เป็นโขยงพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“วันนี้ไม่พูดแล้ว ท่านกลับไปเถอะ!” หยู่เหวินเห้าเอ่ย

ทว่าท่านชายสี่กลับนิ่ง “ไม่กลับพ่ะย่ะค่ะ คืนนี้จะทานอาหารที่นี่ คืนนี้เจ้าหญิงไม่อยู่บ้าน”

“ไปไหน?”

ท่านชายสี่เอ่ย “เมื่อวานได้ขวดหลิวหลีมา ก็เลยรีบนำไปให้ท่านพ่อตา”

ว่าแล้วเขาก็เอ่ยขึ้นอย่างมีความคิด “บางทีเสร็จศึกแล้ว พวกเราอาจพิจารณามีลูก นางจะได้ไม่ว่างทั้งวัน เอาแต่คิดถึงในวัง”

หยู่เหวินเห้าถลึงตามองเขา ในที่สุดก็อดเอ่ยถามขึ้นไม่ได้ “พวกท่านเข้าหอกันแล้วหรือยังกันแน่?”

ท่านชายสี่ช้อนตามองเขา ริมฝีปากบางเผยอ “ไม่เกี่ยวกับเจ้า!”

หยู่เหวินเห้าเหนื่อยกับการพูดกับเขา แต่งภรรยาไปเป็นของตั้งโชว์ ให้นางเป็นได้ชื่อเพียงในนาม คิดแล้วก็น่าโมโหนัก

ท่านชายสี่อยู่ทานอาหารในจวน ฟ้ามืดแล้วถึงได้กลับไป

หยู่เหวินเห้าร้อนรนดั่งไฟจึงเข้าวังในวันถัดมา ไท่ซ่างหวงรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องมา จึงจัดโต๊ะน้ำชาได้พร้อมกับโสวฝู่และเซียวเหยากง

อีกทั้งเมื่อเขามาแล้ว ก็สั่งให้คนไปเชิญฮ่องเต้หมิงหยวน ก่อนที่ฮ่องเต้หมิงหยวนจะมาถึง พวกเขาทั้งสามไม่อนุญาตให้หยู่เหวินเห้าเอ่ยปาก

หยู่เหวินเห้าร้อนใจจนทำตาโต แต่พออ้าปากแล้วก็ถูกตัดบท ไม่อาจพูดต่อ