บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1252

เหลิ่งจิ้งเหยียนเลิกคิ้วโค้งขึ้นมองดูเขา บนใบหน้าที่ปกติแล้วเรียบเฉยก็ย้อมไปด้วยรอยยิ้มจางๆ “ท่านก็ช่างน่าขันเสียจริง ท่านอยากอยู่ก็อยู่ต่อ อยากกลับเป่ยถังก็กลับเป่ยถัง อยากกลับแคว้นต้าโจวก็กลับแคว้นต้าโจว ใต้หล้ากว้างใหญ่เพียงนี้ ท่านไม่มีงานไม่มีตําแหน่ง ไร้ห่วงไร้กังวล ทำตามใจปรารถนา ไม่ดีหรอกหรือ?”

หงเย่กล่าวอย่างเย็นชา “ใช่สิ ข้าไร้ห่วงไร้ความกังวล ไร้งานไร้ตำแหน่ง อีกทั้งหนานเจียงก็สงบสุข และไม่มีค่าให้หลอกใช้ ก็สามารถละทิ้งเหมือนของไร้ค่าได้แล้วใช่หรือไม่?”

เหลิ่งจิ้งเหยียนลุกขึ้น เสื้อสีเขียวโบกพลิ้วส่งเสียงในสายลม “หากว่าหาที่ไปไม่ได้จริงๆ ก็ตามข้ากลับเมืองหลวงเถอะ!”

พูดจบ จึงหมุนตัวเข้าไปแล้ว

หงเย่มองดูเงาหลังของเขา น้ำเสียงกลับไม่เย็นชาแล้ว “ท่านอยากเรียกให้ข้ากลับไป เช่นนั้นก็พูดตรงๆ จะพูดเยิ่นเย้อมากมายไปทำไมกันล่ะ?”

เหลิ่งจิ้งเหยียนไม่ได้หันกลับ แค่ยกมือขึ้นเล็กน้อย

หงเย่หมุนตัวกลับไปมองดูอะโฉ่ว ค่อนข้างกลัดกลุ้ม “เจ้าดูสิ ก็ไม่ใช่ว่าข้าท่านชายของเจ้าไม่เต็มใจอยู่หนานเจียงเป็นเพื่อนเจ้า จริงๆแล้วมีคนแย่งข้าตั้งมากมาย”

อะโฉ่วมองดูเขาอย่างงงงัน ผ่านไปครู่ใหญ่ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามจริงๆ “ท่านชาย ใต้เท้าเหลิ่งไม่ได้แย่งท่าน เขาเพียงแค่ขี้เกียจจะพูดกับท่าน ท่านไม่เข้าใจหรือเจ้าคะ?”

“เหลวไหล!” หงเย่กวาดตาดูนางแวบหนึ่ง “ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องกลับเจียงเป่ยหรือ? เก็บของกลับไปเถอะ”

“ไม่นะเจ้าคะ ข้าและหมอผีตั้งใจจะเดินเล่นในชายแดนทางใต้ ไม่ได้บอกว่าจะกลับไปเจ้าค่ะ”

“กลับเถอะ กลับไปจัดการเรื่องต่างๆให้เร็วหน่อย จะได้เข้าควบคุมเจียงเป่ย” หงเย่ยกมือขึ้น มุมปากยกขึ้น “ข้าไปเก็บของ เตรียมตัวกลับเมืองหลวงแล้ว”

อะโฉ่วไม่ยอม ไล่ตามขึ้นไปอีก “ท่านชาย ยังไงท่านก็อยู่ต่อเถอะเจ้าคะ ไม่มีท่านอยู่ข้างกาย ข้าไม่คุ้นเคยมาก คนเหล่านั้นก็ไม่รู้ว่าจะปฏิบัติดีต่อข้าอย่างจริงใจหรือไม่ หากว่ารอจนท่านไปแล้ว พวกเขากลับไปเป็นแบบเดิมอีก หรือไม่ยอมรับข้าหมอผีสวรรค์ผู้นี้แล้วจะทำอย่างไรล่ะเจ้าคะ?”

“เช่นนั้นเจ้าก็มาขอพึ่งข้าที่เมืองหลวง” หงเย่เห็นนางเกาะติดแน่นจริงๆ ขมวดคิ้วแล้วกล่าว “อะโฉ่ว เจ้าโตแล้ว ทั้งยังเป็นหมอผีสวรรค์ของเจียงเป่ย เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง จัดการเรื่องราวด้วยตัวเอง หลังจากนี้ ข้าคงจะไม่ได้ดูแลเจ้ามากมายขนาดนั้น เจ้าก็ต้องจัดการปัญหาด้วยตัวเอง เรื่องของทะเลสาบจิ้งยังไม่ได้ข้อสรุปเลยนะ”

“เป็นเพราะทะเลสาบจิ้งนี่เอง” เช่นนี้อะโฉ่วก็เข้าใจแล้ว “มิน่าล่ะท่านถึงได้เกาะติดใต้เท้าเหลิ่ง ที่แท้ก็อยากอยู่ต่อที่เมืองหลวงของเป่ยถังอย่างผ่าเผย ก็ดี เป็นใต้เท้าเหลิ่งที่เชิญท่านกลับไป พวกเขาก็จะไม่คาดเดาท่านมั่วซั่วแล้ว”

“ข้าก็คิดเช่นนี้” หงเย่หมุนตัวไปแล้ว

ก่อนออกเดินทาง พระราชโองการเร่งด่วนจากในเมืองหลวงมาถึง ให้อ๋องชุนนําทัพเดินทางไปช่วยไท่ซ่างหวง

หลังจากอ๋องชุนรับพระราชโองการแล้ว ตกใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงเลยว่าไท่ซ่างหวงจะออกรบด้วยตนเอง ในฐานะหลานชาย เขาละอายใจอย่างเปรียบไม่ได้จริงๆ

อ๋องชุนระดมพลจากสนามฝึกทันที และร่ำลากับหมันเอ๋อ เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ออกเดินทางพร้อมกับพวกเหลิ่งจิ้งเหยียนและหงเย่ ทว่า หลังจากออกเดินทางแล้ว ต่างคนต่างก็มุ่งไปคนละทิศทาง

คนที่เหลิ่งจิ้งเหยียนพาไป ยังมีเรื่องบางอย่างต้องสะสาง ดังนั้น รอบนี้เขาจึงกลับไปที่เมืองหลวงกับหงเย่ก่อน ทั้งสองคนควบม้าเดินไปบนถนนของหนานเจียง ทัศนียภาพของหนานเจียงงดงามเป็นที่สุด แนวเทือกเขาระหว่างทางเชื่อมต่อไม่ขาดสาย แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาระหว่างการเดินทางอย่างช้าๆ สงบและงดงามอย่างอธิบายไม่ถูก

เพราะในเมืองหลวงมีอันตราย ตลอดทางเหลิ่งจิ้งเหยียนจึงไม่ได้ชักช้า รีบเดินทาง กลางคืนค้างที่พักคนเดินทาง หากว่าไปไม่ทันที่พักคนเดินทาง ก็ค้างในป่า หงเย่คิดไม่ถึงว่าเขาที่ดูเหมือนปัญญาชน แม้ว่าจะเคยออกมือครั้งสองครั้งนั้น แต่คิดว่าเขาไม่ใช่คนที่ฝึกฝนวิทยายุทธมานาน เพียงแค่ช่ำชองหนึ่งถึงสองกระบวนท่าเท่านั้น และสามารถทนความลำบากได้เช่นนี้ ก็อดที่จะเลื่อมใสไม่ได้

หงเย่เริ่มจับงานทุกอย่างด้วยตัวเอง เช่นเอาน้ำ ล่าอาหาร ก่อไฟ แม้กระทั่งเห็นใจในความลำบากตลอดทางของเขา หลังจากเผาเสร็จยังส่งของไปถึงเบื้องหน้าของเขาอีกด้วย

ขณะที่กำลังกิน มีงูเขียวไผ่เลื้อยลงมาจากบนต้นไม้เงียบๆ เห็นว่ากำลังจะลงมาบนศีรษะของเหลิ่งจิ้งเหยียน หงเย่กำลังจะออกมือ แต่กลับเห็นเหลิ่งจิ้งเหยียนฉวยเด็ดใบไม้ใบหนึ่งง่ายๆ โบกมือไป ใบไม้นั่นทะลุผ่านหัวงูไปโดยตรง หัวและตัวของงูเขียวไผ่แยกจากกัน ร่วงลงบนพื้น

หงเย่ตะลึงตาค้าง โอ้โห กำลังภายในของเจ้าหมอนี่เก่งกาจขนาดนี้เชียว?

เหลิ่งจิ้งเหยียนฉีกกินปลาเผาต่อเรื่อยๆไม่รีบร้อน ใบหน้าสุขสบายเหมือนดังปกติ