บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1253

นักฆ่ากลุ่มใหญ่ มาถึงเมืองหลวง ในที่สุดก็อดกลั้นไว้ไม่อยู่ ลงมือต่อจวนอ๋องฉู่แล้ว

จวนอ๋องฉู่จัดวางกำลังป้องกันอย่างเข้มงวด บุกรุกเข้าจวนอ๋องฉู่ ก็คือการเสาะหาที่ตายโดยแท้ นักฆ่าทีละกลุ่มทีละกลุ่ม บุกเข้าไปไม่นาน ศพก็ถูกหามออกไป แค่ไม่กี่วัน ในจวนอ๋องฉู่ทิ้งศพออกไปสิบกว่าศพแล้ว

จวนอ๋องฉู่ แทบจะกลายเป็นสนามรบที่ดุเดือดของการสังหารแล้ว

แม้จะบอกว่าไม่มีความคุกคามมากเท่าไหร่ แต่ว่า ในจวนมีพวกเด็กๆและเจ้าแฝด ทั้งยังมีหญิงตั้งท้องอีกสองคน ฆ่าฟันกันทั้งวันก็ไม่ค่อยจะดีนัก ดังนั้นหยู่เหวินเห้าอยากหารือกับหยวนชิงหลิงเล็กน้อย เขาย้ายไปอยู่ที่จวนเหลิ่งสองสามวัน

หยวนชิงหลิงค่อนข้างลำบากใจ ความจริงนางไม่ค่อยอยากให้เจ้าห้าออกไปจากจวนอ๋องฉู่ เขาไม่อยู่ในจวน ประสบกับเรื่องอะไร นางก็ไม่รู้

แต่ว่า มีนักฆ่าบุกรุกเข้ามาในจวนมากขนาดนี้ทุกวัน เจ้าแฝดและพวกเด็กๆมองดูการฆ่าฟัน ก็เหมือนการดูละครเช่นนั้น เกรงว่าดูมากแล้ว จะทำให้พวกเขาคิดว่าการฆ่าฟันเป็นสถานการณ์ปกติ

ก่อนหน้านี้ฉากนั้นในโรงเตี๊ยม จนกระทั่งวันนี้นึกขึ้นมาหยวนชิงหลิงก็ล้วนรู้สึกขนลุกขนชัน

นางจำต้องตกลงเท่านั้น ให้หยู่เหวินเห้าไปอาศัยที่จวนเหลิ่ง แต่ว่า ก็ต้องการให้เขาพาหมาป่าหิมะและเจ้าเสือน้อยไปด้วย

หลังจากหยู่เหวินเห้าออกจากจวนไปในคืนแรก หยวนชิงหลิงพลิกตัวไปมาก็ไม่มีทางจะหลับลงได้ จิตใจร้อนรนเป็นอย่างมาก มักจะรู้สึกว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นเสมอ นางลุกขึ้นมาดื่มน้ำหลายครั้ง ลู่หยาเข้ามาปรนนิบัติ ถามนาง “พระชายารัชทายาท ท่านไม่สบายหรือไม่เพคะ?”

“ข้าไม่เป็นไร แค่เป็นห่วงรัชทายาท” หยวนชิงหลิงนั่งใต้โคมไฟ สามารถมองเห็นใบหน้าที่อิ่มเอิบของตัวเองได้จากในกระจก หลังจากที่ตั้งครรภ์ท้องที่สาม ปริมาณการกินอาหารเพิ่มขึ้น ตัวนางเองก็รู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้นเล็กน้อยแล้ว แต่ว่าตอนนี้ใบหน้านี้ดูแล้วไร้สีเลือด

“รัชทายาทจะไม่เป็นอะไรเพคะ ท่านอย่าได้เป็นกังวลเลย ท่านไม่ได้นอนทั้งคืนเช่นนี้ รัชทายาทรู้จะต้องเป็นห่วงนะเพคะ” ลู่หยาโน้มน้าว

หยวนชิงหลิงพยักหน้า วางแก้วน้ำลงข้างเตียง จากนั้นก็นอนลงไปอีก

เพียงแต่หลังจากที่นอนลงแล้ว อารมณ์ความรู้สึกกลัดกลุ้มใจก็แปรปรวนไม่หยุด นางลุกขึ้นนั่ง กุมแก้วไว้ ดื่มหมดไปในหนึ่งคำ ก็ยังคงรู้สึกว่ามีไฟกำลังแผดเผาอยู่ในจิตใจ เป็นความรู้สึกไม่สบายใจที่อธิบายไม่ออก

ไม่ง่ายที่จะอดทนมาได้ถึงฟ้าสาง นางให้ทังหยางไปจวนเหลิ่งรอบหนึ่งทันที ดูว่าหยู่เหวินเห้าเกิดเรื่องขึ้นหรือไม่

ทังหยางไปด้วยตนเอง กลับมารายงานบอกว่า เมื่อคืนมีนักฆ่าบุกรุกเข้าไปในจวนเหลิ่ง แต่รัชทายาทไม่เป็นไร แค่เผาห้องเก็บฟืนเท่านั้น

หยวนชิงหลิงคิดถึงเมื่อคืนที่จิตใจก็เหมือนดั่งถูกไฟเผาเช่นนั้น ทันใดนั้นจึงรู้สึกไม่สบายใจ “เป็นนักฆ่าวางเพลิงหรือ?”

“น่าจะไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ ไม่รู้ว่าเกิดเพลิงขึ้นโดยไร้ต้นตอได้อย่างไร หลังจากนั้นจึงได้รู้ว่ามีนักฆ่าผู้หนึ่งซ่อนตัวอยู่ในห้องเก็บฟืน นักฆ่าผู้นั้นเป็นผู้ที่ออกมาจากกระดูกมนุษย์หมาป่า ปลอมตัวเข้าไปในจวน หลบอยู่ในห้องเก็บฟืน รอเวลาลงมือ ไหนเลยจะรู้ว่าห้องเก็บฟืนจะเกิดเพลิงขึ้น ประจวบเหมาะกับมีนักฆ่าคนอื่นเข้ามา นักฆ่าของกระดูกมนุษย์หมาป่าผู้นั้นจึงซ่อนตัวไม่อยู่ เปิดเผยตัวออกมา รุมเข้าโจมตีพร้อมกับนักฆ่าอีกผู้หนึ่ง แต่ล้วนถูกสังหารแล้ว พระชายารัชทายาทวางใจได้พ่ะย่ะค่ะ รัชทายาทไม่เป็นอะไรสักน้อยพ่ะย่ะค่ะ”

เป็นไฟอีกแล้ว

หยวนชิงหลิงรู้สึกคอแห้งอย่างฉับพลัน อดเทน้ำอีกแก้วหนึ่ง ทว่าน้ำที่เทออกมามีความอุ่น นางดื่มลงไปก็ไม่ได้รู้สึกว่าสบาย นางถามลู่หยา “น้ำแข็งที่เอามาก่อนขึ้นปีใหม่ยังมีหรือไม่?”

“น้ำแข็ง? ก็เก็บไว้ในคลังน้ำแข็งน่ะเพคะ!” ลู่หยางงงันเล็กน้อยแล้วกล่าว

“เจ้าไปเอามาให้ข้าก้อนหนึ่ง ข้าอยากดื่มน้ำเย็น ข้ากระหายน้ำมาก!”

ทังหยางตะลึงงัน “กระหายน้ำก็ดื่มน้ำสิพ่ะย่ะค่ะ ทําไมถึงต้องดื่มน้ำเย็นล่ะ? นี่อากาศก็ยังไม่ร้อน ไม่จําเป็นต้องดื่มน้ำเย็นนี่พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ได้ ข้าอยากดื่มน้ำเย็น!” เมื่อหยวนชิงหลิงเกิดความคิดเช่นนี้ขึ้น ก็ยิ่งยับยั้งไม่อยู่ บอกให้ลู่หยารีบไปเอาหน่อย

ทังหยางมองดูนางด้วยความสงสัย “อยากกินน้ำแข็งขนาดนั้นเชียวหรือพ่ะย่ะค่ะ? เพียงแต่ กินน้ำแข็งตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ดีต่อกระเพาะนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไร นานๆครั้ง ไม่กลัว” หยวนชิงหลิงกล่าว