บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1281

สีหน้าทั้งสองคนค่อนข้างอึ้ง แทบแยกไม่ออกว่าเป็นความฝันหรือความจริง สายตาเต็มไปด้วยละอองน้ำ

“ทำไมหรือ? พวกเจ้าฝันร้ายหรือ? เมื่อกี้เรียกหาพ่อด้วย” หยวนชิงหลิงรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว โอบกอดเจ้าแฝดสอง กลับพบว่าอุณหภูมิร่างกายของพวกเขาผิดปกติ นางตกใจรีบเอามือแตะหน้าผากของทั้งสองคน

เป็นไข้

“ลู่หยา ฉี่หลอ พวกเจ้าทั้งสองไปต้มน้ำร้อน เรียกแม่นมตื่นขึ้นมา” หยวนชิงหลิงรีบหันไปสั่ง รอหลังจากทั้งสองคนรีบออกไปแล้ว ก็เอากล่องยาออกมา หยิบเอาปรอทวัดไข้มาวัดไข้ให้กับเจ้าแฝดสอง

เมื่อวัดดูแล้ว ไข้สูง 40 องศา หยวนชิงหลิงตกใจอย่างมาก

แม่นมได้ยินว่าเกอเอ๋อเป็นไข้ ก็รีบลุกขึ้นมา พูดอธิบายว่า “ตอนที่นอนลงยังดีๆอยู่เลย ไม่รู้ทำไมถึงได้เป็นไข้ขึ้นมา?”

หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าแม่นมขาวซีด รู้ว่าพวกนางเป็นห่วงเจ้าแฝดสอง และก็กลัวจะถูกนางตำหนิ จึงพูดปลอบว่า “ไม่เป็นไร เด็กเป็นไข้เป็นหวัดเป็นเรื่องปกติ”

“แต่พวกเกอเอ๋อไม่เป็นอะไรมาตลอด ไม่เคยป่วยเลย” แม่นมก็โทษตัวเอง โทษว่าตัวเองดูแลได้ไม่ดี

หยวนชิงหลิงค่อยคิดขึ้นมาได้ว่า นางเป็นแม่ที่สบายมาก ไม่ว่าจะเป็นเจ้าแฝดสองหรือเจ้าแฝดสองสาม ต่างแทบไม่เคยป่วย นอกจากเจ้าแฝดสองเคยตาแดงตอนที่อยู่ในยุคปัจจุบัน นอกนั้นก็ดีทุกอย่าง

นางถามเจ้าแฝดสองว่า “รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ไอไหม? เจ็บคอไหม?”

หัวสมองน้อยๆทั้งสองส่ายพร้อมกัน พร้อมพูดขึ้นว่า “สบายดี”

หยวนชิงหลิงถามแม่นมว่า “ตอนกลางวันมีจาม น้ำมูกไหลไหม?”

แม่นมส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่มี วันนี้ยังเล่นอย่างมีความสุขมาก”

พวกเจ้าแฝดสองสามก็ต่างลุกขึ้นมา ได้ยินว่าน้องชายเป็นไข้ ซาลาเปาพูดขึ้นอย่างแปลกใจว่า “ไม่สบายหรือ? ไม่สบายได้อย่างไร? ข้ายังไม่เคยป่วยเลย”

“ไม่ได้ป่วยนี่” เจ้าแฝดสองส่ายหัวอีก พวกเขาต่างก็ไม่ได้รู้สึกไม่สบายตรงไหน

หยวนชิงหลิงมองดูพวกเขา พร้อมถามขึ้นว่า “เมื่อกี้พวกเจ้าใครฝันไปหรือ? ทำไมถึงได้ยินพวกเจ้าเรียกพ่อ?”

“อืม ฝัน ฝันเห็นเสด็จพ่อ” เจ้าแฝดสองต่างพยักหัว พูดพร้อมต่างก็มองตากัน แล้วก็พูดออกมาพร้อมกันว่า “เจ้าก็ฝันเห็นหรือ?”

หยวนชิงหลิงถามขึ้นอย่างตกใจว่า “ฝันเห็นพ่อเป็นอะไร?”

“ตายแล้ว” หยู่เหวินเย่หลุดปากพูดออกมา

ทุกคนได้ยินเช่นนี้ ตกใจนิ่งอึ้งไป พร้อมรีบพูดว่า “อย่าพูดเหลวไหล อย่าพูดเหลวไหล”

สีหน้าหยวนชิงหลิงขาวซีดขึ้นมาทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “อะไรนะ?”

“แค่ความฝันไม่ใช่ความจริง” แม่นมรีบพูดอยู่ด้านข้าง พร้อมเดินไปประคองหยู่เหวินเย่ เช็ดปากของเขา จากนั้นก็สะบัดมือ เหยียบย่ำพื้นหลายที พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เคยพูด ไม่เคยพูด”

หยวนชิงหลิงใจเต้นถี่รัว ความหวาดกลัวค่อยๆคืบคลานไปถึงก้นบึ้งหัวใจ นางพยายามฉีดยิ้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ความฝันจะเป็นจริงได้อย่างไร?”

หยู่เหวินเย่ล้มนอนบนเตียง หลับตาแล้วก็ลืมขึ้นเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “แต่ในความฝันนี้เหมือนจริงมาก ท่านพ่อโดนคนอื่นฟันด้วยดาบ เลือดไหลออกมามากมาย น่ากลัวมาก”

“ห้ามพูดไปเรื่อย ทำให้แม่ตกใจแย่แล้ว” ซาลาเปารีบเดินมาตบหัวหยู่เหวินเย่หนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดจาไปเรื่อย หากพ่อเป็นอะไรไป ข้าจะฉีกปากของเจ้า”

“เอาล่ะ เอาล่ะ น้องเป็นไข้อยู่” หยวนชิงหลิงตกใจ ซาลาเปาลงมือแรงมาก ตบจนหน้าผากหยู่เหวินเย่แดงไปหมด