บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1282

หยวนชิงหลิงแปลกใจ ลุกขึ้นมาดูหน้าผากของพวกเขาทั้งสองคน พบว่าตรงหว่างคิ้วเหมือนมีรอยบวมเขียว แต่ไม่ค่อยชัด นางยื่นมือกดเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ็บไหม?”

“นิดหน่อย”

หยวนชิงหลิงถามว่า “วันนี้หกล้มหรือ?”

ซาลาเปาที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นว่า “หกล้ม หกล้มเมื่อวาน ตกลงมาจากบนต้นไม้ แม่นมไม่ทันเห็น”

หยวนชิงหลิงหันไปมองซาลาเปา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเห็นแล้วทำไมไม่บอกแม่?”

ซาลาเปาพูดขึ้นว่า “พวกเขาบอกว่าไม่เจ็บ อีกอย่าง พวกเขาจะหายเองในไม่ช้า บาดแผลของพวกเราล้วนหายเองได้ เพียงแค่ช้าเร็วเท่านั้น”

หยวนชิงหลิงกลับขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ล้มเมื่อวาน วันนี้ยังไม่หาย ไม่ นี่ก็เลยเที่ยงคืนแล้ว วันที่สามแล้ว ทำไมยังเจ็บอยู่ล่ะ?”

สีหน้าเจ้าแฝดสองสงบนิ่ง ว่าง่ายอย่างมาก ไม่กล้าพูดอะไร เพียงเอื้อมมือมาถูหน้าผากและหว่างคิ้วเบาๆ

“คงไม่ล้มจนส่งผลกระทบต่อหัวสมองมั้ง?” ในใจหยวนชิงหลิงหนักอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “มีอาการอยากอาเจียนหรือเวียนหัวไหม?”

เจ้าแฝดสองส่ายหัวพร้อมกัน พร้อมพูดขึ้นว่า “แค่เจ็บนิดเดียว”

พลังของพวกเขาทั้งสอง มาจากการรับรู้ของสมอง หากสมองได้รับผลกระทบ ก็อาจจะไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าห้า

หยวนชิงหลิงก็อดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายขึ้นมา นางไม่สามารถตรวจให้กับเจ้าแฝดสองได้ และก็ไม่รู้ว่าเจ้าแฝดสองได้รับบาดเจ็บอย่างไร นอกจากเป็นไข้กับเจ็บนิดหน่อยแล้ว ก็ไม่มีอาการอย่างอื่น แต่ก็กลัวมีเลือดคลั่งในสมอง ตกลงมาจากบนต้นไม้ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย

นางเปิดกล่องยา หยิบยาบำรุงสมองออกมา ให้พวกเขาทั้งสองทานลงไป แล้วก็ถามย้ำอีกว่าไม่สบายตรงไหน แต่ก็ล้วนได้คำตอบว่าไม่มี

จนเมื่อให้พวกเขานอนลงอีกครั้ง หยู่เหวินเย่ค่อยๆพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ท่านแม่ ข้าแค่รู้สึกว่า ตอนนี้หยิบจับของไม่ได้แล้ว”

ประโยคนี้ ทำให้หยวนชิงหลิงตกใจจนลุกขึ้นมานั่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “หยิบจับของไม่ได้? มือเคลื่อนไหวไม่ได้แล้วหรือ?”

นางรีบคว้าจับมือของเขามา พร้อมพูดขึ้นว่า “จับมือของแม่ไว้ เคลื่อนไหวได้ไหม?”

หยู่เหวินเย่จับมือของนางไว้ ข้อนิ้วแข็งแรงดี แต่เขากลับพูดว่า “ไม่ใช่แบบนี้ เป็นแบบนี้”

เขาปล่อยมือหยวนชิงหลิง ค่อยๆยื่นมือออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ดื่มน้ำ”

แก้วน้ำอยู่บนโต๊ะไม่ไกลจากเตียง ไม่ขยับเขยื้อน

เขามองดูหยวนชิงหลิงพร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ เอาไม่ได้”

หยวนชิงหลิงนิ่งมองดูเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “ความหมายของเจ้าก็คือ ไม่สามารถหยิบจับสิ่งของผ่านอากาศได้ใช่ไหม?”

“หัวสมองค่อนข้างวุ่นวาย”

นั่นก็หมายความว่า ไม่สามารถรวบรวมจิต ไม่สามารถใช้พลังจิตควบคุมสิ่งของที่ไม่สัมผัสร่างกาย

“หยู่เหวินหวง เจ้าล่ะ?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น

หยู่เหวินหวงยื่นดวงตาสีดำโตสองข้างออกมาจากใต้ผ้าห่ม พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ มือของข้าก็ขยับไม่ได้”

“ขยับไม่ได้เหมือนหยู่เหวินเย่ หรือขยับไม่ได้จริงๆ?” หยวนชิงหลิงพบว่าค่อนข้างยากที่จะพูดคุยกับพวกเขา

“เหมือนหยู่เหวินเย่” หยู่เหวินหวงพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร

หยวนชิงหลิงอืมหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “นอนเถอะ แต่เดี๋ยวแม่จะเรียกพวกเจ้า พวกจะต้องตอบแม่นะ”

“ท่านแม่ไม่นอนหรือ?” ทังหยวนขยับมา พร้อมถามขึ้น