บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1299

เขาคุกเข่าลง เอาหูแนบบนท้องหยวนชิงหลิง ฟังลูกในท้องเคลื่อนไหว พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ข้ารอคอยการมาของลูกมาก ท้องครั้งนี้ หากเป็นผู้หญิงจริง งั้นก็จะดีสมบูรณ์อย่างมาก”

ลูกในท้องเคลื่อนไหวอยู่หลายครั้ง เหมือนกำลังตอบเขา เขาจึงหัวเราะพร้อมเงยหัวขึ้นมาพูดว่า “ต้องใช่แน่ นางตอบแล้ว”

“อืม ข้าก็คิดว่าเป็นหลายฝูน้อยของเจ้า” หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าแสดงความรังเกียจขึ้นมาทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ข้าคิดดูแล้ว ชื่อหลายฝูน้อยนี้ไม่น่าฟังอย่างยิ่ง ไม่คู่ควรกับลูกสาวของเรา”

“อืม? ตอนนี้เจ้ารู้สึกได้แล้วหรือ?” หยวนชิงหลิงหัวเราะออกมา ตาคิ้วดูเปล่งประกาย เหมือนมีเปลวไฟระยิบระยับอยู่ในนั้น

“รอหลังจากคลอดลูกแล้ว เรื่องตั้งชื่อ ให้ท่านย่าเป็นคนตั้งดีไหม?” หยู่เหวินเห้าพูดเสนอขึ้น

หยวนชิงหลิงกำลังคิดเช่นนี้อยู่พอดี เขาก็คิดเช่นนี้ งั้นก็ถือเป็นเรื่องที่ดีที่สุด

ลมตอนกลางคืนยังคงเย็นอยู่บ้าง ทั้งสองคนนั่งอยู่สักพัก แล้วก็กลับตำหนักเซี่ยวเยว่

ฉี่หลอจุดเทียนไขสีแดงภายในห้อง ส่องสว่างภายในห้องอย่างเลือนราง ยาของหยู่เหวินเห้าจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว วางอยู่บนโต๊ะพร้อมไอร้อนฟุ้งขึ้นมา ยานี้ท่านย่าหยวนเป็นคนจัดให้ พูดย้ำฉี่หลอเป็นพิเศษว่า พี่เขาดื่มก่อนนอน

ยานี้ไม่ใช่ยารักษาบาดแผล เป็นยาบำรุงร่างกาย มีสรรพคุณช่วยให้หลับสบาย ดังนั้นจึงให้ดื่มก่อนนอน

หยู่เหวินเห้ากลัวการดื่มยาขม แต่ความหวังดีของท่านย่า เขาจึงบีบจมูกไว้แล้วก็ดื่มลงไป หลังจากดื่มหมดแล้ว มองดูหยวนชิงหลิงอย่างค่อนข้างแปลกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “มีรสหวานด้วย”

“ก็รู้ว่าเจ้ากลัวคนไง ท่านย่าจึงเลือกผสมยามาเรียบร้อยแล้ว” หยวนชิงหลิงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดมุมปากให้กับเขา

“นางรักและเป็นห่วงข้ามาก” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

“ไม่รักและเป็นห่วงเจ้าแล้วจะไปรักและเป็นห่วงใครล่ะ? เจ้าเป็นหลานเขยของนางนะ” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

“งั้นข้าก็ต้องดีกับเจ้าให้มาก ดีกับนางให้มาก เพื่อตอบแทนความกรุณาที่นางมีให้กับข้า” หยู่เหวินเห้าจ้องมองดูนาง หลังจากรอดพ้นมาจากความตาย เขาก็ให้ความสำคัญกับทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับนาง และก็ชอบมองนางอยู่อย่างนี้ ต่อให้ไม่พูดอะไรก็ตาม

ตอนที่เขาบาดเจ็บสาหัส สติความรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ในหัวสมองของเขา คิดถึงภาพระหว่างพวกเขาที่ผ่านมาหลายปีนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า มีเรื่องเล็กน้อยมากมาย ปกติล้วนจำไม่ได้แล้ว แต่ตอนนั้นกลับปรากฏอยู่ในหัวสมองของเขา เขากลัวว่าตนเองจะตาย แล้วก็ไม่ได้เห็นนางอีก

เขาไม่มีอะไรก็ได้ แต่ไม่มีนางไม่ได้

สองสามีภรรยาเข้านอน ฉี่หลอไม่ได้อยู่เฝ้า ปิดประตูแล้วก็กลับไป

ลมด้านนอกสงบเงียบ ดวงตากะพริบตาอยู่ท้องฟ้ายามค่ำคืน มองดูดูดินแดนอันกว้างใหญ่นี้

พวกไท่ซ่างหวงกำลังเริ่มเคลื่อนขบวนกลับเมืองหลวง ทางด้านเจ้ากรมพิธีการ ก็กำลังเร่งมือเตรียมงานเฉลิมฉลอง หยู่เหวินเห้าไม่สามารถพักผ่อนอยู่ในจวนอย่างสงบ เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากกลับมาถึงเมืองหลวง ก็เริ่มจัดการงานราชการ ตามเหล่าขุนนางมา หารือร่วมกับพวกเขา เรื่องเงินบำนาญสำหรับทหารที่เสียชีวิต

เรื่องนี้เป็นสิ่งเร่งด่วน ครอบครัวของทหารที่เสียชีวิตจะต้องได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม และให้เหล่าขุนนางกับประชาชน จดจำระลึกถึงนักรบที่เสียสละชีวิตเพื่อประเทศชาตินี้ไปตลอด

ส่วนหยวนชิงหลิงกับพี่ชายหยวนและฟางหวู ร่วมกันหารือเกี่ยวกับทะเลสาบจิ้ง นางเอาผลการวิจัยของนางทั้งหมดออกมาให้พวกเขาดู

ยังไงฟางหวูก็เป็นคนฉลาด บวกกับวิธีคิดของหยวนชิงหลิง มีทิศทางที่ชัดเจน ไม่นานก็เจอกฎที่เป็นอยู่ นางเสนอให้ไปทะเลสาบจิ้งสักครั้ง

หยวนชิงหลิงก็กำลังคิดเช่นนี้ และเพื่อไม่เป็นการรอช้า หลังจากรอเจ้าห้ากลับมา นางก็บอกเขาเรื่องที่จะไปทะเลสาบจิ้ง