บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1307

อ๋องหวยตกใจเป็นอย่างมาก “เจรจาเรื่องการแต่งงานแล้ว? พูดแล้วหรือ? เป็นท่านชายตระกูลไหน?”

“ไม่รู้ ข้าไม่ได้ฟังทั้งหมด คนไปๆมาๆ ก็เอะอะเป็นอย่างมาก แต่ข้าเห็นสีหน้าของจวิ้นจู่จิ้งเหอ นางซีดเซียวมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องนี้หรือไม่ นางน่าจะไม่เต็มใจละมั้งเพคะ?” หรงเยว่กล่าว

ในใจของอ๋องหวยรู้สึกว่าไม่ดีแล้ว ท่านพี่สามจะต้องย่ำแย่

นี่คิดก็สามารถคิดได้ว่าท่านพี่สามจะทรมานมากเพียงใด ผู้หญิงที่ตัวเองรัก ต้องแต่งงานกับผู้ชายอื่น มีบุตรกับชายคนอื่น ผ่านไปทั้งชีวิต จะทรมานเพียงใดกันนะ?

“เรื่องนี้ให้ท่านพี่สามรู้ไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่รู้วันนี้ คืนนี้เป็นงานเลี้ยงฉลอง หากว่าเป็นเพราะสภาพจิตใจของเขาพังทลายและทำเรื่องบ้าๆออกมา เสด็จพ่อจะต้องกล่าวโทษเขาเป็นแน่” อ๋องหวยกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“คาดว่าคงไม่พูดแล้วล่ะเพคะ?” หรงเยว่เหลือบมองทางนั้นแวบหนึ่ง ฮูหยินชุยสนทนาอยู่กับฮูหยินไม่กี่ท่าน ไม่รู้ว่าพูดอะไร

“ข้าไปหาท่านพี่ห้าพวกเขา ไม่ว่าอย่างไรก็ตามคืนนี้ก็ต้องให้พวกเขาดูท่านพี่สามดีๆ ทำลายงานเลี้ยงฉลองของเสด็จพ่อ ท่านพี่สามจะถูกลงโทษหนัก!” อ๋องหวยพูดจบ ก็ไปหาหยู่เหวินเห้าทันที

หยู่เหวินเห้าและหยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดของอ๋องหวย ตกใจเป็นอย่างมากเช่นเดียวกัน ข่าวนี้ช่างกะทันหันจริงๆ ตระกูลชุยสามารถเอ่ยถึงเรื่องการแต่งงานของจิ้งเหอต่อหน้าผู้อื่นมากมายในวังได้ ก็เห็นได้ว่าเรื่องนี้โดยมากคือสำเร็จแล้ว มิฉะนั้นจะพูดไม่ได้เด็ดขาด จะทำลายชื่อเสียงของจิ้งเหอ

“ยายหยวน พวกเจ้าไปถามจิ้งเหอดู พวกเราพี่น้องไม่กี่คนจะคอยจับตาดูท่านพี่สาม ไม่ให้เขาเข้าใกล้คนของตระกูลชุย และไม่ให้เขาเข้าใกล้ฮูหยินคนไหน เพื่อเลี่ยงการรับรู้เรื่องนี้” หยู่เหวินเห้ารีบจัดการทันที

ทหารแบ่งเป็นสองทาง

หยวนชิงหลิงไปหาจิ้งเหอทันที เรียกพระชายาซุน พระชายาหวย พระชายาฉี พระชายอานไปด้วย พี่น้องสะใภ้เชื้อพระวงศ์นอกจากภรรยาน้องเก้าหมันเอ๋อและฮูหยินเหยา โดยพื้นฐานล้วนครบแล้ว

หลังจากรวมตัวกันสนทนาไม่กี่ประโยค หยวนชิงหลิงกล่าวเสนอว่า “ฮู่เฟยยังไม่มา ไม่รู้ว่าเจ้าสิบก่อเรื่องหรือไม่ ไม่เช่นนั้นพวกเราไปหานาง และถือโอกาสไปเยี่ยมเจ้าสิบด้วย หนุ่มน้อยนั่น อ้วนท้วนน่ารักเป็นที่สุด”

หรงเยว่คล้อยตามคำพูดของนางทันที “ดีนะเพคะ ข้าก็อยากพูดคุยกับฮู่เฟย ไม่ได้พบนางนานแล้ว ไม่รู้ว่าท้องของนางจะใหญ่กว่าข้าหรือไม่น่ะเพคะ พวกเราไปด้วยกันนะเพคะ”

เดิมทีจิ้งเหออยากบอกว่าไม่อยากไป แต่นางต้านพระชายาซุนไม่ไหว พระชายาซุนดึงข้อมือของนางทันที “ไป ไปด้วยกัน ไม่ง่ายเลยที่จะได้พบเจ้า จะต้องลากเจ้าไปพูดคุยสักครู่หนึ่งถึงจะได้”

จิ้งเหอหัวเราะแล้วกล่าว “ได้ ข้าไป ท่านไม่จำเป็นต้องดึงข้า ฉันเดินเองเพคะ”

พระชายาซุนหึเสียงหนึ่ง “ไม่ดึงเจ้าไว้ ก็รั้งเจ้าไว้ไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าอยู่ในเมืองหลวง ก็ไม่เห็นว่าจะมาหาข้าบ่อยๆ นี่คือใจจืดใจดำมาก”

“คำนี้ท่านพูดกับอ๋องซุนก็ได้แล้ว ทำไมยังกล่าวกับข้าอีกล่ะ?” จวิ้นจู่จิ้งเหอเดินกับนางไปพลาง หยอกล้อไปพลาง

พระชายาซุนได้ยินนางพูดถึงอ๋องซุน ก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ หันกลับไปมองหยวนชิงหลิง “เมื่อครู่ขณะที่น้องห้าพูดอยู่บนเวที เจ้าไม่ได้เห็นท่าทางที่อ้วนแทบตายนั่นของเขา เพ่งมองน้องห้าอยู่ตลอด บอกว่าน้องห้าผ่าเผยห้าวหาญ อิจฉาเป็นอย่างมาก”

หยวนชิงหลิงหัวเราะแล้วหัวเราะอีกอย่างใจลอย “ใช่หรือ? ท่านพี่รองก็ผ่าเผยเป็นอย่างมากนะ.......อ้วนอย่างผ่าเผย!”

“ท่านอย่าพูดเช่นนี้เชียว หากท่านบอกว่าเขาผ่าเผยน่ามอง คืนนี้จะต้องกินไม่หยุดหย่อนเป็นแน่ อีตานี่ ข้านับว่ายอมเขาแล้ว พร่ำบ่นว่าตัวเองอ้วน แล้วก็ควบคุมปากของตัวเองไม่ได้อีก ไม่เคยพบเห็นคนที่ขัดแย้งกันเช่นนี้มาก่อน”

“ท่านก็อย่าว่าเขาบ่อยๆล่ะ เขาพร่ำบ่น ท่านฟังไว้ก็ได้ ท่านเยาะเย้ยท่านพี่รองทุกครั้ง ไม่ดีเพียงใด!” หยวนชิงหลิงกล่าว