บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1310

ในใจของเขาเหมือนดั่งภูเขาพังทลายลงมา ตั้งแต่ต้นจนจบยังยืนหยัดรักษารอยยิ้มบนใบหน้านั่นไว้ ข้างหูของเขามีเสียงอึกทึกครึกโครม สักประโยคหนึ่งเขาก็ฟังไม่ชัดเจน เพียงแต่สิ่งที่หวาดหวั่นมาตลอดในที่สุดก็เกิดขึ้นแล้ว

แต่ดีที่ เขาได้เตรียมทำใจมาก่อนแล้ว เขาคิดมาก่อนหลายครั้ง สักวันหนึ่งนางต้องแต่งงานกับชายผู้อื่น เขาควรจะมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างไร ทำท่าทีอะไร

“ท่านพี่สาม เสด็จพ่อดื่มอวยพร!” เป็นเวลานาน ข้างหูเสียงของหยู่เหวินเห้าดังมา เขาเอียงศีรษะมองดูสีหน้าที่เป็นกังวลของหยู่เหวินเห้า เขาจึงยกเหล้าขึ้นเหมือนเครื่องจักร มองไปทางเสด็จพ่อ

เสด็จพ่อกำลังตรัส บนใบหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี เขาก็ยิ้มตาม เสด็จพ่อยกดื่มหมดแก้ว เขาก็ดื่มแล้ว เหล้าแสบคอไร้ที่เปรียบ สำลักเข้าในลำคอ เขารู้สึกว่าถึงอกถึงใจอย่างที่สุด

ทุกคนล้วนหัวเราะ ปีติยินดีเป็นที่สุด เขามองไปทางจิ้งเหอ มุมปากของนางก็แขวนด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย นางก็มีความสุขมาก

วันนี้เป็นวันที่ควรค่าการแก่การยินดีจริงๆ ดังนั้นขุนนางและครอบครัวฮูหยินล้วนสามารถนั่งอยู่ในตำหนักได้เป็นกรณีพิเศษ นางดูมีความสุขมากจริงๆ ตอนที่นางหัวเราะขึ้นมาช่างน่ามองจริงๆ นางควรจะหัวเราะให้มากกว่านี้สักหน่อย หวังว่าคนที่นางแต่งงานด้วยหลังจากนี้ จะสามารถทำให้นางมีความสุขตลอดไปได้

ทำไมเขาไม่ตายในสนามรบ? เขาควรจะถูกศัตรูฟันให้ตาย

ในสมองคิดอย่างมั่วซั่ว กรอกเหล้าลงไปทีละแก้วทีละแก้ว ความสามารถในการกินเหล้าของเขาดีมากมาตลอด ลงท้องไปไม่กี่แก้ว ก็รู้สึกว่าความเมาขึ้นสมอง เขาไม่กล้าดื่มมากแล้ว กลัวว่าจะยั้งสติไม่ได้ เขามักจะควบคุมตัวเองไม่ได้เสมอ เคยเสียเปรียบเพราะเมา เขาต้องควบคุมตัวเองให้ดี

เขาก็สามารถควบคุมตัวเองไว้ได้ เพราะเขาเคยทำการคิดคาดเดาเป็นพันครั้งมาก่อน สามารถรับได้

หยู่เหวินเห้าจับตาดูเขาอยู่ตลอด เกรงว่าเขาจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น โชคดีที่เขานั่งอย่างมั่นคงดั่งภูเขา และไม่ได้กรอกเหล้าต่อ เพียงแค่ค่อยๆจิบทีละอึกทีละอึก เห็นได้ว่าเขามีวุฒิภาวะขึ้นมากจริงๆ

งานเลี้ยงฉลองครั้งนี้ เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะยินดี ในสถานการณ์ที่ดื่มเหล้ากันอย่างครึกครื้น ทุกคนต่างเมามาย เขาก็เมาไปครึ่งหนึ่งแล้ว

หลังจากงานเลี้ยง ทุกคนก็ค่อยๆขอตัวแยกย้ายกันไป งานเลี้ยงดื่มฉลองค่อยๆจบลงและถูกเก็บออกอย่างรวดเร็ว เขาเห็นนางจากไปแล้ว เขาก็ยืนขึ้นตามหยู่เหวินเห้าอย่างทื่อๆ ร่างกายโซเซ จากนั้นก็ถูกหยู่เหวินเห้าพาออกจากตำหนักมิงทันที

“ข้าไม่เป็นไร!” เขาหันกลับไปพูดกับหยู่เหวินเห้า

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างราบเรียบ “คืนนี้ไม่ต้องกลับไปแล้ว ไปที่จวนอ๋องฉู่เถอะ”

“ไม่ไป!” เขาดิ้นหลุดจากมือของหยู่เหวินเห้า เห็นพระชายารัชทายาทหยวนชิงหลิงสาวเท้ามาอย่างรวดเร็ว นางหอบท้องใหญ่เดินทาง ท่าทางดูตลกมาก เหมือนหมีโง่ เขาก็หัวเราะแล้ว

แววตาของหยวนชิงหลิงเต็มไปด้วยความจนใจ “ท่านพี่สาม นางไม่ได้แต่งกับผู้ใด นางแต่งงานกับเทพสงคราม แต่งงานกับท่านในอดีต ใช้ทั้งชีวิตเฝ้ารักษาความทรงจำครั้งแรกสุดของพวกท่าน”

อ๋องเว่ยหายใจลึกๆเฮือกหนึ่ง จึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบที่โจมตีมา เขาส่ายหน้า สีหน้าซีดเผือดฉับพลัน “ไม่ ข้ายอมให้นางแต่งงานแล้ว”

หยู่เหวินเห้ายังไม่รู้เรื่องนี้ เมื่อได้ยินยายหยวนพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกเป็นทุกข์ใจเล็กน้อย จริงๆเลย ทั้งสองคนล้วนดื้อรั้น

อ๋องเว่ยโซซัดโซเซจากไปแล้ว หยู่เหวินเห้ารีบเรียกกู้ซือให้หาคนไปส่งเขากลับจวน ตอนนี้กู้ซือก็พักพอดี จึงพาเขาไปส่งด้วยเสียเลย

ทุกคนออกจากวังไป ชั่วขณะนั้นล้วนไม่รู้ว่าจะพูดอะไร การตัดสินใจของจิ้งเหอ โหดร้ายมาก

แต่ว่า ใครจะสามารถก้าวก่ายได้ล่ะ? ใครจะสามารถไปพูดว่าไม่ได้ล่ะ?

วันรุ่งขึ้นกู้ซือมาถึงจวนอ๋องฉู่ตั้งแต่เช้าตรู่ บอกว่าให้อ๋องเว่ยกินยาบางแล้ว ให้เขานอนสองวัน