บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1309

หลังจากออกจากที่ฮู่เฟย จวิ้นจู่จิ้งเหอเรียกหยวนชิงหลิงไว้ อยากจะคุยกับนางเป็นการส่วนตัวสักหน่อย

หยวนชิงหลิงพานางไปที่ตำหนักด้านข้างของตำหนักหวงกุ้ยเฟย หลังจากยกน้ำชาให้แล้ว ก็หลบออกไปทางซ้ายขวา สนทนาเพียงลำพังกับนาง

จวิ้นจู่จิ้งเหอมองดูนาง กล่าว “พระชายารัชทายาท ในบรรดาพวกผู้หญิงเราทั้งหลายนี้ ความคิดของท่านเปิดกว้างเป็นที่สุด และทะลุปรุโปร่งที่สุด ข้าคิดว่าท่านน่าจะเข้าใจข้า”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “ข้าคิดว่า ข้าเข้าใจ”

จวิ้นจู่จิ้งเหอถือถ้วยชา หมุนไปมาในอุ้งมือช้าๆ กล่าวเบาๆ “อันที่จริงช่วงก่อนหน้านี้ ในครอบครัวได้เจรจาเรื่องการแต่งงานให้ข้า ข้าเกือบจะเห็นด้วยแล้ว เพราะว่าข้าอยากจบวันคืนเช่นนั้นแล้วจริงๆ แต่นาทีนั้นที่ข้ากำลังจะตอบตกลงออกมาจริงๆ ในใจของข้าก็ต่อต้านอย่างบ้าคลั่ง ข้าทำเช่นนี้ไม่ได้ จริงๆในใจของข้ามีคนอยู่ผู้หนึ่ง ข้าจะสามารถหลอกตัวเองได้อย่างไร? ดังนั้นในที่สุดข้าก็ไม่ได้ตกลง ข้ารู้ว่าเขากำลังรอข้า แต่ข้ากลับไปอยู่กับเขา ทุกวันจะต้องเป็นความทรมานอย่างแน่นอน พวกเราไม่สามารถเป็นสามีภรรยากันได้ ก็เช่นนี้ ข้าแต่งงานกับคนผู้นั้นที่ข้าอยากแต่งงานด้วย ความทรงจำจะไม่ถูกคนพรากไป ข้าแต่งงานกับเขาที่อยู่ในช่วงเวลาที่ดีที่สุด จิตใจของข้ารู้สึกมั่นคง ข้าคิดว่าการตัดสินใจของข้านั้นถูกต้อง พระชายารัชทายาท โดยปกติแล้วท่านพี่สะใภ้รองจะฟังท่าน ประเดี๋ยวท่านไปเกลี้ยกล่อมนาง อย่าให้นางเป็นกังวลใจเพราะข้าอีก”

หยวนชิงหลิงมองดูนาง กล่าวว่า “ท่านคิดว่าทำเช่นนี้ ดีต่อตัวเอง เช่นนั้นผู้ใดก็ไม่มีทางจะก้าวก่ายการตัดสินใจของท่านได้ สำหรับท่านพี่สะใภ้รอง ประเดี๋ยวข้าจะเกลี้ยกล่อมนาง แต่ข้าคิดว่าหากท่านไม่อยากให้นางเป็นห่วงท่าน เช่นนั้นท่านก็ต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เห็นรอยยิ้มของท่าน ข้าเชื่อว่าได้ผลกว่าการที่ข้าพูดเป็นพันประโยคทั้งสิ้น”

“ข้าพยายาม พยายามมาตลอด ดีเป็นอย่างมากแล้ว หลังจากที่ข้าทำการตัดสินใจออกมา ในใจสงบลงเป็นอย่างมาก” นางกล่าว

“แต่ท่านดูแล้วซีดเซียวมาก” หยวนชิงหลิงมองใบหน้าของนาง แป้งเครื่องแต่งหน้าล้วนไม่สามารถปิดบังความซีดขาวได้ ยังคงทะลุออกมาอยู่เล็กน้อย

จิ้งเหอหัวเราะแล้ว ยื่นมือไปลูบใบหน้าที่ซูบผอมของตัวเอง “ไม่กี่วันนี้ผ่านมาได้ไม่ดีจริงๆ ในครอบครัวคัดค้าน พูดเกลี้ยกล่อมหลายคราว ใช้ความรู้สึกทำให้คนหวั่นไหวใช้เหตุและผลทำให้คนเข้าใจ แต่ดีที่ ล้วนถูกข้าพูดจนยอมทีละคนแล้ว ในที่สุดพวกเขาก็เคารพและเห็นด้วยกับทางเลือกของข้า”

คำนี้ พูดได้อย่างสบายๆ แต่คิดว่าในการปฏิบัติจะต้องลำบากเป็นที่สุดแน่

นางต้องการช่องว่าง ใช้ชีวิตที่ตัวเองอยากใช้ ไม่ต้องแบกรับความเป็นห่วงเป็นใยและความสงสารของผู้ใด

อันที่จริงหยวนชิงหลิงได้เปลี่ยนจุดยืนและไตร่ตรองครู่หนึ่ง ก็เข้าใจการเลือกของนาง บางที หากนางเป็นจิ้งเหอ ก็จะทำนี้ แต่งงานกับคนที่นางเคยรักผู้นั้น ใช้ทั้งชีวิตอย่างมีความสุขสงบภายใต้จินตนาการของตนเอง นี่เป็นวิธีปรับความเข้าใจกับตัวที่ดีที่สุด

ไม่ทรยศหัวใจตัวเอง และไม่ได้ฝืนใจตัวเองไปแต่งงานกับคนผู้หนึ่งที่นางไม่ชอบ

นางกุมมือของจิ้งเหอ กล่าวเบาๆ “อื้ม เช่นนี้ดีมาก ข้าสนับสนุนท่าน”

จิ้งเหอกุมมือนางคืน โล่งใจเล็กน้อย หัวเราะแล้ว รอยเขียวช้ำใต้ตาถูกรอยยิ้มชะให้จางไป คิ้วกับตาโค้งขึ้ง “ท่านเป็นคนแรก คนที่สนับสนุนข้าอย่างจริงใจ ข้าต้องการการสนับสนุนเช่นนี้ยิ่งนัก ขอบคุณท่าน”

หยวนชิงหลิงหัวเราะแล้ว “หลังจากนี้ ทุกคนจะสนับสนุนท่านทั้งหมด”

“อื้ม ข้าเชื่อว่าจะเป็นแบบนั้น!” ทั้งร่างของจิ้งเหอราวกับว่าเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอีกครั้ง นัยน์ตาลุกโชนไปด้วยความสนุกต่อการใช้ชีวิต

พระชายาซุนทางนั้น ยังคงรู้สึกกระอักกระอ่วน ในงานเลี้ยงฉลอง มองเพียงจิ้งเหออยู่ตลอด ในจิตใจของนางซับซ้อนมาก เพราะนางคิดว่าความสุขของหญิงผู้หนึ่งคือการหาบุรุษผู้หนึ่งที่เชื่อถือได้พึ่งพาได้รักได้ใช้ทั้งชีวิตไปทั้งชีวิต

นางอดไม่ได้แล้วจริงๆ ถือโอกาสที่งานเฉลิมฉลองยังไม่เริ่ม เรียกหยวนชิงหลิงออกไป แล้วบ่นระบายกับหยวนชิงหลิง “มีลูกสาวตระกูลสูงศักดิ์ทำเช่นนี้ที่ไหนกัน? ผู้หญิงเหล่านั้นที่แต่งงานกับเทพบุปผาเทพงูอะไรนั่น ล้วนเป็นพวกที่แต่งออกไปไม่ได้เอง และไม่อยากทำให้ผู้อื่นวิพากษ์วิจารณ์ จึงใช้เหตุนี้เป็นข้ออ้าง เพื่อทำให้ความปรารถนาที่อยากจะแต่งงานของตัวเองสมหวัง นางไม่ได้จำเป็นต้องทำเช่นนี้”

“นางสบายใจ นี่ก็เพียงพอแล้ว!” หยวนชิงหลิงลากนางเดินไปทางด้านนอก กำชับเบาๆ “หากท่านเป็นห่วงนางจริงๆ รักใคร่นาง ก็ต้องเคารพการเลือกของนาง หากว่าท่านไม่เคารพการเลือกของนาง แล้วจะขอให้นางเห็นด้วยกับนิยามที่ท่านเรียกว่าความสุขได้อย่างไรล่ะเพคะ? และท่านก็คิดว่าเมื่อนางจะแต่งงานจริงๆ ท่านก็จะคัดค้านเช่นกัน อย่าย้อนแย้งกันเพียงนี้ ปล่อยให้นางใช้ชีวิตอย่างอิสระ ไม่ดีหรือ?”