บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1326

หยู่เหวินเห้ารออยู่ในจวนประมาณสองชั่วยามซาลาเปาถึงตื่น

เนื่องจากเวลาเดินพร้อมกัน ไม่ทำลายกฎเหล็กใดๆ ดังนั้นซาลาเปาไปทางนั้นสองชั่วยาม ที่นี่ก็ผ่านไปสองชั่วยามเช่นกัน

รอจนเขาตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็สลัวแล้ว

“เป็นอย่างไรบ้าง? ถามได้หรือไม่?” หยู่เหวินเห้าพยุงเขาขึ้นมาถาม

ซาลาเปาปีนลงเตียงหาเครื่องเขียนทันที “หม่อมฉันจำได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ กลัวว่าท่านพ่อจะจำไม่ได้ หม่อมฉันจะเขียนให้ท่าน”

“ได้ สวีอี สวีอี!” หยู่เหวินเห้าวิ่งออกไปหาสวีอีทันที ให้เขาไปเอาเครื่องเขียนมา

สวีอีพลันวิ่งปรี่ หยิบเครื่องเขียนมาแล้วก็เริ่มฝนหมึก ซาลาเปากางกระดาษออก แล้วเขียนบนกระดาษ “บัวหิมะ โสมพันปี เทียนฉี เถ้าตะขาบ ดีงูแดง ซูมู่ เชียะเจียก พิษคางคก รังผึ้ง เออเจียว แมลงป่องเลือด ดอกเหออีฮวน หนิวซี หญ้าโท่วกู่ หญ้าเอ็นยืด ดอกคำฝอย ตู๋หัว พิมเสน...”

สูตรยานี้รวมแล้วมีสมุนไพรถึงสิบแปดอย่าง แต่สุดท้ายยังขาดกระสายยาอีกอย่างหนึ่ง

“นี่ก็คือวัตถุดิบยาทั้งหมดของยาเม็ดจื่อจินหรือ?” หยู่เหวินเห้ามองพลางถาม แม้จะมีราคา แต่ยาพวกนี้ก็ไม่ถือว่าหายากมาก

ทว่าซาลาเปากลับให้สวีอีออกไปก่อน แล้วค่อยกระซิบเอ่ย “ท่านพ่อ สูตรยาเม็ดจื่อจินซับซ้อนกว่านี้เยอะพ่ะย่ะค่ะ แต่แค่เติมกระสายยาอีกอย่างหนึ่งลงไป ผลลัพธ์ก็จะใกล้เคียงกับยาเม็ดจื่อจิน”

หยู่เหวินเห้าเห็นเขาไล่สวีอีออกไป จึงอดสงสัยไม่ได้ “กระสายยาอะไรถึงขนาดให้อาสวีอีเจ้ารู้ไม่ได้?”

ซาลาเปากระซิบ “เลือดสดของหมาป่าหิมะพ่ะย่ะค่ะ ท่านอาสวีอีละโมบ หากเขารู้ว่าเลือดของหมาป่าหิมะมีค่ามาก เขาต้องเอาหมาป่าหิมะไปขายแน่พ่ะย่ะค่ะ”

ก็จริง

แต่พอหยู่เหวินเห้ารู้ว่าต้องใช้เลือดของหมาป่าหิมะ ก็อดขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้ “ต้องใช้เลือดหมาป่าหิมะ? เช่นนั้นมิต้องทำร้ายมันตัวหนึ่งเลยหรือ? ต้องใช้เท่าไร? ถ้วยหนึ่งพอหรือไม่?”

ว่าแล้วก็ชักกระบี่ออกมา

ซาลาเปาตกใจหนัก รีบเอ่ย “ไม่ต้องเยอะพ่ะย่ะค่ะ ต้มยาเสร็จแล้วก็ใส่ลงไปสองหยดก็พอ แต่ต้องเป็นเลือดสด ตอนจะดื่มแล้วค่อยใส่ลงไปพ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ เช่นนั้นก็ได้!” หยู่เหวินเห้าวางใจ

หมาป่าหิมะที่ชันหูฟังอยู่ด้านนอกก็วางใจด้วยเช่นกัน

“จะรอช้าไม่ได้ ต้องเข้าวังเดี๋ยวนี้!” หยู่เหวินเห้าหยิบสูตรยา แล้วเหน็บซาลาเปาอีก “ไปด้วยกัน มิเช่นนั้นหมาป่าหิมะไม่เชื่อง มันเชื่อฟังแต่เจ้า”

ซาลาเปาถูกเหน็บแนวนอนอยู่ใต้รักแร้ของเขา อึดอัดมาก ตามการแกว่งของการย่างก้าว ศีรษะของเขาก็เลือดคลั่ง ส่งเสียงต่อต้านออกมาอย่างอ่อนโรย “ท่านพ่อ ที่จริงหม่อมฉันก็มีขาพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าวางเขาลง “ยาพวกนี้ อะไรนี่ไม่ใช่ความถนัดของข้า ข้าดูจนมึนไปหมด ร้อนใจไป”

ซาลาเปาแสดงออกว่าเข้าใจ เรียกหมาป่าหิมะ สองพ่อลูกออกจวนไปด้วยกัน