บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1332

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองใบหน้าบอบช้ำและความสะเทือนใจของนาง หวงกุ้ยเฟยในความทรงจำเขา เคยโอหังตัวเป็นหนามเช่นนี้ที่ไหน? เขาชะงักงันไม่รู้จะมีปฏิกิริยาอย่างไรชั่วขณะ เรื่องที่เกิดขึ้นในไม่กี่วันนี้ทำให้เขารู้สึกว่าตนเป็นผู้ที่ญาติมิตรหนีหาย

ครู่หนึ่งแล้วเขาจึงส่ายหน้า “เจ้าไม่ควรคาดเดาข้าเช่นนี้ ข้ามิใช่คนเช่นนั้น เจ้าน่าจะเข้าใจข้าดีที่สุด เจ้าน่าจะรู้จักข้าดีที่สุด”

“เช่นนั้นฝ่าบาทก็ต้องเข้าใจหม่อมฉันดีที่สุดเช่นกัน” หวงกุ้ยเฟยเชิดคางเล็กน้อย ใบหน้าเศร้าหมองและสิ้นหวัง “ปองร้ายทายาทมังกรคำนี้ ทำให้หัวใจหม่อมฉันดั่งมีดกรีด เมื่อก่อนฝ่าบาทเคยตรัสถามหม่อมฉันว่าใส่ใจที่ทรงโปรดปรานฮู่เฟยคนเดียวหรือไม่ ฝ่าบาทยังทรงอยากมาตรัสถามประโยคนี้กับหม่อมฉัน หม่อมฉันดีใจมากเพคะ แต่หม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาทมิสู้ตรัสถามนางสนมวังหลังคนอื่นๆ แล้วยังหญิงงามที่เพิ่งเข้าวังอีก จวบจนวันนี้ยังคงอ้างว้าง แม้แต่พระพักตร์ก็ยังไม่เคยเห็นสักครา สภาพเช่นนี้ หม่อมฉันมิกล้าเสี่ยงจริงๆ เพคะ ให้พระชายารัชทายาทมารักษาครรภ์ของฮู่เฟย แม้นการแพทย์ของพระชายารัชทายาทจะสูงส่ง แต่ขนาดหมอหลวงยังไม่มีความมั่นใจสักนิด เช่นนั้นพระชายารัชทายาทมีศาสตร์หวนชีวิตหรือ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเอ่ย “ถึงเป็นเช่นนี้ แต่ฮู่เฟยก็เชื่อเจ้าขนาดนี้ เจ้าน่าจะคิดเพื่อนางบ้าง แต่เจ้ากลับปล่อยให้เด็กในท้องนางมีอันเป็นไปก็ไม่ยอมให้หมอหลวงขอโองการเรียกตัวพระชายารัชทายาท เจ้าทำให้ข้าผิดหวังนัก”

หวงกุ้ยเฟยย่อตัวคำนับ ความแน่วแน่และความแข็งกระด้างในดวงตาค่อยๆ แตกออกเป็นเสี่ยง “ทำให้ฝ่าบาททรงผิดหวัง หม่อมฉันของอภัยเพคะ หม่อมฉันโต้เถียงฝ่าบาท ล่วงเกินฝ่าบาท มุทะลุสิ้นความดีงาม ไม่อาจเป็นตัวอย่างของวังหลัง และไม่เหมาะดูแลวังหลังด้วย หม่อมฉันจะย้ายไปอยู่ตำหนักฉางเหมิน และจะไม่ออกมาอีก ฝ่าบาทมิจำเป็นต้องอภัยโทษเพคะ!”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเดือดดาล “สายใยยี่สิบกว่าปี เจ้าต้องบีบคั้นข้าเช่นนี้ให้ได้ใช่ไหม?”

หวงกุ้ยเฟยเงยหน้ามองเขา รอยยิ้มเย็นชาเล็กน้อยค่อยๆ คลี่ออกที่ริมฝีปาก “สายใยยี่สิบกว่าปี ทั้งยังตบหม่อมฉันเพราะคำพูดประโยคเดียว พระชายารัชทายาทกับราชวงศ์ มิได้มีสายใยยี่สิบกว่าปี หม่อมฉันแน่ชัดว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดเพคะ”

นางย่อคำนับ สุดท้ายปิ่นปักผมก็หลุดออก เส้นผมยาวทิ้งตัวลงราวกับน้ำตก ใบหน้าที่ถูกบดบังครึ่งหนึ่งและน้ำตาที่เป็นประกายอยู่ในกระบอกตา

หมุนตัว พยายามทำให้ฝีเท้าตัวเองดูมั่นคงเหมือนปกติ เขาถามว่าสนใจที่เขาโปรดปรานฮู่เฟยคนเดียวหรือไม่? นางสนใจแล้วเขาจะไม่โปรดปรานหรือ? นั่นเป็นไปไม่ได้ คำตอบที่เขาต้องการก็คือไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ นั่นคือคำตอบที่เขาต้องการ

วังหลังมีนางสนมมากมายเพียงนี้เขาไม่ถาม แต่กลับถามนางเพียงคนเดียว นั่นเพราะเขารู้ว่านางต้องให้คำตอบที่เขาต้องการแน่ ด้วยเช่นนี้จะได้ไม่รู้สึกผิด!

“นี่ข้าทำอะไรผิดกันแน่?” ฮ่องเต้หมิงหยวนมองแผ่นหลังนางที่จากไปไกล จิตใจเกิดโทสะและความฉงน อดถามอย่างเย็นชาเป็นไม่ได้

หวงกุ้ยเฟยหยุดฝีเท้า บางคำพูด หากไม่พูดก็อาจไม่มีโอกาสได้พูดอีก นางเอ่ย “ฝ่าบาททรงผิดอะไร? มิมีเพคะ มนุษย์ล้วนเห็นแก่ตัว ปกป้องคนนั้นที่ตนรัก นั่นเป็นสัจธรรม แต่ฝ่าบาทเพคะ บางคนก็ถูกลิขิตให้ไม่มีสิทธิ์รักคนคนเดียวโดยไม่สนใจสิ่งใด เพราะผู้หญิงเหล่านี้ในวังหลังก็มีชีวิตเช่นกัน มีรัก โลภ โกรธ หลง พวกนางก็มีทั้งชีวิตที่ต้องผ่าน ทว่าแต่ละวันของพวกนาง ทรงเคยคิดไหมเพคะ? ในวังลึกนี้ เวลาเชื่องช้าจนแทบจะหยุดนิ่ง”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเม้มริมฝีปากแน่น จ้องหวงกุ้ยเฟยหันตัวจากไป

เมื่อเขาหันกลับมาก็เห็นฮู่เฟยยืนอยู่ปากประตูตำหนัก สองมือยันอยู่ข้างประตู เส้นผมยาวถูกสายลมพัดจนยุ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา มีความโกรธและมีความผิดหวัง แต่มีความเจ็บปวดและรู้สึกผิดมากกว่า

“ทรงตบนางหรือเพคะ?” ริมฝีปากฮู่เฟยสั่นระริก

“เจ้าออกมาทำไม? รีบกลับไปเร็ว!” นัยน์ตาเขาเขม็ง สาวเท้าเร็วยื่นมือมาจะพยุงนาง

ฮู่เฟยผลักเขา น้ำตากลิ้งลงจากใบหน้าเย็นเฉียบ “ทรงตบนาง!”