บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1333

คำพูดนี้ของย่าหยวนไม่เปิดให้เขาแก้ต่างว่าตนลำเอียงหรือไม่ โดยรวมแล้วเป็นการระบุความผิดเขาก่อนที่จะวิเคราะห์

ฮ่องเต้หมิงหยวนมีความฉงนอยู่ในดวงตา มองย่าหยวน “โปรดบอกรายละเอียด!”

ย่าหยวนเอ่ยปากด้วยความเมตตา “ข้าน้อยถือความที่กินเกลือมาหลายปี ปากตรงไม่เกรงใจ ขอฝ่าบาทโปรดอภัยโทษให้ข้าน้อยด้วยเพคะ องค์รัชทายาทเป็นเจ้าคน เป็นโอรสของพระองค์ พระองค์ให้เขาลำบากเสียเปรียบบ้าง ทุกคนอย่างมากแค่สงสารเท่านั้น ไม่กล้าเอาความกับพระองค์ เพราะทุกคนเข้าใจว่าทรงเป็นพระบิดา ทรงหวังดีกับเขาแน่ แต่ครั้งนี้ผู้ที่ทรงทำร้ายคือองค์ไท่ซ่างหวงกับโสวฝู่ฉู่ พวกเขาทั้งสองตรากตรำเพื่อแผ่นดินเป่ยถังจนผมขาวโพลน และที่ผิดที่สุดก็คือทรงดึงท่านหญิงฮู่เฟยกับองค์ชายสิบมาเกี่ยวข้องด้วย ตอกย้ำความลำเอียงของพระองค์ต่อหน้าองค์ไท่ซ่างหวงอีกครั้ง เพราะเรื่องหัวเมืองที่องค์ไท่ซ่างหวงตรัสกับพระองค์เป็นเรื่องบ้านเมือง เป็นแผนการในอนาคตอีกยี่สิบสามสิบปีของเป่ยถัง ส่วนพระองค์กลับมองว่าจะให้องค์ชายสิบน้อยหน้ามิได้ ที่ทรงตรัสเป็นเรื่องในครอบครัว เพื่อเรื่องในครอบครัวละเลยเรื่องบ้านเมือง หากเปลี่ยนสถานะ ทรงอยู่ในตำแหน่งขององค์ไท่ซ่างหวง แล้วองค์รัชทายาทอยู่ในตำแหน่งของพระองค์ พระองค์จะทรงคับใจที่ไม่เป็นดังประสงค์หรือไม่เพคะ? ต้องเข้าพระทัยว่าพระองค์นอกจากจะเป็นฮ่องเต้ของฮู่เฟยแล้ว ทรงยังเป็นฮ่องเต้ของคนใต้หล้าเช่นกัน”

ฮ่องเต้หมิงหยวนชะงักงันมองนาง “ว่าต่อไป!”

ย่าหยวนเอ่ย “ทรงตรัสว่าองค์ไท่ซ่างหวงลำเอียง โปรดแต่องค์รัชทายาท ไม่โปรดองค์ชายสิบ นั่นเพราะพระองค์เห็นองค์ไท่ซ่างหวงเป็นคนชราในครอบครัว แต่โดยมากแล้วพระองค์อยู่ในฐานะไท่ซ่างหวงของเป่ยถัง ดังนั้นขณะที่องค์ไท่ซ่างหวงกับหารือเรื่องบ้านเมืองกับพระองค์ ก็ทรงอยู่ในฐานะพระบิดาเช่นเดียวกับพระองค์ กับพระนัดดาทั้งสอง ก็ทรงทอดพระเนตรแต่ผลประโยชน์ในภายภาคหน้าของเป่ยถังเท่านั้น สำหรับเรื่องส่วนตัว เวลาที่มิได้หารือเรื่องบ้านเมือง องค์ไท่ซ่างหวงทรงปฏิบัติมิดีกับองค์ชายสิบหรือไม่เพคะ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนไตร่ตรอง “หากไม่พูดถึงเรื่องนี้ ก็มิได้ทำมิดีจริงๆ เพียงแต่...”

ย่าหยวนยิ้มเล็กน้อย “เพียงแต่มิได้ปฏิบัติเป็นพิเศษ มิได้โปรดเป็นพิเศษใช่หรือไม่เพคะ? เพราะทรงให้ความสำคัญกับฮู่เฟยและองค์ชายสิบ ดังนั้นจึงคิดว่าผู้อื่นก็ควรเอาใจพวกเขาแม่ลูกด้วย พระองค์ถึงจะพอพระทัย ที่จริงจุดนี้ข้าน้อยเข้าใจได้เพคะ ข้าน้อยรักองค์รัชทายาทมากกว่า ดังนั้นข้าน้อยก็หวังว่าทุกคนจะรักเขาเช่นเดียวกับข้าน้อย”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองนาง “เช่นนั้นฮูหยินใหญ่เป็นผู้เหตุผล”

ย่าหยวนยิ้มบางต่อ “แต่ที่ข้าน้อยรักองค์รัชทายาทมากกว่า นั่นเพราะทราบว่าองค์รัชทายาททุ่มเทให้บ้านเมือง ไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก ตั้งแต่เรื่องบ้านเมืองไพร่ฟ้าจนถึงเรื่องสงครามเป่ยถัง องค์รัชทายาทใช้ชีวิตเพื่อความภักดี ความเคารพที่ประชาชนมีต่อเขา ไม่ใช่เพราะทรงเป็นองค์รัชทายาท แต่เพราะความกล้าหาญจงรักภักดีและคุณธรรมของเขา ประชานิยมของเขาสั่งสมทีละเล็กทีละน้อย ใช้ชีวิตสั่งสมมาเพคะ”

ดวงตาฮ่องเต้หมิงหยวนสั่นคลอนเล็กน้อย “ข้ารู้ ฉะนั้นข้าถึงรู้สึกโชคดีที่ไท่ซ่างหวงยืนกรานตั้งเขาให้เป็นรัชทายาท ข้าภูมิใจในตัวเขา”

“เพคะ ในฐานะพระบิดาขององค์รัชทายาท ทรงควรภูมิใจ องค์ไท่ซ่างหวงก็ภูมิใจในตัวเขาเช่นกัน ขณะที่พระองค์กับองค์ไท่ซ่างหวงทรงยื้อยุดเรื่องห้าหัวเมืองนั้น ทรงตรัสว่าจะประทานหัวเมืองที่เจริญกว่านี้ให้องค์ชายสิบก็ได้ แต่ในทางกลับกัน หากองค์ไท่ซ่างหวงเพียงแค่ประสงค์ประทานให้พระนัดดา เช่นนั้นก็ประทานหัวเมืองที่เจริญกว่านี้ก็ได้ เหตุใดจำต้องชิงห้าหัวเมืองนี้กับพระองค์ด้วยเพคะ? ทรงคิดว่าเวลานี้โปรดองค์ชายสิบเช่นนี้ดีกับเขาจริงหรือ? ทรงเคยคิดบ้างไหม ว่าการโปรดปรานลำเอียงเช่นนี้จะทำให้นิสัยองค์ชายสิบแปลกออกไป? กระทั่งอาจเป็นภัยกับเป่ยถังในอนาคต?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนตะลึงงัน มองนาง “ไท่ซ่างหวงเคยตรัสอะไรกับฮูหยินใหญ่ใช่หรือไม่?”

ย่าหยวนพยักหน้า “ไม่ผิด ข้าน้อยเคยสนทนาเป็นการส่วนตัวกับองค์ไท่ซ่างหวงเพคะ ความกริ้วขององค์ไท่ซ่างหวง ด้วยที่พระองค์ไม่แบ่งแยกส่วนตัวกับส่วนรวม ทรงลดความสำคัญของบ้านเมืองเท่ากับเรื่องในครอบครัว องค์ไท่ซ่างหวงยอมรับผลงานที่ทรงปกครองเป่ยถังในหลายปีนี้ ทว่าองค์ไท่ซ่างหวงพระชนมายุมากแล้ว ทรงหวังว่าพระองค์จะดียิ่งกว่านี้ เพราะองค์ไท่ซ่างหวงไม่อาจยืนอยู่หลังคุ้มครองพระองค์ได้ตลอด ทรงหวังว่าพระองค์จะไม่ลำเอียง ฐานะขององค์รัชทายาทกำหนดแล้ว ต้องทำให้ฐานะของเขามั่นคงในราชสำนัก จำเป็นต้องเชื่อมั่นและปล่อยอำนาจแต่พอเหมาะ เช่นเดียวกับที่องค์ไท่ซ่างหวงปล่อยอำนาจให้พระองค์ในหลายปีนี้”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเริ่มกระจ่างใจขึ้นทีละนิด “ไท่ซ่างหวงยังตรัสอะไรอีก?”

ย่าหยวนเอ่ยเสียงเบา “ทรงหวังว่าพระองค์จะเห็นองค์รัชทายาท”

“เห็นรัชทายาท? หมายความว่าอย่างไร?” ฮ่องเต้หมิงหยวนตะลึง

ในดวงตาย่าหยวนหยวนมีอารมณ์อบอุ่นและจริงใจ “มองเห็นเขา เห็นทุกสิ่งที่เขาทำ จากฐานะพ่อคนหนึ่ง เห็นเขา ความชื่นชมที่เขาได้รับมาจากเจ้าแผ่นดินได้ แต่โดยมากแล้วหวังให้มาจากความเป็นพ่อมากกว่า ฝ่าบาท องค์รัชทายาทเป็นโอรสของพระองค์นะเพคะ คนหนุ่มที่โดดเด่นเช่นนั้น เป็นโอรสของพระองค์ ทรงต้องภาคภูมิในโอรสคนนี้จริงๆ มิใช่ภูมิใจกับองค์รัชทายาท”