บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1338

ช่วงเย็นเจ้าห้าเข้าวัง หยวนชิงหลิงบอกเขาเรื่องดวงตาโสวฝู่มองไม่เห็น

วันนี้เจ้าห้าประชุมราชกิจ เหนื่อยมาก เรื่องน้ำได้รับการคัดค้านประมาณหนึ่ง เดิมอารมณ์ก็ไม่ดี ครั้นได้ยินข่าวนี้แล้ว เขาก็ยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ยื่นมือกอดหยวนชิงหลิงเข้าอก ถอนหายใจหนัก “เหตุใดจึงไม่มีเรื่องดีสักเรื่องนะ?”

หยวนชิงหลิงก็กอดเขากลับเงียบๆ หลายวันนี้ทุกคนเหนื่อยมากจริงๆ

ตอนแรกคิดว่าทำศึกนี้แล้วจะใช้ชีวิตผ่อนคลายได้สักหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะอกสั่นขวัญแขวนยิ่งกว่าเดิม

เสียงของเขาดังขึ้นที่ข้างใบหูนาง “ทุกหนทุกแห่งในเป่ยถัง มักเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม เหตุใดข้าจึงอยากกลับไปบ้านเกิดเจ้าสักครั้ง เพราะที่นั่นไม่มีเป่ยถัง ไม่มีเรื่องที่ข้าต้องหงุดหงิด มีเพียงครอบครัวข้า ทุกวันข้าแค่ต้องคิดว่าวันนี้จะไปเที่ยวที่ใดดี!”

หยวนชิงหลิงถูกเขาพูดจนให้คาดหวังและเศร้าหมอง เพราะฟางหวูทางนั้นยังไม่มีข่าวดีมา หากลงทะเลสาบได้ตรงจุด นางก็ไม่ต้องลังเล พาโสวฝู่กระโดดลงไปได้ทันที

“เอาล่ะ ระบายนิดหน่อยเป็นครั้งคราวก็พอ อย่างไรชีวิตก็ยังต้องเดินต่อ เอาแต่ตัดพ้อยิ่งผ่านแต่ละวันยากไปใหญ่” หยู่เหวินเห้าปล่อยนาง มองใบหน้าผ่ายผอม อดปวดใจไม่ได้ “หลายวันนี้ที่เข้าวัง ซูบไปเยอะเลย”

“ไว้ท่านโสวฝู่หายแล้วก็บำรุงกลับมาได้” หยวนชิงหลิงหัวเราะ ไม่ใส่ใจมาก

หยู่เหวินเห้าจูงมือนางเดินเข้าตำหนัก สองสามีภรรยาเดินเล่น โชยลม ให้สมองแจ่มชัด ขจัดความหม่นหมอง

“จริงสิ” จู่ๆ หยู่เหวินเห้าก็ขมวดคิ้วมองนาง เอ่ย “มีข่าวมา บอกว่าทางหลวงมีองครักษ์ควบม้ามุ่งตรงมาทางเมืองหลวงจำนวนมาก ดูคล้ายเป็นองครักษ์เหล่านั้นของอ๋องชินเฟิงอัน องครักษ์ฟ้าผ่า องครักษ์เงาดำ แล้วท่านชายสี่ยังบอกอีกด้วยว่าหมาป่าสีเทาที่เขาฝึกอยู่พวกนั้น พระชายาอ๋องชินเฟิงอันก็ยืมไปหมดด้วย ไม่รู้ว่าจะทำอะไร? หรือว่าจะรวมพลแล้วเคลื่อนไปห้าหัวเมืองนั้นกัน?”

หยวนชิงหลิงนึกถึงคำพูดเหล่านั้นของเซียวเหยากง ที่แท้เขาส่งพิราบสื่อสารให้อ๋องชินเฟิงอันนี่เอง

นางไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเจ้าห้า ในฐานะของเจ้าห้า ฮ่องเต้เป็นบิดาของเขา หากเขารู้แล้วไม่บอกจะลำบากใจมาก ไม่บอกเขาเลยจะดีกว่า

“คงเช่นนั้น!” หยวนชิงหลิงพูดตามการคาดเดาของเขา “เพราะพวกเขาเป็นคนชิงห้าหัวเมืองนั้นมาเอง แน่นอน เจ้าก็มีส่วนด้วย!”

หยวนชิงหลิงมักไม่ลืมชื่นชมเขา รอยยิ้มอบอุ่น ดวงตาโค้งงอ

หยู่เหวินเห้าได้ยินการชื่นชมจากภรรยา มองดวงตากระจ่างใสของนาง จากนั้นก็รู้สึกว่าความเหน็ดเหนื่อยทั้งมวลหายไปสิ้น มิใช่ไม่มีเรื่องดี อย่างนี้ผู้ที่เขารักก็อยู่ข้างกายเขาเสมอ

“เอาไว้อาการท่านโสวฝู่นิ่งสักหน่อยแล้วเจ้าก็กลับจวนเถอะ เปาเปาล่ะ? อยากกลับไปไหม?” หยู่เหวินเห้าเอ่ยถาม

“อยู่เป็นเพราะเสด็จทวดเขาอยู่แน่ะ เจ้าเด็กนี่หลอกให้คนอารมณ์เป็น ก็ให้เขาอยู่ที่นี่เถอะ” หยวนชิงหลิงกล่าว

“ก็ดี ข้าวเหนียวกับทังหยวนก็โยเยจะมา แต่ข้าไม่อนุญาต คนมากวุ่นวาย อีกทั้งเล่นกันขึ้นมาก็ไม่รู้จักที่ควร” หยู่เหวินเห้ากล่าว

เมื่อพูดถึงลูก หยวนชิงหลิงก็ยื่นมือกอดเขา “เฮ้อ คิดถึงพวกเขาจังเลย”

หยู่เหวินเห้าผิดหลักการขึ้นมาอีก “มิเช่นนั้นข้าพาพวกเขาเข้าวังมาให้เจ้าได้เห็น?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ไม่ล่ะ เจ้าแฝดสอง แฝดสามมา หมาป่าหิมะกับเสือก็ต้องมา ตำหนักฉินคุนเสียงดังจอแจขนาดนั้นไม่ได้”