บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1339

ทันใดนั้นหยู่เหวินเห้าก็เอ่ย “หากทำผิด เหตุใดจะขอโทษไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ?”

“ข้าเป็นโอรสสวรรค์!” ฮ่องเต้หมิงหยวนตวาด

หยู่เหวินเห้าไม่ลดละ “พระองค์เคยขอโทษท่านหญิงฮู่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? หากทรงเคยขอโทษกับท่านหญิงฮู่ เช่นนั้นเหตุใดจึงขอโทษท่านแม่ไม่ได้?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเอามือกดขมับ เอ็นเขียนนูนขึ้นชัด น้ำเสียงเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ “เจ้าอาละวาดพอหรือยัง? เรื่องสนมข้า เจ้าที่เป็นรัชทายาทมาถามได้ตั้งแต่เมื่อไร? ข้าต้องฟังไท่ซ่างหวงแล้วมาฟังเจ้าอีกหรือ? เจ้ายังจำฐานะของตัวเองได้หรือไม่?”

มู่หรูกงกงรีบเข้าไปตักเตือนหยู่เหวินเห้า “พระองค์ อย่าตรัสอีกเลยพ่ะย่ะค่ะ ระหว่างพระบิดากับโอรสหากมีปากเสียงกันจะทำลายบรรยากาศสมานฉันท์ได้นะพ่ะย่ะค่ะ อย่าตรัสอีกเลย ขออภัยโทษแล้วเสด็จกลับเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”

คำพูดของมู่หรูกงกงดูเหมือนเป็นการตักเตือนหยู่เหวินเห้า แต่ที่จริงก็เตือนฮ่องเต้หมิงหยวนด้วย ด้วยสายสัมพันธ์แห่งพ่อลูก เช่นนั้นการที่ผู้เป็นลูกจะเรียกร้องความเป็นธรรมให้มารดาเป็นเรื่องธรรมดา จัดการอย่างเรื่องในครอบครัว อย่าได้แบ่งราชากับขุนนางชัดอีก

มู่หรูกงกงปรนนิบัติฮ่องเต้หมิงหยวนมาหลายปี เขารู้จักฮ่องเต้หมิงหยวนดี แล้วไยฮ่องเต้หมิงหยวนจะไม่รู้จักเขา? ดังนั้นความหมายของคำพูดนี้ ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ฟังออกเช่นกัน สงบอารมณ์เล็กน้อย แล้วเอ่ยกับหยู่เหวินเห้า “เจ้ากลับไปก่อน ไว้ข้าจะไปตำหนักฉางเหมิน เจ้าไม่ต้องพูดมากอีก ข้าไม่อยากทำลายบรรยากาศปรองดองพ่อลูกกับเจ้า”

หยู่เหวินเห้าคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ในลำคอเกร็งเล็กน้อย “เสด็จพ่อ หม่อมฉันหรืออยากทำลายบรรยากาศปรองดองกับท่าน? หม่อมฉันแค่เจ็บใจแทนท่านแม่เท่านั้น หลายปีที่นางอยู่กับท่าน ท่านบอกว่านางอ่อนโยนมีเมตตา ไม่แก่งแย่งชิงดี คุณธรรมดีงาม แต่หญิงใดไม่อยากให้สามีอยู่ด้วย? นางกลั้นความอยุติธรรมนี้เพื่อท่าน แม้นท่านไม่ดีกับนางเหมือนอย่างท่านหญิงฮู่ แต่ก็เย็นชืดเกินไปไม่ได้ จะทำร้ายจิตนางนะพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้หมิงหยวนโบกมือ “ไปเถอะ!”

หยู่เหวินเห้ารู้ว่าเขาฟังไม่เข้าหู กระทั่งอาจทำให้เกิดความขัดแย้ง เวลานี้เขาพูดต่อไม่ได้จริงๆ หากยังเอาความอีก ก็ต้องทำจนตึงเครียด ไม่ว่าฝ่ายไหนก็ไม่งาม ทางท่านแม่ก็จะยิ่งรับความลำบาก ยิ่งไม่สบายใจ

ดังนั้นเขาจึงทูลลา

เมื่อเขาจากไป ฮ่องเต้หมิงหยวนปาพู่กันแดงลงพื้นแรง “ข้ายอมให้เขาสามส่วน เขาก็บีบข้าหกส่วน ความหนักแน่นสองปีนี้หายไปไหนหมด อาละวาดคลั่งอย่างกับเมื่อก่อน หากข้าไม่เห็นแก่ไท่ซ่างหวง จะปล่อยให้เขาเหิมเกริมเช่นนี้ได้อย่างไร?”

มู่หรูกงกงเก็บพู่กันแดงขึ้นมาเงียบๆ สองมือประคองกลับ เอ่ยเสียงเบา “ฝ่าบาท ครอบครัวสามัญก็มักมีช่วงเวลาที่พ่อลูกทะเลาะกัน แต่มิต้องคิดแค้นในพระทัยหรอกพ่ะย่ะค่ะ พ่อลูกไม่มีแค้นข้ามคืน!”

“หากเขารู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ข้าก็ไม่ต้องเข้มงวดรุนแรงกับเขาเพียงนี้!” ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าวเย็นชา

มู่หรูกงกงอ้าๆ ปาก นัยน์ตาขรึม สุดท้ายก็ไม่ได้พูดต่อ ที่ฝ่าบาทตรัส ที่จริงก็ไม่อาจโต้แย้ง ราชวงศ์ย่อมเป็นราชาขุนนางก่อนจึงเป็นบิดากับบุตร

แต่หากจะกล่าวกันจริงๆ เช่นนั้นก็ควรเห็นเสมอภาค

ที่จริงมู่หรูกงกงรู้ว่าเหตุใดฮ่องเต้จึงต้องทำกับรัชทายาทเช่นนี้ ใจจริงเขาก็ไม่ใช่ไม่ชอบหรือไม่ชื่นชมองค์รัชทายาท เขายอมรับความสามารถขององค์รัชทายาท และภูมิใจในตัวเขา แต่เขาคิดว่าองค์รัชทายาทไม่มีบุคลิกที่องค์รัชทายาทควรมี

เพราะฮ่องเต้เคยเป็นองค์รัชทายาทมานานปี เขาเชื่อฟังมา รู้ความตลอด ไม่เคยโต้แย้งไท่ซ่างหวง ทำงานตามไท่ซ่างหวงสั่งเท่านั้น เขาคิดว่ารัชทายาทควรเป็นเช่นนี้

ส่วนเขานอกจากไม่พอใจองค์รัชทายาทในจุดนี้แล้ว ยังเพราะไท่ซ่างหวงให้ความกับรัชทายาทมากเกินไป ชื่นชมถึงที่สุด เขาตัวเองกลับหมายการยอมรับ ความเชื่อมั่นและความชื่นชมจากไท่ซ่างหวงมาตลอด เสียแต่ไม่ได้รับ

เขามีความริษยาองค์รัชทายาทโดยไม่รู้ตัว ดังนั้นท่าทีถึงได้ผิดปกติ

มู่หรูกงกงเห็นทุกอย่างชัดแจ้ง แต่กลับไม่รู้จะพูดอย่างไร หนำซ้ำยังรู้ว่าพูดไม่ได้