บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1349

ไท่ซ่างหวงชอบมาคุยกับท่านย่าหยวน เขาบอกหยวนชิงหลิงว่า ฮูหยินที่มาจากแคว้นต้าซิงคนนี้ มีความรอบรู้ พูดจาอ่อนโยน เวลาได้คุยกับนางเป็นเหมือนดั่งลมฤดูใบไม้ผลิโอบกอดหัวใจ สบายอย่างมาก

หยวนชิงหลิงได้ฟังเช่นนี้ แล้วก็มองดูใบหน้าที่ตึงเครียดตลอดทั้งปีจนมองเห็นเส้นเอ็นนูนของไท่ซ่างหวง พร้อมพูดขึ้นว่า “ลมฤดูใบไม้ผลิโอบกอดหัวใจ?”

ไท่ซ่างหวงเผยรอยยิ้มอ่อนโยน พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่”

เขากับหยู่เหวินเห้าทั้งสองต่างขมวดคิ้วขึ้นมา รู้สึกไม่คุ้นเคยยิ่งนัก ตอนนี้หยู่เหวินเห้าพูดจาอยู่ที่บ้าน ก็พูดอย่างอ่อนโยน สุภาพเรียบร้อย

นางพูดขึ้นว่า “คนแก่มีเพื่อนสักคน ก็ถือเป็นเรื่องดี”

ท่านย่าก็ควรมีเพื่อนเป็นของตนเอง มีสังคมของตนเอง

แต่ต่อมาคำถามของไท่ซ่างหวง กลับทำให้หยวนชิงหลิงค่อนข้างขนลุก เขาถามว่า “เจ้ารู้ไหมว่าฮูหยินใหญ่ชื่ออะไร?”

“ชื่อ....อะไร?” หยวนชิงหลิงแทบสั่นไปทั้งตัว

“ก็แค่ชื่อ ข้าจะเรียกนางว่าฮูหยินใหญ่ไปตลอดก็ไม่ดี คำเรียกแบบนี้ทำให้นางแลดูแก่”

“นางแก่แล้วจริง อย่างน้อยก็แก่กว่าท่าน” หยวนชิงหลิงมองดูเขา บาปหนายิ่งนัก นี่เกิดอะไรขึ้น?

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจว่า “แก่ตรงไหน? นางดูไม่แก่ ดูแล้วก็เป็นเหมือนดั่งน้องสาวของข้า”

หยวนชิงหลิงอยาเป็นลม

“นางชื่ออะไร?” ไท่ซ่างหวงยังถามขึ้นอีกครั้ง

หยวนชิงหลิงหัวรั้น ปลอมชื่อภาษาอังกฤษขึ้นมาว่า “นางชื่อจูดี้”

ไม่รู้ทำไม ไม่อยากบอกชื่อท่านยายให้เขารู้

“จูตี้(ภาษาจีนออกเสียงคล้ายกับน้องหมู)? จูตี้? ทำไมถึงตั้งชื่อแบบนี้?” ไท่ซ่างหวงขมวดคิ้ว แล้วก็หันไปครุ่นคิด พร้อมพูดขึ้นอย่างชื่นชมว่า “ช่างเป็นชื่อที่อ่อนน้อมถ่อมตน ความหมายว่ามีภูมิปัญญาอันยิ่งใหญ่ ใช่ความหมายเช่นนี้หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงเม้มริมฝีปาก ไม่อยากที่จะตอบคำถามนี้

ไท่ซ่างหวงที่ได้รู้ชื่อของท่านย่าหยวน ก็ดีใจอยู่คนเดียวสักพัก แล้วก็ถามขึ้นว่า “เจ้ารู้ไหมว่านางยังไม่เคยแต่งงาน หรือสามีเสียชีวิตไปแล้ว?”

หยวนชิงหลิงอดทนไม่ไหว เบิกตาโตพร้อมถามเขาว่า “ท่านอยากทำอะไร?”

ไท่ซ่างหวงมองตาสายตาของนาง พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าจะเบิกตาโตใส่ข้าทำไม? ข้าคิดจะทำอะไร เกี่ยวอะไรกับเจ้า? จะยุ่งมากขนาดนั้นทำไม? ถามเจ้าเจ้าก็แค่ตอบ”

“ท่าน...” หยวนชิงหลิงเสียงอ่อน กลัวว่าท่านย่าจะมาได้ยินพวกเขาคุยกัน ท่านย่ากำลังต้มยาอยู่ในห้องครัว ดูเวลาก็น่าจะต้มเสร็จแล้ว จึงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “สามีของนางตายแล้ว แต่นางรักสามีที่ตายไปแล้วอย่างมาก ท่านไม่มีโอกาสแน่นอน”

ไท่ซ่างหวงเอาแท่งบุหรี่ตีแขนของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “โอกาสอะไร? คิดอะไรอยู่? ข้าควรที่จะรู้ว่าตระกูลสามีของนางชื่ออะไรไม่ใช่หรือ? จะให้เรียกคนอื่นว่าจูตี้แบบนี้หรือ? ไม่น่าฟังเลย เดิมตอนที่นางมา พวกเจ้าบอกว่านางแซ่หยวน ข้ารู้ว่าเพราะเพื่อความสะดวกของเจ้า คนอื่นจะได้ไม่รู้ว่านางมาจากแคว้นต้าซิง ข้าสงสัยว่า นางเกี่ยวข้องกับหลินไห่ไห่ของแคว้นต้าซิง นั้นจึงต้องปิดบังสถานะไว้ แต่ข้าจะไม่พูดไปเรื่อย ตระกูลสามีของนางคือตระกูลหยางใช่ไหม?”

หยวนชิงหลิงค่อนข้างลำบากใจ นึกว่าไท่ซ่างหวงอยากจะจีบท่านย่า

“ตระกูลหยาง?”

“ราชวงศ์แคว้นต้าซิง นามสกุลหยางไง” ตาเฒ่าพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ ตระกูลสามีของนางแซ่หยวนจริงๆ”

ไท่ซ่างหวงอืมหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าดูลักษณะท่าทีของนาง คิดว่าน่าจะเป็นคนมาจากตระกูลผู้ดี ยังคิดว่าเป็นคนราชวงศ์ ในแคว้นต้าซิง ตระกูลแซ่หยวน ข้าคิดไม่ออกว่าเป็นใคร สามีของนางเป็นแม่ทัพหรือขุนนางในราชสักนัก? ตระกูลมีตำแหน่งอะไร?”