บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1356

อ๋องฉีสั่งคนไปพาแม่นางจุ้ยเยว่คนนั้นมาที่จวนอ๋องฉี ให้หยวนหย่งอี้ถามความนาง

แม่นางจุ้ยเยว่ถูกพาตัวมาถึงแล้ว สวมชุดกระโปรงยาวรักหน้าอกสีรากบัว รอบเอวคาดเข็มขัดสีเขียวที่ถูกขัดจนเกือบเป็นเทา นี่เป็นสีประจำของผู้หญิงหอนางโลม และจะต้องคาดสีนี้ เพื่อเป็นการแบ่งแยกระหว่างหญิงทั่วไปกับหญิงคณิกา

หยวนหย่งอี้มองดูนาง ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกัน แต่ก็ต้องยอมรับว่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้โดดเด่นไม่เหมือนใครในโลก เส้นผมดุจดั่งผ้าไหมสายน้ำตก หน้าตาสวยได้รูป ผิวพรรณผ่องใส คิ้วโค้งงอดั่งภาพวาด ริมฝีปากได้รูป ดวงตากลมโต แฝงไปด้วยแววตาเยือกเย็นสูงส่ง

เป็นผู้หญิงที่งดงามและดูดื้อรั้นคนหนึ่ง

นางไม่ได้ทำความเคารพ เพียงแค่ยืนตรงหน้าหยวนหย่งอี้ แล้วพยายามยืดเอวตรง

“เจ้าชื่อจุ้ยเยว่?” หยวนหย่งอี้ถามขึ้น

นางพูดว่า “ในเมื่อพระชายารู้แล้ว ยังจะถามอีกทำไม?” น้ำเสียงอ่อนโยนแต่เย็นชา ไม่มีเสแสร้ง แต่ยังคงทำให้หยวนหย่งอี้ฟังแล้วรู้สึกไม่สบายใจ

หยวนหย่งอี้ยังไม่อยากสนใจท่าทีของนาง ถามขึ้นว่า “ทำไมถึงไม่ยอมตรวจร่างกาย?”

“ข้าไม่ได้ป่วย ไม่จำเป็นต้องตรวจ” จุ้ยเยว่พูดพร้อมกับเงยคางขึ้นมา ราวกับกำลังยึดมั่นในความดื้อรั้นของตนเอง

“ไม่เคยรับแขกหรือ?”

จุ้ยเยว่หัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เคยรับ นอกจากองค์ชายรัชทายาท”

หยวนหย่งอี้พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “เหลวไหล องค์ชายรัชทายาทจะไปยุ่งกับเจ้าได้ยังไง?”

จุ้ยเยว่พูดขึ้นด้วยสีหน้าโกรธเคืองว่า “พระชายาพูดจาหยาบคาย ยุ่งอะไร? ก็แค่เขาชอบข้า แต่สถานะของข้าต่ำต้อย ไม่สามารถปฏิเสธได้”

หยวนหย่งอี้หัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “หรือเจ้าจะพูดว่าโดนข่มขืน?”

“ผู้หญิงหอนางโลม ไม่มีคำว่าโดนข่มขืน”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าถึงไม่เคยรับแขกคนอื่น?”

“ข้าเข้าไปอยู่ในหน่วยงานเลี้ยงรับรอง ฝึกฝนดีดฉิน หมากรุก คัดลายมือ และวาดภาพ มาเป็นเวลากว่าหนึ่งปี ต่อมาเพราะสุขภาพไม่ค่อยดี ไม่สามารถรับแขกได้ องค์ชายรัชทายาทเป็นแขกคนแรกที่ข้าดูแลพอดี”

“ในเมื่อเจ้าฝึกฝนดีดฉิน หมากรุก คัดลายมือ และวาดภาพ แล้วทำไมถึงยังไปอยู่หอนางโลม?”

จุ้ยเยว่หัวเราะขึ้นมาอย่างประชด พร้อมพูดขึ้นว่า “แตกต่างอย่างไร? เมื่อแขกชอบร่างกายนี้ ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เหมือนกัน และต่อให้ข้าอยู่หน่วยงานเลี้ยงรับรองทางซ้าย หรือหอนางโลม เดิมก็ใช่ว่าข้ามีสิทธิเลือก คนเดียวไร้บ้านไร้ฐาน ทำให้พระชายาต้องขบขันแล้ว”

หยวนหย่งอี้มองดูรอยยิ้มประชดและเยาะเย้ยของนาง เหมือนเห็นความอัปลักษณ์ของโลกนี้มาอย่างที่สุดแล้ว นางรู้สึกไม่สบายจึงพูดขึ้นว่า “ยังไงข้าก็ไม่เชื่อ องค์ชายรัชทายาทสองสามีภรรยารักกันมาก เขาไม่มีทางทรยศพระชายารัชทายาทเด็ดขาด”

จุ้ยเยว่กลับไม่ไว้หน้าสักนิด พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “พระชายารัชทายาทคลอดลูกชายห้าคน ถึงแม้จะไม่ทำให้แก่สมรรถภาพเสื่อม แต่รูปร่างที่เปลี่ยนไปก็สามารถทำให้ผู้ชายเบื่อ ที่รักใคร่กัน เป็นเพียงศักดิ์ศรี ทำเพื่อชื่อเสียงที่ดี คนบนโลกจะได้นับถือ รูปร่างหน้าตาที่สวยใครจะไม่ชอบ? ยังไงรูปร่างหน้าตาของข้าก็เหนือกว่าพระชายารัชทายาท องค์ชายรัชทายาทชอบข้า จะแปลกตรงไหน?”

หยวนหย่งอี้พูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้าพูดเช่นนี้เสียมารยาทมาก พูดให้ร้ายพระชายารัชทายาท เจ้ารู้ไหมว่าต้องโทษสถานใด?”

จุ้ยเยว่พูดขึ้นอย่างไม่สนใจว่า “หัวก็มีแค่หัวเดียว ตัดทิ้งเลยก็ได้ สิ่งที่ข้าพูดคือความจริง พระชายารับไม่ได้หรือ? งั้นพระชายาต้องระวังหน่อย ความงดงามของผู้หญิงเป็นเหมือนดั่งดอกไม้ มีช่วงเวลาเหี่ยวเฉา สมรรถภาพทางเพศเสื่อมแต่ยังมีความต้องการ ไม่นานท่านอ๋องก็จะต้องมีคนรักคนใหม่ คนเราหากไม่ใจกว้าง ก็จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”

หยวนหย่งอี้จ้องมองดูนาง แล้วก็ไม่ถูกนางทำให้โกรธได้ง่ายๆ จึงพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันนั้นองค์ชายรัชทายาทพาเจ้าไปที่ไหน? แล้วพวกเจ้าไปมีอะไรกันที่ไหน?”

จุ้ยเยว่พูดขึ้นอย่างมั่นใจว่า “องค์ชายรัชทายาทพาข้าขึ้นรถม้า แล้วก็มีอะไรกับข้าบนรถม้า พระชายายังอยากรู้อะไรอีก? จะต้องให้เล่าทุกอิริยาบถให้พระชายาฟังไหม?”