บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1368

เด็กออกมาแล้ว ไม่ใช่ออกมาแค่เฉพาะส่วนหัวด้วย แต่ออกมาหมดทั้งตัว พ่วงด้วยสายสะดือครบ นางยืนอยู่ตรงนั้นในสภาพจนใจทำอะไรไม่ถูก

หลู่เฟยฝืนเอาชนะความอยากเป็นลมที่โจมตีเข้าใส่ คุกเข่านั่งลงไปในสภาพตัวสั่นเทาเพื่อรับตัวเด็ก คุณย่าหยวนรีบพุ่งเข้ามาพร้อมกับกรรไกรในมือ

คุณย่าหยวนฝึกวิชาการแพทย์มานานหลายปี มีศึกใหญ่อะไรบ้างที่ไม่เคยเห็น ? แต่ฉากที่แม่คลอดลูกในสภาพยืนแยกขาขณะที่มือก็อุ้มลูกอยู่แบบนี้ นับว่าเป็นครั้งแรกเลยที่ได้เห็น

เมื่อส่งเด็กให้จนถึงมือหลู่เฟย เด็กน้อยก็ไม่ร้องไห้แล้ว นางผดุงครรภ์รีบใช้มือหนึ่งประคองหรงเยว่ พาเดินไปที่ข้างเตียง แต่ครั้งนี้ นางผดุงครรภ์ใช้กำลังลากแบบเต็มแรงจนเรียกได้ว่าโหดเหี้ยมเลยทีเดียว ชวนให้ใครก็ตามที่ได้มาเห็น เกิดความรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกไปโดยปริยาย

หลู่เฟยอุ้มเด็กน้อยไว้ แต่ก็ไม่มีเวลาสนใจดูเพศของเด็ก รีบร้อนนำไปวางลงบนเปล คุณย่าหยวนตรงเข้ามาเพื่อจัดการแผลที่สายสะดือ น้ำร้อนยังเตรียมไม่พร้อมใช้งาน จึงทำได้แค่เช็ดทำความสะอาดไปพลาง ๆ ก่อน

ทั้งเนื้อทั้งตัวหลู่เฟยเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ๆ ไหลท่วม รู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเด็กตกลงไปในถังอุจจาระ มันคงกลายเป็นเรื่องน่าขำเสียยิ่งกว่าตอนพระชายารัชทายาทคลอดแน่ ๆ

ขาของนางอ่อนแรง ในตอนที่คุณย่าหยวนกำลังช่วยห่อเนื้อตัวเด็กใส่ในห่อผ้า ถึงค่อยมีสติมองดูแวบหนึ่ง ในใจพลันยินดีอย่างยิ่ง เป็นเด็กผู้ชาย!

มีผู้สืบทอดแล้ว!

ทางอ๋องหวยที่เพิ่งไปสั่งคนเตรียมความพร้อมเสร็จ กำลังจะกลับไปที่ห้องคลอด กลับถูกหลู่เฟยสั่งให้หยุดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด แล้วสั่งให้คนผลักเขาออกไปข้างนอก อ๋องหวยร้อนรนกังวลใจมาก รีบถามขึ้นว่า"เกิดอะไรขึ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?"

“ คลอดแล้ว พร้อมคลอดแล้ว !” หลู่เฟยลนลานจนพูดผิดพูดถูก แต่ไม่ได้พูดต่อให้ชัดเจน “เตรียมน้ำร้อนพร้อมแล้วหรือไม่? รีบยกมาเร็วเข้า หวยเอ๋อ สั่งบ่าวรับใช้มาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยหน่อย!"

ชั่วขณะนั้น อ๋องหวยก็เกิดอาการสับสนลนลานขึ้นมาทันที “จะคลอดแล้วรึ? น้ำร้อนนั้น เพิ่งจะสั่งคนเตรียมเมื่อครู่นี้เอง ไม่น่าจะได้เร็วขนาดนั้น... เอ่อ.. ข้าไปจับตาดูเองเลยดีกว่า!”

อ๋องหวยไม่รู้หรอกว่า การคลอดลูกนั้นจะต้องการน้ำร้อนไปใช้ทำอะไรกันแน่ แต่เขาคิดว่าถ้าไม่มีน้ำร้อนก็คงจะไม่สามารถคลอดลูกได้ แปลว่าน้ำร้อนนั้นต้องมีความสำคัญ จะต้องมีพร้อมใช้ เขาช่วยอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ดังนั้นต้องช่วยเตรียมน้ำร้อนไว้ให้พร้อมใช้งานให้ได้

เขารีบวิ่งตาลีตาเหลือกกลับไปอีกครั้ง หยวนชิงหลิงมองไปที่เงาร่างที่ดูยุ่งวุ่นวายของเขา นางอดหัวเราะไม่ได้ ใครที่กำลังจะได้กลายเป็นพ่อคนเป็นครั้งแรก ก็มักจะมือเท้าสับสนทำอะไรไม่ถูกแบบนี้อยู่เสมอ

ราวกับว่าเวลาได้ย้อนกลับไปอีกครั้ง ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่อะซี่คลอดลูก แล้วต้องพากันเฝ้าดูแลอยู่หน้าประตูกันให้วุ่น

รอจนถึงตอนที่อ๋องหวยกลับมาพร้อมกับบ่าวรับใช้ที่ยกน้ำร้อนมาด้วย ก็มีเสียงเด็กทารกร้องไห้ดังแว่วออกมา เสียงร้องไห้นั้นดังเพียงสองครั้ง แล้วหยุดไป เขาถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หันไปมองหยวนชิงหลิงด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ "นี่คือ... คลอดแล้วอย่างนั้นหรือ?"

ที่จริงหยวนชิงหลิงได้ยินเสียงร้องไห้ของทารกตั้งแต่คนแรกแล้ว เสียงนี้เป็นของคนที่สอง หรงเยว่ช่างน่าทึ่งมาก ในเวลาที่รวดเร็วขนาดนี้ ก็สามารถคลอดลูกออกมาได้อย่างราบรื่น

“น้ำร้อน!” นางผดุงครรภ์กระชากเปิดประตู อ๋องหวยอยากจะเข้าไปข้างใน หรงเยว่พลันส่งเสียงตะโกนออกมาจากข้างในว่า “หยู่เหวินหวย เจ้าอย่าเข้ามาเด็ดขาดเลยนะ!”

เสียงโกรธที่กึกก้องดุจดั่งฟ้าร้องกัมปนาทนี้ ทำเอาอ๋องหวยที่เพิ่งเหยียดขาเตรียมก้าวเข้าไปถึงกับตกใจจนต้องหดขากลับไปทันที สรุปว่าคลอดแล้วหรือว่ายังไม่ได้คลอดกันแน่? ทำไมถึงได้เต็มไปด้วยความโกรธขนาดนี้ล่ะ?

ไม่ใช่ว่าตามปกติแล้ว คนที่เพิ่งคลอดลูกจะอ่อนแอเป็นพิเศษหรอกรึ? แต่เมื่อครู่เขาได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ดังอุแว้แล้วจริง ๆ นะ หรือนั่นจะเป็นอาการหูฝาด ?

เขาถูกคนรับใช้ดึงตัวกลับไป สาวใช้รีบยกน้ำร้อนเข้าไปอย่างรวดเร็ว ประตูใหญ่ถูกปิดลงอีกครั้ง อ๋องหวยหันไปมองทางหยวนชิงหลิงอย่างกังวลและตื่นตระหนก "พี่สะใภ้ห้า ท่านว่าคลอดแล้วหรือว่ายังไม่คลอดล่ะนี่? "

หยวนชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า"คลอดแล้วล่ะ รอก่อนเถอะ เดี๋ยวถ้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อย พวกเขาก็คงจะให้เจ้าได้ดูลูกเองนั่นล่ะ"

อ๋องหวยพูดงึมงำว่า "คลอดแล้วรึ? ถ้าอย่างนั้นข้าอยากเข้าไปดูหรงเยว่เสียหน่อย"

“ รอให้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวก็คงได้เข้าไปเยี่ยมดูอาการหรงเยว่เหมือนกัน วางใจเถอะ!”

อ๋องหวยส่งเสียงตอบรับเสียงหนึ่ง ทั้งสติสัมปชัญญะ ทั้งเนื้อทั้งตัวยังรู้สึกเหมือนกับตกลงไปในความฝัน เหมือนลอยคว้างอยู่ท่ามกลางก้อนเมฆ ราวกับทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง

รอจนประตูเปิดออก แล้วมีคนเรียกเขาเข้าไป ขาทั้งสองข้างของเขาก็สะดุดพันกันไปตลอดทาง

เขารู้สึกสงสารภรรยามาก ชำเลืองมองดูทารกฝาแฝดที่นอนอยู่บนเปลเพียงแวบเดียว ก็รีบตรงไปข้างกายของหรงเยว่ทันที

หยวนหย่งอี้พูดอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อยว่า“แน่นอนว่าจะเอาข้าไปเปรียบเทียบกับพระชายาหวยไม่ได้ วรยุทธ์ของข้ายังด้อยกว่านางอยู่มาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความแข็งแกร่งของพลังภายใน อีกทั้งคนที่มีพลังภายในแข็งแกร่งล้ำลึก หลังจากคลอดลูกจะสามารถฟื้นตัวกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ข้ากับอะซี่ยังไปไม่ถึงระดับนี้ "

ทุกคนรู้เพียงแค่ว่า ก่อนหน้านี้หรงเยว่เคยหาญกล้าท้าลมท้าฝนในยุทธภพมาก่อน และรู้ว่านางเป็นวรยุทธ์ แต่ไม่เคยคิดว่าจะร้ายกาจขนาดนี้ ช่างทำให้ทุกคนได้เปิดหูเปิดตา เข้าใจได้อย่างลึกซึ้งขึ้นมากจริง ๆ

โดยเฉพาะน้ำเสียงไม่ยี่หระนั้นของหรงเยว่ที่พูดว่า แค่คลอดลูกนับเป็นอะไรได้? ง่ายดายเสียขนาดนี้ จากนี้ไปอยากให้นางคลอดสักสิบคนแปดคนก็ยังไม่เป็นปัญหา

ทุกคนได้ฟังแล้ว ก็รู้สึกว่าทั้งน่าโมโห แต่ก็น่าขำไปพร้อม ๆ กันเสียจริง

แต่ทว่า ตอนนางคลอดอาจจะง่าย แต่ตอนตั้งท้องกลับไม่ได้ผ่อนคลายง่ายดายขนาดนั้น

ทุกคนรวมตัวกันไปดูเด็ก ๆ หรงเยว่กับอ๋องหวยต่างก็เป็นคนที่หน้าตางดงามน่ามอง แม้ว่าหน้าตาของเด็กน้อยทั้งสองจะยังไม่เปิดเต็มที่ แต่ก็ยังพอมองเห็นเค้าโครงใบหน้าที่ได้รูปของพวกเขาออกบ้างแล้ว

หลังจากที่หยวนหย่งอี้ได้เห็นแล้ว นางก็คิดในใจเงียบ ๆ คนเดียว นางแอบหวังว่าในอนาคต ถังกั่วเอ๋อจะหน้าตาเหมือนอะซี่ อย่าได้เหมือนกับสวีอีมากนัก

ทุกคนหัวเราะสรวลเสเฮฮากันครู่ใหญ่ จู่ ๆ หรงเยว่ก็เอนกายพิงข้างเตียงแล้วผล็อยหลับไป

ปากนางพูดว่าคลอดลูกไม่ใช่เรื่องยากหรือเหน็ดเหนื่อยอะไร แต่นั่นเป็นการยืนหยัดด้วยจิตใจนักสู้ของนางเท่านั้น แต่ในความเป็นจริง มันเป็นสิ่งที่ส่งผลต่อชี่ดั้งเดิมในร่างของนางอย่างมาก

ฮูหยินเหยากับพระชายาซุนก้าวเข้าไปช่วยประคองให้นางนอนลงช้า ๆ หัวของนางตกห้อยลง นอนหลับด้วยท่าทางที่สบายอกสบายใจอย่างยิ่ง

ทุกคนพากันเดินย่อง ๆ ออกมา อ๋องหวยเดินพล่านไปมาด้วยความกระวนกระวายใจอยู่นานมากแล้ว เมื่อเห็นว่าในที่สุดทุกคนก็ออกมา จึงรีบเข้าไปดูแลภรรยาและลูก ๆ ทันที

ตอนนี้ ก็เหลือแค่หยวนชิงหลิงคนเดียวแล้ว สายตาของทุกคนอดไม่ได้ที่จะปรายมองไปที่ท้องของนาง ต่างก็คิดในใจว่า "ใกล้แล้ว! ใกล้แล้ว!"