บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1369

หลังจากที่ฉินเฟยถูกสั่งคุมขังในตำหนักเย็น นางก็ร้องไห้ฟูมฟาย เอาแต่ร้องเรียกให้ฮูหยินเหยาพาจวิ้นจู่ทั้งสองเข้าวังมาพบนาง

เดิมทีฮูหยินเหยาไม่เต็มใจจะไป แต่เพราะกลัวว่านางจะเอะอะโวยวายหนักจนสร้างปัญหาร้ายแรง จนอาจไปลากเอาจวิ้นจู่ทั้งสองมาลำบากไปด้วย จึงทูลขอพระราชโองการเพื่อเข้าวัง

ฮ่องเต้หมิงหยวนสั่งให้มู่หรูกงกงไปกับนางด้วย เพื่อหลีกเลี่ยงว่าอาจมีปัญหาอะไรขึ้นมาอีก

มู่หรูกงกงตามนางไปถึงด้านนอกของตำหนักเย็น จากนั้นค่อยยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู ปล่อยให้ฮูหยินเหยาเข้าไปเองคนเดียว

เดิมทีฮูหยินเหยาคิดว่าหลังจากที่ฉินเฟยทำเรื่องอย่างนั้นลงไป นางจะไม่สนใจชีวิตว่าจะอยู่หรือตายอีกต่อไปแล้ว แต่แท้ที่จริงแล้ว นางกลับหวาดกลัวความตายอย่างมาก ทันทีที่ได้เห็นหน้าฮูหยินเหยา คำพูดประโยคแรกของนางคือคำสั่งว่า “ข้าไม่สนว่าเจ้าจะใช้วิธีการอะไร เจ้าต้องไปขอร้องฝ่าบาทให้ละเว้นโทษของข้า ให้ข้าพ้นจากโทษประหารให้ได้ ข้ารู้ว่าเจ้ามีหนทาง”

ฮูหยินเหยาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มอย่างขมขื่น "ฉินเฟยประเมินข้าสูงเกินไปแล้วล่ะ ข้าไม่มีความสามารถขนาดนั้น ยิ่งไม่มีวิธีช่วยคนที่วางยาพิษฆ่าองค์ชายอีกด้วย"

ใบหน้าของฉินเฟยบิดเบี้ยว พูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้ากล้าไม่ฟังคำพูดของข้าแล้วอย่างนั้นรึ?”

นางทำเหมือนว่า ตัวนางยังคงเป็นฉินเฟยผู้มีฐานะสูงส่งคนเดิม ส่วนฮูหยินเหยาก็ยังคงเป็นลูกสะใภ้ที่ก้มหน้าก้มตารับคำสั่งจากนางเหมือนในอดีต แต่ฮูหยินเหยาในอดีตเพียงแค่เห็นแก่ความสัมพันธ์ จึงกตัญญูต่อนาง แต่เอาเข้าจริงความทรงจำที่อดีตแม่สามีคนนี้ทิ้งไว้ให้นาง กลับไม่ใช่ความทรงจำที่ดีอะไรนัก

แต่อย่างไรก็เห็นแก่ที่นางเป็นย่าของจวิ้นจู่ทั้งสอง ฮูหยินเหยาจึงพูดอย่างอดทนว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับการเชื่อฟังหรือไม่เชื่อฟัง แต่มันเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก การวางยาพิษองค์ชายมีโทษคือประหารชีวิต ไม่มีใครสามารถร้องขอความเมตตาได้ "

ฉินเฟยยังคงดื้อรั้น พูดข้าง ๆ คู ๆ ว่า "ที่ตายไปเป็นลูกของฮู่เฟยเท่านั้น ลูกสาวของหวงกุ้ยเฟยก็ยังอยู่รอดปลอดภัยไม่ใช่รึ? ฮู่เฟยสมควรตาย เจ้าควรจะเกลียดฮู่เฟยถึงจะถูก"

ฮูหยินเหยาพูดอย่างเย็นชาว่า"ทำไมข้าถึงต้องเกลียดฮู่เฟยด้วยล่ะ? แล้วทำไมท่านถึงต้องเกลียดฮู่เฟยด้วย? ฮู่เฟยเคยทำร้ายท่านหรือ? ฮู่เฟยเคยทำร้ายใครบ้าง? หลังจากที่หยู่เหวินจุนตายไป เดิมทีข้ายังนึกว่าท่านจะคิดได้แล้ว จะไม่เอาแต่จมจ่อมอยู่กับความขุ่นเคืองใจในอดีต แต่ทำไมท่านกลับยิ่งทำตัวรุนแรงร้ายกาจเช่นนี้? ท่านรู้หรือไม่ว่าการทำความผิดมหันต์ครั้งนี้ มันอาจจะส่งผลถึงจวิ้นจู่ทั้งสองได้ ท่านเคยคิดถึงผลที่จะเกิดกับพวกนางบ้างหรือไม่?”

นัยน์ตาของฉินเฟยแดงก่ำ ราวกับมีเลือดสด ๆ ไหลออกมา พูดด้วยอารมณ์โกรธเคืองเกรี้ยวกราดว่า “ข้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น! ข้าจะตายไม่ได้ ไม่ใช่ว่าความสัมพันธ์ของเจ้ากับพระชายารัชทายาทมันดีมากหรอกรึ? ไปขอร้องนางเข้าสิ ให้นางไปขอร้องรัชทายาท ไปทูลขอฝ่าบาท อย่างไรเจ้าก็มักจะหาหนทางจนได้อยู่แล้ว ข้าจะตายไม่ได้!"

ฮูหยินเหยามองดูนางกัดฟันกางเล็บขู่ ก็เกิดความรู้สึกรังเกียจสมเพชขึ้นมา คิดในใจว่าถ้านางไม่ได้ให้กำเนิดลูกชายคนโต บวกกับเรื่องในวังหลังไม่ได้ซับซ้อน ด้วยนิสัยเย่อหยิ่งและเอาแต่วางอำนาจแบบนี้ของนาง น่ากลัวว่าคงจะตายไปตั้งนานแล้ว

ฮูหยินเหยารู้สึกว่าการมาครั้งนี้เสียเที่ยวเปล่าซะแล้ว นางหลุบสายตาลง พลางพูดเบา ๆ ว่า "นั่นเป็นความผิดที่ท่านก่อขึ้นเอง ท่านก็ต้องยอมรับผลของมันเอง ขออภัย ข้าช่วยท่านไม่ได้ ต้องขอลาแล้ว!"

“เจ้ากล้ารึ? เจ้ากล้าไปอย่างนั้นรึ?”

ฉินเฟยยื่นมือออกไปหมายจะคว้าหลังคอของนาง แต่มู่หรูกงกงที่อยู่หน้าที่ประตูพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วหยุดฉินเฟยไว้ได้แบบทันท่วงที

ฉินเฟยแผดเสียงร้องด่าดังลั่นว่า " นังผู้หญิงใจอสรพิษ ทำไมเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้? เมื่อก่อนข้าเคยดีกับเจ้าตั้งเท่าไหร่ ทำไมเจ้าถึงได้เนรคุณข้าแบบนี้ เจ้ามันช่างใจคอโหดเหี้ยมอำมหิตนัก ทำไมเจ้าถึงได้เมินเฉยไม่สนใจความเป็นความตายของข้าแบบนี้?"

ฮูหยินเหยารีบสาวเท้าก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ได้ยินคำพูดเหล่านี้ นางไม่แม้แต่คิดจะพูดหักล้าง นางอยากจะพูดอะไรก็ปล่อยให้นางพูดไปเถอะ ตัวนางไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

เรื่องในอดีตที่ผ่านเลยไป นางปล่อยวางมันลงได้ตั้งนานแล้ว!

ที่ด้านหลัง ยังมีเสียงของฉินเฟยที่ร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่งดังขึ้นไม่หยุด “เจ้ากลับมาเดี๋ยวนี้นะ! กลับมาเดี๋ยวนี้! กลับมาหาข้าเดี๋ยวนี้.....”

ประตูหลักของตำหนักเย็นถูกปิดลง เหมือนทุกอย่างในนั้นถูกแยกออกจากโลกภายนอก นางพูดกับมู่หรูกงกงเบา ๆ ว่า"คนเราในชีวิตหนึ่ง ถ้าทำเรื่องอะไรผิดไป มีหลายครั้งที่ยังสามารถหันหลังกลับได้ แต่โอกาสที่สวรรค์มอบให้ล้วนมีจำกัด ต้องดูที่ว่าคนคนนั้นจะสำนึกได้หรือไม่ ถ้ารู้จักสำนึกได้ ก็ยังพอมีโอกาสใช้ชีวิต ยังมีโอกาสก้าวเดินต่อไปในวันข้างหน้าได้ แต่ถ้าไม่รู้จักสำนึก ก็คงไม่มีโอกาสรับความเมตตาจากใครได้อีกแล้ว"