บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1373

หยวนชิงหลิงเริ่มมีอาการมดลูกหดตัวรุนแรงขึ้น ความเจ็บปวดก็ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นมาก คนที่อยู่ในห้องไม่รู้ว่ามีแสงประหลาดข้างนอก ทุกคนต่างเฝ้ามองไปที่หยวนชิงหลิงอย่างกังวลใจ

แต่เพียงชั่วพริบตาหนึ่ง มีแสงสว่างปรากฏวาบขึ้นตรงหน้าของทุกคน เพียงวูบเดียวแล้วแสงนั้นก็หายไป เหมือนกับเป็นแค่ภาพลวงตา ทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนตกอยู่ในความฝัน

ก่อนที่ทุกคนจะทันฟื้นคืนสติ อาการปวดท้องของหยวนชิงหลิงก็รุนแรงขึ้น ถึงกับกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดออกมาเสียงหนึ่ง ทุกคนจึงรีบหันมาดูอาการนาง

คุณย่าจับมือนาง พูดปลอบใจเบา ๆ "ไม่ต้องกังวลนะ ย่าอยู่ที่นี่แล้ว แค่ทำให้ดีที่สุดก็พอ ปรับการหายใจให้ดี หายใจเข้าออกตามการหดตัว หายใจเข้า ..... "

เมื่อเสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวดนั้นดังขึ้น หยู่เหวินเห้าก็รู้สึกเหมือนว่าหัวใจถูกยกขึ้นมาแขวนไว้กลางอากาศก็ไม่ปาน เอาหูไปแนบฟังที่ประตู รวบรวมกำลังภายในทั้งหมดเพื่อฟังเสียงจากข้างใน ร้อนอกร้อนใจจนเหงื่อออกชุ่ม

แค่ปลอดภัยก็พอ แค่ปลอดภัยก็พอ ในใจของเขาเอาแต่ท่องคำเหล่านี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เด็ก ๆ ต่างมาชุมนุมกันรอบ ๆ ตัวเขา มาร่วมสวดภาวนาไปพร้อม ๆ กับเขาด้วย ต่างอธิษฐานด้วยจิตมุ่งมั่น ว่าตอนนี้พวกเขาไม่ร้องขอแล้วว่าจะเป็นน้องชายหรือน้องสาว ขอแค่ให้ท่านแม่คลอดน้องออกมาได้อย่างปลอดภัยก็พอ

ตอนที่คลอดแฝดสอง หยวนชิงหลิงไม่ลำบากอะไรนัก เดิมคิดว่าพอคลอดท้องที่สามน่าจะง่ายกว่าแน่ ๆ แต่คาดไม่ถึงว่า ความเจ็บปวดกลับทวีความรุนแรงหนักขึ้นจนเริ่มจะรู้สึกทนไม่ไหว สองมือของนางจิกทึ้งผ้าห่มสุดแรง ได้ยินคำพูดของนางผดุงครรภ์กับคุณย่า จึงหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ พยายามผ่อนคลายลง บรรดาพี่และน้องสะใภ้ที่อยู่ในห้อง ต่างพากันส่งกำลังใจให้นางอย่างเงียบ ๆ

ในที่สุด ก่อนช่วงเปลี่ยนผ่านจากยามไห่ไปยามจื่อ ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของทารกดังแว่วออกมา แต่เสียงนั้นกลับดังเหมือนกับเสียงที่มาจากสวรรค์ ก้องสะท้อนไปมาอยู่ในหูของทุกคน

“ คลอดแล้ว คลอดแล้ว !” ทุกคนพูดด้วยความตื่นเต้นยินดี เมื่อเงยหน้ามองขึ้นไป ก็พบว่าสีสันประหลาดตาบนท้องฟ้าเหล่านั้น ได้สลายหายไปเรียบร้อยแล้ว หลงเหลือเพียงสีแดงจาง ๆ ซึ่งค่อย ๆ เลือนหายไปทีละน้อย

หยู่เหวินเห้าคลายทั้งฝ่ามือที่จิกเกร็งทั้งหัวใจที่ตึงเครียดลงได้ในที่สุด ยกมือขึ้นปาดเหงื่อออกจากหน้าผากโดยไม่รู้ตัว รู้สึกแค่ว่าที่แผ่นหลังเปียกชุ่มไปทั้งผืน สองขาอ่อนแรง ในที่สุดก็คลอดเสียที

เสียงร้องนี้ดังมาก ก้องกังวานไปมา ในใจเขาคิดว่าคงจะเป็นลูกชายแน่ แต่ก็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรหรอก แค่ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกก็พอแล้ว

"ฉี่หลอ ฉี่หลอ พระชายารัชทายาทเป็นอย่างไรบ้าง?" เขาเคาะประตูถาม

ฉี่หลอตอบกลับออกมาจากข้างในเสียงหนึ่งว่า "รัชทายาทโปรดวางพระทัยเพคะ พระชายารัชทายาททรงสบายดี ท่านโปรดรอสักครู่ พวกเราเก็บกวาดเรียบร้อยก็จะเข้ามาได้แล้วเพคะ!"

หยู่เหวินเห้าทำได้เพียงปล่อยวางหัวใจตัวเองลงอย่างเต็มที่ หันหน้ากลับมารับคำกล่าวแสดงความยินดีจากพี่น้อง เมื่อใจเขาคลายความกังวลลงได้ ความยินดีก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าโดยไม่รู้ตัว ผืนฟ้าทั้งผืนช่างมืดมิดและเงียบสงัด แสงประหลาดเมื่อครู่ เป็นเหมือนดั่งภาพลวงตาที่เกิดในห้วงฝันเพียงฉากหนึ่ง

สวีอีดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด เขาพูดว่า "เสียงร้องเมื่อครู่ดังมาก ดูเหมือนว่าคงจะเป็นเด็กผู้ชายแน่ ๆ เลยพ่ะย่ะค่ะ"

“ เหมือนกันนั่นล่ะ เหมือนกัน ” จนถึงช่วงเวลานี้ หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าความหมกมุ่นก่อนหน้านี้ของเขา มันออกจะไร้ประโยชน์ไปหน่อย เป็นลูกชายก็ดีเหมือนกันนั่นล่ะ

แฝดสามกับแฝดสองต่างหันมองหน้ากัน แอบรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เด็กๆ ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะมีน้องสาวมาโดยตลอด

หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป ประตูก็เปิดออก แม่นมฉีกับฉี่หลอเดินออกมา ยิ้มแย้มยินดีพลางหันไปพูดกับหยู่เหวินเห้าว่า "ขอยินดีความยินดีกับรัชทายาทด้วยเพคะ ท่านได้กลายเป็นพ่อคนอีกแล้ว!"

หัวใจของหยู่เหวินเห้าเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานานมากแล้ว หันกลับไปเรียกทังหยางให้มอบรางวัล จากนั้นก็สาวเท้าก้าวเข้าไปเร็วจี๋ด้วยอาการแทบอดใจรอไม่ไหว มีแฝดสามกับแฝดสองเดินตามหลังมาติด ๆ

เมื่อบรรดาพี่น้องสะใภ้เห็นเขาเข้ามา ทุกคนก็ยิ้มแย้มพลางกล่าวแสดงความยินดี จากนั้นจึงเดินออกไป ปล่อยให้พวกเขาครอบครัวมีเวลาส่วนตัว จะได้พูดคุยกันอย่างเต็มที่

คาวเลือดในห้องคลอดถูกทำความสะอาดไปหมดแล้ว หยวนชิงหลิงนอนอยู่บนเตียง มีท่าทางเหนื่อยล้า สีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย มองดูเด็กน้อยที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาอ่อนโยน เด็กน้อยถูกห่อด้วยผ้าห่อตัว หยุดร้องไห้แล้ว ตาปิดสนิทกำลังนอนหลับอยู่

หยู่เหวินเห้าเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว จับมือนางแล้วจูบเบา ๆ ที่หน้าผาก ไม่ทันคำนึงถึงคนอื่นที่อยู่ด้วยตรงนั้น ก็โน้มตัวเข้าไปกอดนางไว้ แล้วถามว่า "เจ้าหยวน รู้สึกอย่างไรบ้าง? ยังเจ็บอยู่หรือไม่?"